Δύο κρίνα έστειλε ο Θεός στη γη:
το λευκό στην Αειπάρθενο Μαρία
να γεννήσει τον Χριστό
για του ανθρώπου τη σωτηρία
και το γαλάζιο στον Έλληνα-ραγιά
να κάνει έπαρση στον ιστό
τη σημαία για την ελευθερία.

Δύο σωτήρια μηνύματα που ήρθαν με το ανοιξιάτικο φως να φωτίσουν το σκοτάδι της αμαρτίας και της σκλαβιάς και να φέρουν την άνοιξη στην ψυχή του ανθρώπου και τη ζεστασιά στην παγωμένη, από τη σκλαβιά, καρδιά του Έλληνα, που για τετρακόσια χρόνια τον πλήγιαζε στον τράχηλο και έπεφτε στης σκλαβιάς την αυλακιά.

Σαν χριστιανοί νιώθουμε το άρωμα του κρίνου, ο νους μας πάει στο Θαύμα για τη σωτηρία της ψυχής, και σαν Έλληνες είμαστε υπερήφανοι που με το χρώμα του, κάναμε το θαύμα για την ελευθερία της φυλής.

Είναι η ημέρα, που η θρησκεία μας και η πατρίδα μας, πιασμένες χέρι-χέρι ανεβαίνουν στην ψηλότερη κορυφή της ιστορίας μας, τον Γολγοθά της φυλής μας, εκεί που η γαλανόλευκη κυματίζει με περηφάνια και κάθε πέτρα διηγείται τα κατορθώματά της.

Είναι η ημέρα, που μετά από τη λειτουργεία ο παπάς ζήτησε συγχώρηση από τον Θεό, άφησε το καλυμμαύκι και φόρεσε το φέσι, έβγαλε το ράσο και φόρεσε φουστανέλα, φίλησε το ευαγγέλιο, προσκύνησε τις εικόνες, πήρε στο χέρι την κουμπούρα, έκλεισε την εκκλησιά και έγινε κλέφτης για το καλό της πίστης και της πατρίδας.

Σήμερα, πάνω από προσωπικά πάθη και ιδιωτικά συμφέροντα, ελεύθεροι από την καθημερινότητα, τα μάτια της εθνικής μας συνείδησης πρέπει να δακρύζουν από συγκίνηση και να αισθανόμαστε περισσότερο Έλληνες από ποτέ και καλύτεροι χριστιανοί όσο κανένας.

Τιμή σ’ αυτούς που βάδισαν στον δρόμο του καθήκοντος και της μεγάλης θυσίας και έδωσαν την απάντηση σε όλους αυτούς που έλεγαν σαρκαστικά «Ελλάς πια δεν υπάρχει», γιατί είχαν ξεχάσει ότι μια χούφτα ανθρώπων ανέπνεαν ακόμη σκορπισμένοι στα βράχια τους, που δεν είχαν τίποτα, εκτός από ένα ένδοξο παρελθόν χωμένο και χαμένο στα βάθη της ιστορίας τους.
Δεν ήξεραν ότι, όπως είπε και ο Μακρυγιάννης, «Αν και η μοίρα μας, μας έχει λίγους και τα θεριά κοιτάζουνε να μας φάνε, τρώνε-τρώνε, μα στο τέλος μένει και μαγιά. Και όταν οι λίγοι αποφασίσουνε να αποθάνουν, τότε νικούν».

Την Ελληνική ψυχή δεν την σκλάβωσαν ποτέ. Στη χειρότερη περίπτωση η καρδιά του Έλληνα χτυπάει ελεύθερη και στην καλύτερή της στιγμή γίνεται ελευθερώτρια.

Η επανάσταση του ’21, ήταν το ξέσπασμα της ψυχής αυτών των ολίγων, ήταν η δύναμη της φυλής μας, ήταν η φωνή του Έθνους μας που βροντοφώναξε «ελευθερία ή θάνατος!» Το ίδιο που ακούγεται κάθε φορά και από κάθε γενιά, όταν οι περιστάσεις το απαιτούν.

Σαν σήμερα το Έθνος μας έδωσε εξετάσεις ενώπιον Θεού και ανθρώπων και πέρασε. Πέτυχε να βρει τον δρόμο του ξανά και λεύτερο να ζήσει όπως του πρέπει.

Έχουμε αποδείξει ότι αγωνιζόμαστε για να ζούμε ειρηνικά και πολεμάμε για να είμαστε ελεύθεροι. Και όσες φορές κατακτήσαμε τον κόσμο, πάντοτε δώσαμε-δεν πήραμε, χτίσαμε-δεν γκρεμίσαμε, διδάξαμε-δεν διδαχτήκαμε, ελευθερώσαμε-δεν σκλαβώσαμε.

Όταν εμείς βαδίζαμε για να χτίσουμε Παρθενώνα, όταν το μάρμαρο και η πέτρα μιλούσε, όταν το πνεύμα μας σαν ήλιος μεσουρανούσε, όταν χαράζαμε ανεξίτηλα τα σημάδια του πολιτισμού, πολλοί δεν ήξεραν τί ’ναι πολιτισμός και τί ελευθερία. Και όταν χτίζαμε την Αγία Σοφία και ο Δικέφαλος μεσουρανούσε, κάποιοι βάρβαροι ζούσαν στο σκοτάδι. Και όσες φορές τους λέγαμε «δεῦτε λάβετε φῶς!» έκαναν το παν για να το σβήσουν.

Δυστυχώς, όμως, είναι φορές που ό, τι κερδίζουμε στον πόλεμο, το χάνουμε μετά σε καιρό ειρήνης.

Αρκετά ο Ελληνισμός και ο Χριστιανισμός έχουν πληρώσει με το αίμα τους την ύπαρξή τους. Μπρος στους κινδύνους που μας απειλούν, καιρός να αφυπνιστούμε και να δούμε τί είχαμε, τί έχουμε και τί μας πρέπει.

Τη διχόνοια την πληρώσαμε πανάκριβα πολλές φορές.

Ευτυχώς, που σαν περιούσιος λαός της Ιστορίας, όταν οι περιστάσεις το επιτάσσουν και οι καιροί το απαιτούν, στρατεύεται, συσπειρώνεται, μεταμορφώνεται και θαυματουργεί. Έτσι από την τέφρα του αναγεννιέται και δημιουργεί εποποιίες «για του Χριστού την πίστη την αγία και της Πατρίδας την ελευθερία».

Και δεν είναι τυχαίο το γεγονός, που η μεγαλύτερη του Έθνους γιορτή, συμπίπτει με την μεγαλύτερη Θεομητορική.

Σε πολιτικό επίπεδο μπορεί να λέμε ότι «δεν διεκδικούμε τίποτε», αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν θέλουμε τα δικά μας και δεν διεκδικούμε τα δίκαιά μας.

Ας βρισκόμαστε, λοιπόν, πάντοτε στου Έθνους μας τις προφυλακές και στης Ελευθερίας τις επάλξεις, άγρυπνοι φρουροί των ιδανικών της φυλής μας, σήμερα που ακόμη περισσότερο το απαιτεί η εποχή μας, καθώς είναι δύσκολοι οι καιροί και οι εχθροί πονηροί. Ένας τα νησιά μας καιροφυλακτεί, «τα ήπια νερά» βολιδοσκοπεί, τα δικά του-δικά του και τα δικά μας μισιακά, απαιτεί, άλλος την ιστορία μας λεηλατεί και άλλος τα σύνορά μας καταπατεί.

Όχι άλλη συρρίκνωση. Όχι άλλη ταπείνωση. Ας το μάθουν, λοιπόν, όσοι το αγνοούν, ποιοι είμαστε:

Όταν έπλαθε ο Θεός τη γη, όπως κοσκίνιζε το χώμα έριχνε στη χώρα μας τις πέτρες και τις περισσότερες στη Μάνη.

Κι εμείς, με ροζιασμένα χέρια εργατικά δουλέψαμε την πέτρα «κατ’ εἰκόνα καί ὁμοίωση», καλαίσθητα αγάλματα θεών, ηρώων και σοφών, που αν και δεν έχουν φωνή μιλάνε σε όσους τα διαβάζουν, και κάναμε τα βουνά φρούρια και κάστρα απόρθητα.

Μας πολεμάνε, μας χτυπάνε δεν μας αφήνουν σε χλωρό κλαρί κι εμείς γράφουμε την Ιστορία πάνω στην πέτρα με αίμα και ιδρώτα.

Θα είναι κρίμα κι άδικο, να χτίζουμε και να γκρεμίζουμε, να συμφωνούμε ότι διαφωνούμε, να αφήνουμε το σαράκι της διχόνοιας να κατατρώει τον κορμό της πατρίδας μας, και από το προσωπικό συμφέρον να μη βλέπουμε τίποτα άλλο.

Οι πρόγονοί μας κάποτε σοφοί και άλλοτε αγράμματοι, είχαν και αυτοί σοφό μυαλό και άφησαν αποφθέγματα σοφά, αν και φτωχοί, τη ζωή τους την έκαναν τραγούδι, και σαν πατριώτες αγωνίστηκαν «ὑπέρ πίστεως και πατρίδος».

Ας κάνομε, λοιπόν, κάποια από αυτά που έχει πει ο Μακρυγιάννης.

«Τούτη την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς, και πλούσιοι και φτωχοί, και πολιτικοί και στρατιωτικοί, και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσομεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί να τη φυλάμε κι όλοι μαζί, και να μη λέγει ούτε ο δυνατός ʺεγώʺ, ούτε ο αδύνατος.

Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς ʺεγώʺ; Όταν αγωνιστεί μόνος του και φκιάσει ή χαλάσει. Όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λέμε ʺεμείςʺ. Είμαστε στο ʺεμείςʺ κι όχι στο ʺεγώʺ».

«Του λέγω, εγώ έχω γιομάτες δυο τζέπες, μίαν με ψέματα, την άλλη μ᾿ αλήθειες».

«Δεν πλουταίνει ο άνθρωπος με χρήματα μοναχά, πλουταίνει κι από τα καλά του έργα».

Μετά από αυτά και άλλα πολλά, δεν έχουμε καμιά δικαιολογία και με αυτά που γίνονται στις μέρες μας δεν έχουμε καμία σιγουριά.

Η εποχή είναι ρευστή, τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο, η τεχνολογία τρέχει με ταχύτητα φωτός και εδώ που έχουμε φτάσει, ήρωες δεν είναι οι πολεμιστές αλλά οι «υπολογιστές», θύματα δεν έχουν μόνο οι μάχες, αλλά πέφτουν νεκροί άμαχοι και άοπλοι, παιδιά και ανήμποροι, όπου λάχει.

Ας έχομε τον νου μας, λοιπόν, κι ας κάνουμε τον σταυρό μας.
«Εἶθε ὁ Θεός μεθ’ ἡμῶν».