Στο χώρο της Αριστεράς οι πολιτικά αυτοκτονικές τάσεις είναι κάτι το σύνηθες. Ιδίως στον ευαίσθητο χώρο της Παιδείας, όπου κάθε μαθητευόμενος μάγος νομίζει ότι μπορεί να κάνει πράξη τις ιδέες του, χωρίς να λαμβάνει υπόψη του τη γνώμη των άλλων και μάλιστα αυτών που συμμετέχουν σ’ αυτήν. Αυτό, βέβαια, δεν είναι κάτι που αφορά αποκλειστικά την αριστερή παράταξη, αφού τέτοιου είδους φαινόμενα έχουν εμφανιστεί κι επί συντηρητικών κυβερνήσεων.
Πρόσφατα ξεσηκώθηκε σάλος από μία επείγουσα (!!!) εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδείας για τη διοργάνωση υποχρεωτικής θεματικής εβδομάδας στα Γυμνάσια όλης της χώρας με θέμα «Σώμα και ταυτότητα» και τρεις ενότητες: α) τη διατροφή και την ποιότητα ζωής, β) την πρόληψη του εθισμού και των εξαρτήσεων και γ) τις έμφυλες ταυτότητες. Οι αντιδράσεις εστιάζονται στην τρίτη ενότητα, καθώς αυτή αφοράζητήματα όπως τα εξής: «Βιολογικό και κοινωνικό φύλο», «Αποδομώντας τα έμφυλα στερεότυπα», «Φύλο, σεξουαλικός προσανατολισμός και ανθρώπινα δικαιώματα», «Ομοφοβία και τρανσφοβία στην κοινωνία και στο σχολείο». Πρόκειται δηλαδή στην ουσία για μια εβδομάδα «συμφιλίωσης» των γυμνασιόπαιδων με την ομοφυλοφιλία και τους τρανσέξουαλ!
Το θέμα δεν είναι καινούριο, αντίθετα είναι πολύ παλιό, αλλά όπως συμβαίνει συνήθως έφτασε στην πατρίδα μας με καθυστέρηση. Περί τίνος πρόκειται λοιπόν; Όλα ξεκίνησαν από το ακραίο φεμινιστικό κίνημα το οποίο, διεκδικώντας την εξίσωσή της γυναίκας με τον άνδρα, διατράνωσε πως το φύλο των ανθρώπων δεν είναι καθαρά βιολογικό, αλλά διαμορφώνεται από κοινωνικά στερεότυπα που αφορούν το ρόλο του άνδρα και της γυναίκας. Η Γαλλίδα φιλόσοφος και φεμινίστρια Σιμόν ντε Μποβουάρ διατύπωσε την άποψη πως η γυναίκα δεν γεννιέται γυναίκα, γίνεται. Συνοψίζοντας τη σημειολογία της αντρικής αντίληψης για τη γυναικεία ταυτότητα αλλά και τις ιστορικές και κοινωνικές παραμέτρους που τη δημιούργησαν και την παγίωσαν, η Σιμόν ντε Μποβουάρ παρουσίασε το 1949 το βιβλίο της «Δεύτερο φύλο», ένα σημαντικό έργο που έμελλε να αποτελέσει το ευαγγέλιο του φεμινιστικού κινήματος. Καμία, βιολογική, ψυχολογική ή οικονομική, μοίρα δεν προσδιορίζει τον τρόπο με τον οποίο η γυναίκα παρουσιάζεται στην κοινωνία, αλλά ο πολιτισμός στο σύνολό του παράγει αυτό το πλάσμα -κάτι ανάμεσα σε αρσενικό και ευνούχο- που ονομάζεται θηλυκό.
Τη φεμινιστική θέση την παράλαβε και την πήγε παραπέρα η αμερικανίδα φιλόσοφος Τζούντιθ Μπάτλερ, η οποία θεωρεί ότι το να είσαι γένους θηλυκού δεν αποτελεί φυσικό γεγονός μα πολιτισμική επιτέλεση, εννοώντας με τον όρο επιτέλεση ένα είδος «παράστασης» του φύλου, θεσπιζόμενης από στιλιζαρισμένες κανονιστικές πρακτικές, επαναλήψεις και τελετουργίες. Σημειωτέον ότι η ιδέα της για την ανάγνωση της επιτελεστικότητας του φύλου δεν είναι πρωτότυπη. Την οφείλει στον φιλόσοφο Ζακ Ντεριντά και ειδικότερα στις μελέτες τού τελευταίου πάνω στο έργο του Κάφκα «Προ του νόμου».
Η Μπάτλερ - όντας ομοφυλόφιλη - ενδιαφέρεται να προσεγγίσει κριτικά τις κατηγορίες του φύλου, της σεξουαλικότητας, της επιθυμίας, αλλά και του ίδιου του σώματος, ως κατηγορίες ταυτότητας, οι οποίες, σύμφωνα πάντα με την έρευνά της, αποτελούν καθαρά προϊόντα του φαλλοκεντρισμού και της «υποχρεωτικής» ετεροσεξουαλικότητας. Δεν υπάρχει έμφυλος πυρήνας, μια συγκεκριμένη ποιότητα ψυχικής ουσίας από την οποία προσδιορίζεται κάθε φύλο, ισχυρίζεται η Αμερικανίδα φιλόσοφος, παρότι εξωτερικά δίνεται ακριβώς μια τέτοια εντύπωση. Η υποτιθέμενη συνοχή βιολογικού φύλου, κοινωνικού φύλου και σεξουαλικότητας οφείλεται στην επαναλαμβανόμενη επιτέλεση συγκεκριμένων πράξεων μέσα στον χρόνο, πράξεων που δομούν πλαίσια χωρισμένα και διακριτά, εγκλωβίζοντας τα πρόσωπα σε μονοσήμαντους ρόλους και μιμήσεις.
Η Μπάτλερ θεωρεί αναγκαία τη συγκρότηση μιας θεωρίας που, με το να αντιμετωπίζει την ιστορία ως μια διαδικασία χωρίς Υποκείμενο, αποδομεί όλα τα δίπολα στα οποία βασίζεται η συγκρότηση τόσο των «καλών» υποκειμένων που έχουν εσωτερικεύσει τις κυρίαρχες αξίες όσο και των «κακών» υποκειμένων που, λόγω της αποκλίνουσας συμπεριφοράς τους, υφίστανται βίαιους αποκλεισμούς. Ουσιαστικά θεωρεί αναγκαία τη συγκρότηση μιας θεωρίας στο εννοιολογικό σύστημα της οποίας δεν θα υπάρχουν οι έννοιες «ανθρώπινη φύση», «γυναικεία φύση», «αντρική φύση». Κατ’ αυτήν, η ύπαρξη της έννοιας αυτής σε ένα θεωρητικό σύστημα, συνεπάγεται την υιοθέτηση μιας μεροληπτικής οπτικής γωνίας και τον αποκλεισμό των προοπτικών των Άλλων. Κυρίως όμως συνεπάγεται ότι η θεωρία αυτή δίνει το status του αληθούς σε μια κανονιστική μυθοπλασία, σε ένα ρυθμιστικό ιδεώδες, το οποίο συγκροτήθηκε μια συγκεκριμένη εποχή, εξυπηρετεί συγκεκριμένες δομές εξουσίας, συγκεκριμένα συμφέροντα.
Οι απόψεις της Μπάτλερ και των ομοϊδεατών της δυναμιτίζουν τα θεμέλια της κοινωνίας μας, ανατρέπουν τις παραδόσεις αιώνων καιαμφισβητούν τις έννοιες του φυσιολογικού και του κανονικού. Εν ονόματι της φιλελευθεροποίησης και του σεβασμού της διαφορετικότητας υπάρχει ένα παγκόσμιο κίνημα, που ασπάζεται αυτές τις ιδέες και ασκεί μια πολυεπίπεδη πίεση για να επιτύχει την αναγνώρισή τους. Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια εντάσσεται, πιθανόν, η πρωτοβουλία του Υπουργείου Παιδείας, το οποίο αναλαμβάνει την ευθύνη μιας πολιτικής που καλλιεργήθηκε θεωρητικά σε μερικά από τα Παιδαγωγικά Τμήματα και σχεδιάστηκε στο ΙνστιτούτοΕκπαιδευτικής Πολιτικής.
Οι υπέρμαχοι των θέσων της Μπάτλερ ξεπερνούν το ζήτημα του σεβασμού των άλλων και ισχυρίζονται πωςτο σχολείο πρέπει να είναι ουδέτερο και να πάψει να δίνει φυλετικά στερεότυπα στα παιδιά, τα οποία ουσιαστικά καλούνται να διαλέξουν το φύλο τους (gender)ανεξάρτητα αν έχουν γεννηθεί αγόρια ή κορίτσια (sex). Δηλαδή στην απλή ομιλουμένη λένε στα παιδιά πως αν δεν αισθάνονται καλά με το ανατομικό φύλο τους τότε μπορούν να επιλέξουν το αντίθετο με τη βοήθεια ορμονών και ιατρικών επεμβάσεων! Οι δε γονείς πρέπει να έρχονται αρωγοί στις επιλογές των παιδιών τους, αφού μάθουν κι αυτοί να αποδομούν μέσα τους τα «έμφυλα στερεότυπα» και να αντιτίθενται σε κάθε προσπάθεια αποτροπής των αποφάσεων των τέκνων τους, γιατί κάτι τέτοιο συνιστά ομοφοβία και τρανσφοβία! Να, τι εννοούσαν οι ομοφυλόφιλοι στην τελευταία αθηναϊκή τους παρέλαση όταν τοιχοκολλούσαν το σύνθημα: «Άνδρας ή γυναίκα δεν γεννιέσαι, γίνεσαι»!
Το θέμα είναι τόσο σοβαρό, τόσο ευαίσθητο και τόσο λεπτό ώστε να προκαλεί εντύπωση το γεγονός της προπαγάνδισης της ομοφυλοφιλίας και του τραν σέξουαλ σε παιδιά ηλικίας 12 έως 15 χρονών με την επιβολή ενός συγκεκριμένου ιδεολογικού ρεύματος το οποίο δεν έχει καμία επιστημονική τεκμηρίωση και μάλιστα χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των γονέων. Η Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης πολύ σωστά επισημαίνει:«Προγράμματα σχετικά με τις εξαρτήσεις και τις διαφυλικές σχέσεις είναι επιβεβλημένο να αναπτύσσονται αφού προηγηθεί επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, θεσμική σύνδεση του σχολείου με φορείς υγείας και πρόληψης, και στελέχωσή του με ειδικό επιστημονικό προσωπικό.
Διαφορετικά υπάρχει κίνδυνος να παραχθούν εκ διαμέτρου αντίθετα αποτελέσματα από τα αναμενόμενα». (υπογράμμιση δική μου)
Προσωπικά πιστεύω πως είναι τελείως διαφορετικά πράγματα η ανάγκη του σεβασμού του άλλου – όχι κατ’ ανάγκην του ομοφυλόφιλου –και ο εξοβελισμός του ρατσισμού από την κοινωνία μας από την ιδεολογικοποίηση του προβλήματος ενός ατόμου ή μιας ομάδας ανθρώπων και την συνακόλουθη προσπάθεια αυτή η ιδεολογία να επιβληθεί, παντί τρόπω,στο κοινωνικό σύνολο. Αναρωτιέμαι ποια στάση θα κρατούσαν όλοι αυτοί σε μία άλλη πιο ακραία περίπτωση, αν για παράδειγμα διεκδικούσαν τη νομιμοποίηση της διαστροφής τους οι παιδεραστές με το επιχείρημα ότι, ο μέγας αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος ο Πλάτων, στο έργο του «Πολιτεία» τάσσεται υπέρ αυτής;
Η πραγματική ομοφυλοφιλία, που οφείλεται σε ασυνήθιστο ενδοκρινικό περιβάλλον κατά την εμβρυική ηλικία ή αμέσως μετά τη γέννηση, αφορά ποσοστό 5%έως10% , ενώ οι πλειονότητα των ανθρώπων έχει ετεροφυλικό σεξουαλικό προσανατολισμό και το ερωτικό τους ενδιαφέρον κινείται σταθερά προς το αντίθετο φύλο (Η Βιολογία της Ομοφυλοφιλίας, καθηγητής Balthazart Jacques). Στις μέρες μας, όμως, η ομοφυλοφιλία έχει γίνει μια κακής φύσεως μόδα, η οποία προβάλλεται ασυστόλως από όλα τα μέσα μαζικής επικοινωνίας και μάλιστα από την τηλεόραση (Λέγαμε κάτι για στερεότυπα ή μήπως όχι;).
Το Σύνταγμά μας, ο υπέρτατος Νόμος του κράτους μας, ορίζει ότι σκοπός της Παιδείας είναι και η ηθική διαπαιδαγώγηση των ελληνοπαίδων. Την “ηθική” όλοι την κατανοούμε. “Η ηθική είναι κείνη που σηκώνει τον άνθρωπο απάνω από το κτήνος και τον ντύνει με μιαν άφθαρτη στολή κεντημένη με κάθε ευγένεια, με κάθε σοβαρό και υψηλό αίσθημα και πλουμισμένη με τα αθάνατα διαμάντια που λέγονται φρονιμάδα, σεμνότητα, γενναιότητα της καρδιάς, ευαισθησία και ευγένεια της ψυχής και με όσα κάνουνε τον άνθρωπο, από ένα σιχαμερό και εξευτελισμένο ζώο, ένα πλάσμα πολύ σπουδαίο και θαυμαστό”, γράφει ο Φώτης Κόντογλου στα “Μυστικά Ανθη”. (σελ. 25). Αυθόρμητο έρχεται το ερώτημα:
Πόσο προάγεται η ηθική αγωγή στο σχολείο με τέτοιου είδους θεματικές εβδομάδες;
Είναι ευτύχημα που σε κάθε σχολική μονάδα εναπόκειται στο Σύλλογο Διδασκόντων να αποφασίσει ποια θεματική ενότητα από τις τρεις θα παρουσιάσει δηλαδή αν θα προκρίνει τις γνώσεις ή τα σκύβαλα. Εκεί θα τεθεί το ζήτημα της προσωπικής ευθύνης καθενός διδασκάλου. Αν δεν μπορούν, οι Εκπαιδευτικοί Λειτουργοί μας, να αρνηθούν και να ματαιώσουν στην πράξη τη μετατροπή του ελληνικού σχολείου σε διαφθορείο, τότε δεν υπάρχει λόγος να συζητάμε!
Οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί και η κοινωνία μας με τους θεσμούς της είναι ανάγκη να αντιδράσουν πάραυτα σ’ αυτά τα εκφυλιστικά φαινόμενα των καιρών μας και να υψώσουν ένα τείχος προστασίας για τα παιδιά μας, που κινδυνεύουν να γίνουν πειραματόζωα των σεξουαλικών αντιλήψεων μιας προκλητικής μειοψηφίας.
Ο αξιότιμος Υπουργός Παιδείας οφείλει αμέσως να ανακαλέσει την τρίτη παρουσίαση (έμφυλες ταυτότητες) της θεματικής εβδομάδος και να μας διαβεβαιώσει ότι ποτέ στο μέλλον δεν θα επιχειρηθεί τέτοιας μορφής χειραγώγηση των νέων μας.
Πόσο διαχρονικός κι επίκαιρος είναι ο λόγος του Ιωάννη του Χρυσόστομου:“Πάντα άνω και κάτω γέγονε, πάντα συγκέχυνται και διέφθαρται”. (Όλα έχουν γίνει άνω κάτω, όλα βρίσκονται σε σύγχυση και έχουν διαφθαρεί).
Αναγκαίο γλωσσάρι:
Έμφυλος: Αυτός που ανήκει στο ίδιο φύλο.
Έκφυλος: Αυτός που έχει διεστραμμένη γενετήσια συμπεριφορά, ο διεφθαρμένος, ο ακόλαστος.
Ομοφοβία ή ομοφυλοφοβία: Η αποστροφή, οι διακρίσεις με αφετηρία τον σεξουαλικό προσανατολισμό του ατόμου.
Τρανσέξουαλ ή φυλομεταβατικά άτομα: Αυτά που αυτοπροσδιορίζονται με το αντίθετο φύλο από αυτό που γεννήθηκαν.