Fabrica athens• ένας χώρος που σωστά αυτοπροσδιορίζεται ως χειροποίητος. Στον Κεραμεικό• μάς υποδέχεται από τις 11:00 το πρωί έως αργά το βράδυ σε τρία επίπεδα: το καφέ στο ισόγειο που φιλοξενεί ποικίλα δρώματα από παραστάσεις έως εκθέσεις και προβολές• στο πατάρι το αναγνωστήριο και το θέατρο στο υπόγειο.
Πρόκειται πράγματι για «φάμπρικα», πρώτα γιατί όλα είναι κατασκευασμένα με τα χέρια και με ανακυκλώσιμα υλικά και μετά, γιατί οι άνθρωποι που εργάζονται εδώ αντιμετωπίζουν, κατά δήλωσή τους, το θέατρο «ως φάμπρικα και τους καλλιτέχνες ως εργάτες της». Ο χώρος εγκαινιάστηκε το 2012 και έχει ήδη διαγράψει την επιτυχή του πορεία.
Στην «Fabrica» παίζεται το μονόπρακτο του Αντόν Πάβλοβιτς Τσέχοφ (1860-1904) «Η Αρκούδα», «Ένα Αστείο σε Μια Πράξη», κατά τον χαρακτηρισμό του ίδιου του συγγραφέα.«Η Αρκούδα» για πρώτη φορά παίχτηκε στη Μόσχα στις 28 Οκτωβρίου 1888 και από τότε έως σήμερα γνωρίζει πολύ μεγάλη επιτυχία.
O Τσέχοφ εξακολουθεί να μας ζεσταίνει με το έργο του αλλά και τη ζωή του. Δεν ξεχνώ την αυτοβιογραφική του φράση: «Γράφτηκα πρώτα στο ελληνικό σχολείο της εκκλησίας του Αγίου Κωνσταντίνου» ή την παρατήρηση του Τολστόι: «Ο Ντοστογιέφκσι στάλθηκε στο κάτεργο• ο Τσέχοφ πήγε μόνος του, με δική του θέληση, σπρωγμένος εκεί κάτω απ’ την οδύνη και τη συμπόνια για τον άνθρωπο»• αναφέρεται βέβαια στο ταξίδι του Τσέχοφ στη «Νήσο Σαχαλίνη» που έδωσε και το ομότιτλο έργο, με αποτέλεσμα να βελτιωθούν οι συνθήκες ζωής των καταδίκων. Και φαντάζομαι ότι καμιά παραίτηση δεν μας έχει εντυπωσιάσει όσο η δική του. Όταν επίτιμο μέλος της Ρωσικής Ακαδημίας παραιτείται, γιατί δεν μπορεί να αποδεχθεί την ακύρωση της εκλογής του Μαξίμ Γκόρκι εξαιτίας των πολιτικών του πεποιθήσεων.
«Η Αρκούδα» της «Φάμπρικα» διασκευάζεται και σκηνοθετείται από τον Νικόλα Σπανό και στην παράσταση παίζουν ο Μιχάλης Ζαχαρίας, η Κατερίνα Τσακανάκη και ο Κωνσταντίνος Μπλάθρας. Ας με συγχωρέσουν οι συντελεστές της παράστασης για τη μονομερή αναφορά, αλλά ο Κωνσταντίνος Μπλάθρας υπήρξε μαθητής μου κι αυτό ήταν το κίνητρο που με οδήγησε στο θέατρο.
Φαντάζομαι κανείς δάσκαλος δεν θέλει να ξεχωρίζει τα παιδιά που καλείται να διδάξει• αλλά κάποια ξεχωρίζουν από μόνα τους. Η εφηβεία θέτει τα μεγάλα ερωτήματα που ταλανίζουν όλους μας: Ποιος είμαι; Πού πηγαίνω; Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής μου; Ο έρωτας; Ο θάνατος; Οι ανθρωπιστικές σπουδές δεν δίνουν βέβαια απαντήσεις. Ρίχνουν, ωστόσο, κάποιο φως που καθιστά τα μονοπάτια περισσότερο ευδιάκριτα.
Ο Κωνσταντίνος Μπλάθρας υπήρξε σε πολλά θέματα ισότιμος συνομιλητής. Kαι η χαρά για την πρόωρη αυτή συνομιλία εγείρει και την ανησυχία για την κατοπινή πορεία ενός νέου «φανατικού για γράμματα» κατά τη ρήση του Κ. Π. Καβάφη. Συναντούσα κατά καιρούς κείμενά του σε έγκριτα έντυπα• παρακολουθούσα εκπομπές του• γνώριζα την κινηματογραφική του δραστηριότητα. Ένα πλούσιο και ουσιαστικό βιογραφικό που κατέθετε πάντα με ιδιαίτερη σεμνότητα:
Ο Κωνσταντίνος Μπλάθρας γεννήθηκε στη Σπάρτη. Σπούδασε Θεολογία και Σκηνοθεσία Κινηματογράφου. Ως δημοσιογράφος και κριτικός κινηματογράφου παρουσίασε στο Ραδιόφωνο της Εκκλησίας της Ελλάδος σειρά εκπομπών. Είναι Διευθυντής της δεκαπενθήμερης εφημερίδας «Χριστιανική». Δημοσιεύει κινηματογραφικές κριτικές στην εφημερίδα «Ρήξη» και το περιοδικό «Νέα Πολιτική» και κινηματογραφικά δοκίμια στα περιοδικά «manifesto» και «Νέα Ευθύνη». Έχει σκηνοθετήσει τις ταινίες μικρού μήκους: «Το Παιγνίδι» (1992) και «Μην πυροβολείς!» (2003)-ΕΡΤ mikrofilm• τα ντοκιμαντέρ: «Ρυθμοί Αιγαίου» (2013) και «Ελευθερία Δροσάκη: 14 Φεβρουαρίου 2015», βραβείο Φεστιβάλ Χαλκίδας. Κυκλοφορούν τα βιβλία του: «Φώτα, Ήχος, Πάμε» (δέκα Έλληνες σκηνοθέτες), Μαΐστρος 2003• «Δέκα σκαλιά για την Ανάσταση», Μαΐστρος 2008• «Τα πρωτοσέλιδα της κρίσης», manifesto 2011• «100+1 ταινίες» (2014), κριτικές, Εναλλακτικές Εκδόσεις• «Αντρέι Ταρκόφσκι. Ο ποιητής όμοιος Θεού, η τελευταία μεγάλη συνέντευξη» (2016), εισαγωγή, επιμέλεια, εκδόσεις manifesto. Είναι τακτικό μέλος της Ε.Σ.Η.Ε.Α. και της Π.Ε.Κ.Κ. (Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου), στην οποία εθήτευσε ως Γενικός Γραμματέας από το 2005 έως το 2012.
Στο θέατρο εμφανίζεται για πρώτη φορά. Δεν είναι επαγγελματίας ηθοποιός, αλλά είναι ένας σπουδαίος ηθοποιός. Ανέδειξε με έναν εξαιρετικά απλό, απαίρητο τρόπο τα χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου που συγκινεί με τη στάση του απέναντι στα προβλήματα των άλλων και τα δικά του. Ο «Λουκάς», ο υπηρέτης, στέκεται «κύριος», ο μόνος κυρίαρχος, των συναισθημάτων του και των αντιδράσεών του. Με τη φωνή του ορθού λόγου, της μεσότητας, της αγάπης του ανθρώπου που έχει πάθει κι έχει μάθει, της συμπόνιας, στέκεται ανάμεσα στα άκρα που αντιπαλεύουν μεταξύ τους. Η στάση του, οι χειρονομίες του, το ομιλούν σώμα μοιάζουν να προβάλουν, χωρίς το παραμικρό ίχνος διδακτισμού ή υπόδειξης, εκείνη τη στάση που καλείται να ακολουθήσει το άτομο στην προσωπική του ζωή και η εξουσία στη δική της άσκηση πολιτικής. Κάτω από τη χαμηλόφωνη καθημερινή ομιλία διαφαίνονται οι αποχρώσεις μιας πλούσιας εσωτερικής ζωής.
Αναλογίζομαι εκείνα τα εφηβικά μηνύματα που όχι μόνον δεν διαψεύστηκαν, αλλά εμπλουτίστηκαν πέρα από προσδοκίες. Ο Κωνσταντίνος Μπλάθρας και ως ηθοποιός είναι ο ρόλος του• αποστασιοποιείται από τον εαυτό του και τον αποδίδει. Στην ερμηνεία του υπάρχουν λεπτές, διάφανες, πτυχές που είναι ολόδικές του και πηγάζουν από ό,τι αυθεντικό και ειλικρινές διαθέτει μέσα του. Το παίξιμό του συνετέλεσε στο να επαναδιατυπωθεί η πίστη του Τσέχοφ στον άνθρωπο, στην ιερότητα της ζωής και στην προσδοκία του θαύματος και ας παραφυλάει αυτό το κράμα του καλού και του κακού που πάντα θα μας δοκιμάζει.