Στο σπίτι αυτό, αποκάτω, έμενε ένας παλιός φίλος του πατέρας μου και κατοπινά δικός μου, ο Βούλης.
Μόνος και λαβωμένος από τη μοίρα, ανάπηρος στο ένα πόδι, μετρούσε τον κόσμο του απ' το δωμάτιο μέχρι την αυλίτσα του, απ' το δωμάτιο μέχρι το πεζοδρόμιο, όπου καθόταν σε μια καρέκλα μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο με το ραδιόφωνο στο περβάζι να παίζει τραγούδια ολημερίς.
Είχε απλώσει και λάμπες στην μεγάλη πικροδάφνη της αυλής για να φωτίζει τις μοναχικές του νύχτες, έβγαζε τα καλοκαίρια και την τηλεόραση στην αυλή και την άνοιγε στη διαπασών για να “ξορκίζει τα στοιχειά” και φύτευε γλάστρες για να χρωματίζει το γκρίζο της μοναξιάς του.
Ο Βούλης, παρά το ανάπηρο πόδι του, κατάφερε κι “έφυγε” απ’ τη ζωή αθόρυβα εδώ και χρόνια πολλά.
Όμως, στο έρημο (πια) σπίτι, μερικές γλάστρες στην αυλή ζουν ακόμα !!!
Οι γλάστρες του Βούλη
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΟΛΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ
ΑΡΘΡΑ
Πρόσφατα Νέα
