Όταν η σιωπή της Μεγάλης Εβδομάδας
γίνεται καθρέφτης της σύγχρονης ψυχής
και της παγκόσμιας πληγής

Δεν είναι εύκολο να σωπάσεις σήμερα. Ο κόσμος γύρω βοά – από ειδήσεις, εικόνες, αντιπαραθέσεις, φόβους. Κι όμως, κάθε χρόνο, αυτή τη συγκεκριμένη εβδομάδα, μια σιγή διαφορετική απλώνεται. Δεν είναι απλώς θρησκευτική κατάνυξη· είναι η υπενθύμιση πως κάτι μέσα μας περιμένει. Περιμένει να λυτρωθεί, να καταλάβει, να αναστηθεί. Η Μεγάλη Εβδομάδα δεν μας ρωτά αν πιστεύουμε· μας προκαλεί να κοιτάξουμε βαθιά. Να αναρωτηθούμε τι σταυρώνεται σήμερα – και τι, ίσως, μπορεί ακόμη να σωθεί.

Κάθε Μεγάλη Δευτέρα, στους ναούς ακούγεται ο πρώτος μεγάλος ύμνος:
«Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός...»
Ένας ύμνος που μοιάζει να μην απευθύνεται μόνο στον πιστό, αλλά και στον άνθρωπο γενικά. Στον άνθρωπο που παλεύει μέσα στο δικό του σκοτάδι. Που φοβάται, που αμφιβάλλει, που ψάχνει κάτι αληθινό.

Η «νύχτα» στην οποία αναφέρεται ο ύμνος δεν είναι μόνο η θεολογική προσμονή της Δευτέρας Παρουσίας. Είναι η υπαρξιακή νύχτα που ζούμε: η αβεβαιότητα, η απώλεια προσανατολισμού, η ηθική σύγχυση, η απομόνωση μέσα στην υπερσύνδεση. Είναι η σιωπή μας απέναντι σε αδικίες, η απάθεια απέναντι στον πόνο του άλλου, η κόπωση της ελπίδας.
Αυτές τις μέρες, η Εβδομάδα των Παθών αποκτά μια ακόμη πιο σκληρή διάσταση: την εβδομάδα των παθών που βιώνουν καθημερινά τα παιδιά, οι γυναίκες και οι άμαχοι στη Λωρίδα της Γάζας και στην Ουκρανία. Εκεί όπου η νύχτα δεν είναι μεταφορική, αλλά κυριολεκτική: χωρίς ρεύμα, χωρίς νερό, χωρίς στέγη, χωρίς ασφάλεια. Εκεί που ο θρήνος δεν είναι υμνωδία αλλά κραυγή. Εκεί που δεν προσμένουν τον Νυμφίο, αλλά ένα τέλος στους βομβαρδισμούς. Μια ευκαιρία να ζήσουν.

Και μαζί τους, εκατομμύρια ακόμη σε όλο τον κόσμο, βιώνουν τον σταυρό της πείνας και της ανέχειας, της αδικίας και της εγκατάλειψης — σε μια εποχή παγκόσμιας ανισότητας, που καταγράφει πιο πολλά ψηφία στον πλούτο παρά στην ανθρωπιά.

Ο Νυμφίος, όμως, έρχεται. Ίσως όχι με τη μορφή που περιμένουμε. Ίσως να είναι μια αλήθεια που αποφεύγουμε, μια σχέση που αμελήσαμε, μια εσωτερική φωνή που μας καλεί να αλλάξουμε. Ο ύμνος μάς καλεί να είμαστε άγρυπνοι. Όχι μόνο για τη δική μας ψυχή, αλλά και για τους άλλους. Για όποιον σήμερα σταυρώνεται – κυριολεκτικά ή σιωπηλά.

Η Μεγάλη Εβδομάδα δεν είναι για να τη δούμε από απόσταση. Είναι για να τη ζήσουμε. Να την κάνουμε γέφυρα προς το φως, όχι μόνο μέσα μας, αλλά και στον κόσμο γύρω μας. Γιατί ο κόσμος δεν αλλάζει με προσευχές μόνο – αλλά με πράξεις συμπόνιας, με επιλογές που έχουν κόστος, με φωνές που δε σιωπούν.

Γιατί, τελικά, η νύχτα δεν θα κρατήσει για πάντα. Αλλά η Ανάσταση δεν έρχεται αν δεν περάσουμε πρώτα από τον Γολγοθά των άλλων, αλλά και τον δικό μας.

Με ευχή και προσευχή, η θυσία να μη μείνει χωρίς καρπό.
Να επικρατήσει ειρήνη στον κόσμο.
Και να ανθίσει μια κοινωνία του δικαίου και της ευημερίας για όλους.