Η Μεγάλη Πέμπτη είναι ίσως η πιο συναισθηματικά φορτισμένη ημέρα της Χριστιανοσύνης. Μια ημέρα γεμάτη από τα μεγάλα ερωτήματα που ταλανίζουν την ανθρωπότητα για αιώνες: Πώς η αγάπη μπορεί να προδοθεί; Πώς η αλήθεια μπορεί να σταυρωθεί; Πώς το φως μπορεί να γεννηθεί από το σκοτάδι;
Η πορεία προς τη Σταύρωση του Χριστού δεν είναι μόνο ιστορική ή θρησκευτική. Είναι και ανθρώπινη. Γιατί κάθε στιγμή αυτής της πορείας, κάθε λόγος και κάθε πράξη του Χριστού, αντιστοιχεί στις μάχες που δίνουμε καθημερινά όλοι μας. Στη Γεσθημανή, ο Χριστός γονατίζει, προσεύχεται και ζητά δύναμη από τον Πατέρα του. Ζητά να περάσει από πάνω Του το ποτήρι του πόνου και της αδικίας. Στην πιο ανθρώπινη στιγμή Του, εκφράζει την αδυναμία Του, και όμως μένει. Μέσα από την ταπεινότητα της σιωπής και την ένταση της αγωνίας Του, δείχνει την πίστη που δεν υποχωρεί.
«Πριν αλέκτωρ φωνήσει...»
Το εδάφιο αυτό είναι η πιο ανθρώπινη στιγμή του Ευαγγελίου. Η άρνηση του Πέτρου, του πιο στενού μαθητή του Χριστού, μας θυμίζει την αδυναμία μας να παραμείνουμε πιστοί στις ιδέες και τις αξίες μας, όταν έρχεται η ώρα της πραγματικής δοκιμασίας.
Και πόσες φορές δεν έχουμε κι εμείς αρνηθεί τα όσα πιστεύουμε, για να ξεφύγουμε από την πίεση, από το φόβο της απόρριψης, από την ανάγκη να ανήκουμε;
Η Δίκη του Χριστού: «Χριστόν ή Βαραββάν;»
Ο όχλος επιλέγει τον Βαραββά, έναν ληστή, έναν άνθρωπο που εκπροσωπεί το βίαιο και το εύκολο. Ο Χριστός, το σύμβολο της αγάπης και της ειρήνης, καταδικάζεται και σιωπά.
Σήμερα, στις κοινωνίες μας, το ίδιο δίλημμα παραμένει. Εμείς, ποιον επιλέγουμε; Τον εύκολο δρόμο του εξουσιαστή ή την αλήθεια, την ελευθερία, την αγάπη που συνήθως προκαλεί κόστος;
Η Σταύρωση του Χριστού, το κορυφαίο σημείο του Πάθους…
Δεν είναι μόνο η αποδοχή του θανάτου. Είναι η αποδοχή της απόρριψης, της προδοσίας, της αδικίας, και εν τέλει, της ίδιας της αμαρτίας του κόσμου. Ο Χριστός δεν απαντά με εκδίκηση. Αντίθετα, λέει: «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς· οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι».
Πόσοι από εμάς θα μπορούσαμε να πούμε τα ίδια, σήμερα, για εκείνους που μας σταύρωσαν με λόγια, με αποφάσεις, με αδιαφορία;
Αυτή η έκκληση για συγχώρεση είναι το πραγματικό μήνυμα της Μεγάλης Πέμπτης. Στην εποχή μας, σε έναν κόσμο γεμάτο πόνο και διχασμούς, το μεγαλύτερο μάθημα που μπορούμε να πάρουμε είναι η συγχώρεση.
Η συγχώρεση για το κακό που μας γίνεται, για την προδοσία, για τη βία. Αλλά και η συγχώρεση για τον εαυτό μας, για τα λάθη μας και τις αδυναμίες μας.
«Τετέλεσται»
Η τελευταία φράση του Χριστού, το «Τετέλεσται», είναι το κλείσιμο της πορείας προς το Σταυρό και ταυτόχρονα η αρχή μιας νέας ζωής. Δεν είναι η κραυγή της ήττας, αλλά του θριάμβου.
Η αγάπη, η αλήθεια και η συγχώρεση έχουν ολοκληρωθεί. Η Ανάσταση έρχεται – και το φως που γεννιέται από το σκοτάδι δεν έχει πια όρια.
Σήμερα, αν κοιτάξουμε γύρω μας, μπορούμε να δούμε πολλά σταυρώματα. Ανθρώπους που παλεύουν με τη φτώχεια, τον πόλεμο, τις κοινωνικές ανισότητες. Ανθρώπους που μάχονται για το αυτονόητο: την αξιοπρέπεια, την ελευθερία, τη δικαιοσύνη. Και ίσως, αν πραγματικά κοιτάξουμε, το μεγαλύτερο σταυρό που σηκώνουμε εμείς οι ίδιοι είναι η αδυναμία μας να αγαπήσουμε και να συγχωρήσουμε.
Η Μεγάλη Πέμπτη δεν είναι μόνο μια θρησκευτική ημέρα. Είναι μια ημέρα για αναστοχασμό, για αυτογνωσία. Μας καλεί να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας, να ζητήσουμε συγχώρεση και να μάθουμε να συγχωρούμε. Να σταθούμε στο σκοτάδι, γνωρίζοντας ότι το φως δεν έρχεται από το θρόισμα της θριαμβευτικής νίκης, αλλά από τη σιωπή του σταυρού. Γιατί τελικά, ο σταυρός δεν είναι μόνο του Θεού. Είναι και δικός μας. Κι αν τον σηκώσουμε, ίσως – ίσως – να ’ρθει κι η Ανάσταση.
