της Αγγελικής Κ. Δαλαμάγκα

Ξημέρωσε η μέρα που εμείς τα ανθρώπινα πλάσματα έχουμε ορίσει πως αλλάζει ο χρόνος. Μετρήσαμε δώδεκα ολόκληρους μήνες, 8.760 ώρες και το ξημέρωμα μας βρήκε μισοζαλισμένους από το κρασί, να ευχόμαστε, να προσδοκούμε, να σχεδιάζουμε, να ελπίζουμε... μα όχι να αγκαλιάζουμε.

Μερικές ώρες πριν την αλλαγή της χρονιάς, λιγότερο ή περισσότερο ο καθένας από εμάς επανέφερε στη μνήμη εκείνους τους στόχους, τα όνειρα, τις προσδοκίες που είχε θέσει στην αρχή του έτους. Στην ανατολή του 2020 ξεκινήσαμε με περίσσια χαρά να καταγράφουμε όλα εκείνα που επιθυμούσαμε. Ανοίξαμε ένα λευκό βιβλίο, γράψαμε με χρυσά γράμματα στο εξώφυλλο και αρχίσαμε να γεμίζουμε τις σελίδες του με προσδοκίες και ευχές. Τις χαράξαμε μάλιστα με τόσο μεγάλη δύναμη στο χαρτί λες και έτσι θα αποδεικνύαμε πόσο πολύ τις επιθυμούσαμε. Όλοι στο χρόνο που πέρασε είχαμε κάνει μεγάλα όνειρα, κάποια άπιαστα και άλλα ρεαλιστικά, τα οποία όμως, λόγω των συνθηκών, δεν πραγματοποιήθηκαν.

Κανένας μας όμως δεν φανταζόταν πως η ταινία μικρού μήκους που προβλήθηκε σε ολόκληρο τον πλανήτη -με εξαιρετικά μεγάλη επιτυχία- που σαν τίτλο έφερε το «2020» δεν θα ήταν τελικά τόσο σύντομη. Μάλλον δράμα θα την χαρακτηρίζαμε και μάλιστα ατελείωτο, αφού είδαμε να ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια μας εικόνες που δεν τις είχαμε φανταστεί ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα. Τα πράγματα άλλαξαν, ότι είχαμε δεδομένο χάθηκε και όλοι μαζί προσαρμοστήκαμε σε μια νέα πραγματικότητα κι αλλάξαμε ξαφνικά τρόπο ζωής. Άλλοι μιλούσαν για προφητείες, άλλοι για εκδίκηση της φύσης. Αντικρίσαμε με πρωτόγνωρα συναισθήματα ανθρώπους να παλεύουν σε διαδρόμους σούπερ μάρκετ, φίλους να διαπληκτίζονται για την απόσταση της ανάσας τους. Δεκάδες φέρετρα πέρασαν μπροστά από τα έκπληκτα μάτια μας. Βιώσαμε την υστερία της αντισηψίας και κρύψαμε πίσω από πολύχρωμες μάσκες τα όμορφα χαμόγελά μας. Κυριευθήκαμε από άγχος και τρόμο μήπως χάσουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Κανένας μας δεν φανταζόταν ότι θα έπρεπε να ενημερώνει ένα κομμάτι άψυχου χαρτιού για το πότε θα χρειαστεί να βγει στον ήλιο. Δασκαλευτήκαμε από απαίδευτα μυαλά που έβρισκαν γόνιμο έδαφος στα διάφορα τηλεπαράθυρα. Σκοτείνιασαν τα βλέμματά μας. Παραπληροφορηθήκαμε, αγανακτήσαμε και κλάψαμε με γοερούς λυγμούς. Μίκρυνε ο κόσμος μας κι αγρίεψαν οι ματιές μας. Στερηθήκαμε το Θεό. Μπολιαστήκαμε από τους σπόρους του φόβου, όμως στο τέλος καταλάβαμε ότι σημασία έχει να παραμένεις Άνθρωπος. Και τούτο θαρρώ πως πράξαμε. 

Το 2020 έφυγε αφήνοντάς μας μια πικρή γεύση στα χείλη για όλα εκείνα που στερηθήκαμε. Για τους δικούς μας που δεν αγκαλιάσαμε, για τους αγαπημένους που δεν αντικρίσαμε, για τους φίλους που δεν ξενυχτήσαμε μαζί τους, για τα ταξίδια που δεν κάναμε, για όλα εκείνα που θα συνεχίσουν να μας λείπουν. 

Η αλήθεια όμως είναι, ότι μας δίδαξε και πολλά! Μάθαμε να σεβόμαστε περισσότερο τον διπλανό μας και το αποδείξαμε. Μάθαμε να ακούμε τις ανάγκες του γείτονά μας και να μην ξεπερνάμε τα όρια μας. Μάθαμε να αγαπάμε ουσιαστικά και έμπρακτα. Προσφέραμε τη βοήθειά μας δίχως να περιμένουμε ανταλλάγματα κι ευχαριστίες. Ντυθήκαμε το μανδύα της καλοσύνης γιατί ανακαλύψαμε πόσο όμορφο είναι να υπάρχουμε ο ένας για τον άλλο... Αποδείξαμε πως σαν λαός μπορούμε να κάνουμε πολλά όταν οι ανάγκες το απαιτούν. Και πως οι ψυχές μας κρύβουν μέσα τους τόνους συναισθημάτων. Ανακαλύψαμε τη σημασία της πνευματικής υγείας και παλέψαμε για αυτή. Στήσαμε απέναντί μας μεγάλες προσωπικές προκλήσεις και βγήκαμε νικητές. Ξεκαθαρίσαμε τους ανθρώπους που μας περιτριγύριζαν και κρατήσαμε στο πλευρό μας εκείνους που πραγματικά άξιζαν. Και δεν πειράζει που δεν είναι πολλοί, γιατί τι αξία έχει η ποσότητα δίπλα στην ποιότητα; 

Με όλα τα παραπάνω να τριβελίζουν το μυαλό αλλά συνάμα να ζεσταίνουν την καρδιά, ξεκινάμε κρατώντας ξανά στα χέρια μας εκείνο το λευκό βιβλίο. Για τους περισσότερους ίσως να μην πέρασε όμορφα αυτή η χρονιά. Και ίσως να μην μας βγουν τα πράγματα όπως τα θέλουμε ούτε την επόμενη. Είναι υποχρέωσή μας όμως να μετατρέψουμε τις δυσκολίες σε δύναμη και να προχωρήσουμε μπροστά. 

Ανοίξτε λοιπόν την πρώτη σας σελίδα και γεμίστε την με συναισθήματα ευγνωμοσύνης. Ευγνωμοσύνη που το ξημέρωμα της νέας χρονιάς μας βρίσκει όρθιους και τις ψυχές μας γεμάτες προσμονές κι ελπίδες. Προσμονές να ζήσουμε μέρες γεμάτες φως και να γίνουμε μάρτυρες ενός καλύτερου κόσμου. Κοιτάξτε κατάματα τη μέρα που μόλις ξημέρωσε, ψιθυρίστε ένα “ευχαριστώ” στο Θεό που πιστεύετε και επικεντρωθείτε στα ωραία και τα όμορφα που μας περιμένουν στη γωνία και μας κλείνουν το μάτι. Ας αναβαθμίσουμε τους εαυτούς μας προς τις καλύτερες εκδόσεις τους. Φροντίστε να αγαπήσετε αλλά και να αγαπηθείτε. Να συγχωρείτε τους ανθρώπους και να μην φυλακίζεται κακίες στις καρδιές σας. Να εκφράζεστε απόλυτα. Να κοπιάζετε για ό,τι σας δίνει ΖΩΗ.

Δεν θα σας ευχηθώ ένα ευτυχισμένο 2021. Η χρονιά που μόλις έκανε ποδαρικό είναι σίγουρο πως δεν θα χαράξει μόνο ευτυχισμένες μέρες στο ημερολόγιό της. Είναι ουτοπική λέξη η ευτυχία και πολύ προσωπική. Θα σας ευχηθώ από καρδιάς να είστε ειλικρινείς με τους εαυτούς σας. Να θυμάστε πως οι άνθρωποι μάς αγαπούν όταν αφήσουμε ανοιχτές τις χαραμάδες της καρδιάς μας και τους επιτρέψουμε να αντικρίσουν την αγάπη που εμείς οι ίδιοι κρύβουμε μέσα μας. Η αγάπη και η χαρά δεν έχουν πρόστιμο. Μοιραστείτε τες άφοβα! Κάντε όνειρα και σχέδια ακόμα κι αν χρειάζεται να στέλνετε μηνύματα για να βγείτε στον ήλιο. Ξεσκονίστε καθετί παλιό και αλλοτριωμένο. Αν δεν αλλάξουμε εμείς δεν θα αλλάξει τίποτα γύρω μας.  Μπορεί να συνεχίσουμε να κρύβουμε τα χαμόγελά μας πίσω από τις άβολες μάσκες, τα μάτια μας όμως μπορούν να μαρτυρούν όλα όσα νοιώθουμε. Ανοίξτε το συρτάρι που κρατάτε φυλαγμένες τις προηγούμενες χρονιές και ακουμπήστε το 2020 με αγάπη. Μας πήρε πολλά αλλά μας έδωσε και αρκετά. Κρατήστε τα διδάγματα του.  Και θα σας ξαναπώ κάτι που έχει ειπωθεί αμέτρητες φορές. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε τις μέρες των γιορτών, ούτε τους ιούς για να εκφράζουμε την αγάπη μας. Η πανδημία του 2020 άφησε σε όλους μας σημάδια, σε κάποιους ίσως ανεξίτηλα. Μπορούν όμως να μετατραπούν σε εφαλτήριο δύναμη για πολλά πράγματα, για ό,τι έχει ο καθένας μας πραγματικά ανάγκη. 

Ένα εμβόλιο ενσυναίσθησης είναι αυτό που πραγματικά έχουμε ανάγκη. Ας αφήσουμε το τσίμπημά του να μας παρασύρει στην αισιοδοξία. Κι όλα θα ξημερώνουν διαφορετικά.  
Και η νέα χρονιά μόλις ξημέρωσε!
Κι έξω οι μέρες ήδη άρχισαν να μεγαλώνουν...