Κινητικότητα υπήρξε την Τετάρτη (4/6) στον -κατά τα άλλα- «σιωπηλό» αρχαιολογικό χώρο της Υστερορωμαϊκής Έπαυλης επί της οδού Τριακοσίων στη Σπάρτη. Συνεργεία έκαναν την εμφάνισή τους, πραγματοποιώντας εργασίες αποψίλωσης-καθαρισμού του μνημείου, που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τα γραφεία του «ΛΤ».
Ο χώρος που είχε εγκαταλειφθεί στη μοίρα του και είχε κυριολεκτικά «πνιγεί» στην άγρια βλάστηση, αποτελεί ένα παραμελημένο κι εν πολλοίς «αόρατο» αξιοθέατο για τους τουρίστες πρωτίστως, αλλά και για τους ντόπιους, που μάλλον έχουν… συνηθίσει. Η εικόνα εγκατάλειψης προκαλεί αλγεινές εντυπώσεις, ιδιαίτερα σε μια περίοδο αυξημένης τουριστικής κίνησης. Επιπλέον, με την αντιπυρική περίοδο να βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, ο καθαρισμός του χώρου δεν ήταν μόνο θέμα αισθητικής αλλά και ασφάλειας. Η παρέμβαση αναδεικνύει την ανάγκη οι αρμόδιες Αρχές και υπηρεσίες να δίνουν το καλό παράδειγμα, όταν καλούν τους πολίτες να πράξουν αναλόγως σε ιδιωτικούς τους χώρους.
Και μια ακόμα σημαντική «λεπτομέρεια»: Ευπρόσδεκτος βεβαίως ο καθαρισμός, όμως ακόμη και μετά την αποψίλωση, ο επισκέπτης αντικρίζει μια φθαρμένη, σχεδόν «βανδαλισμένη» πινακίδα, με την αγγλική μετάφραση να έχει καλυφθεί από αυτοκόλλητα.
Θα ισχυριστεί κάποιος και ίσως δικαίως: Το αυτονόητο γίνεται είδηση; Αντί να σχεδιάζουμε την ουσιαστική ανάδειξη των μνημείων μας, αρκούμαστε στο να μαζέψουμε… τα χόρτα; Αντί να εντάξουμε τα αρχαία μας στην πολιτιστική εμπειρία της πόλης, φροντίζουμε απλώς να μη μοιάζουν εγκαταλελειμμένα. Δεν μπορείς να αξιώνεις τουριστική ανάπτυξη και σεβασμό, όταν δεν φροντίζεις να δείχνεις πρώτος σεβασμό απέναντι στον ίδιο σου τον ιστορικό-πολιτιστικό πλούτο.
Η Υστερορωμαϊκή Έπαυλη, όπως και πολλά άλλα -μικρά και μεγάλα- μνημεία της Σπάρτης, αξίζουν πολλά περισσότερα από μια εποχική ή επιφανειακή φροντίδα. Αξίζει παρουσία και τακτική επίβλεψη. «Καθαρότητα» όχι μόνο στο τοπίο, αλλά και στην ταυτότητα του χώρου. Ευανάγνωστη σήμανση, σωστές μεταφράσεις, προσβασιμότητα, όχι μόνο για τους τουρίστες, αλλά και για τους «δικούς» μας. Ας μην αρκούμαστε, λοιπόν, σε φράσεις κλισέ, τύπου «ευτυχώς που έγινε έστω κι αυτό». Ο πήχης πρέπει να ανέβει τώρα, ειδικά σε έναν τόπο όπως η Σπάρτη, με την ακτινοβολία και τις απαιτήσεις που έχει…
