Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας τρελός. Ζούσε μόνος του στο μαγεμένο πέτρινο χωριό. Οι κάτοικοί του είχε χρόνια που είχαν φύγει και το είχαν αφήσει. Μόνο ο τρελός δεν έφευγε. Ήθελε να μείνει εκεί, να τρέχει στα σοκάκια. Ήθελε όμως και παρέα. Έτσι, κάθε τόσο πήγαινε στα διπλανά χωριά και προσκαλούσε τους χωρικούς:

«Ελάτε, ελάτε, χωριανοί,
και θα σας ψήσω εγώ αρνί,
ελάτε στο χωριό μου
και πιείτε απ’ το νερό μου.
Και άμα φέρετε και ρακή
θα τραγουδήσω με φωνή».

Μα κανένας δεν πήγαινε. Τον θεωρούσαν τρελό, ερχόταν και με ρούχα παλιά, σκισμένα. Πολλές φορές μιλούσε μόνος του, τι να κάνει. Έλεγαν: «Με τους πεθαμένους μιλάει αυτός, είναι χτικιό». Τα παιδιά μόνο τον άκουγαν που τους έλεγε ιστορίες για τα παλιά τα χρόνια. Μιλούσε δυνατά, φώναζε, χειρονομούσε... Μόνο όταν τον ρωτούσαν:

«Γιατί είναι έτσι το χωριό σου;
Μην ήταν φταίξιμο δικό σου;» δεν ήξερε τι να πει...

Μια μέρα τα χωριά ήταν ανάστατα, όλοι κάτι ψιθύριζαν: «Ψς, ψς, ψς, ψς, ψς, ψς... Γύρισε ο σοφός, γύρισε ο λογικός!». Θυμόντουσαν που παιδί ακόμα είχε φύγει για να βρει... τη λογική! Γύρισε, λοιπόν, με τα βιβλία του και περνούσε απ’ τα χωριά να χαιρετήσει. Τους έλεγε με σιγουριά:

«Πήγα σε τόπους μακρινούς,
βρήκα βιβλία και σοφούς.
Το υπολόγισα καλώς,
όλα είν’ έτσι κι όχι αλλιώς».

Όλοι τον άκουγαν με προσοχή και τον θαύμαζαν που τα έλεγε τόσο τακτοποιημένα. Μια φορά είπε να πάει και στο χωριό του, να πει κι εκεί τη λογική που είχε βρει στα βιβλία. Μα όλοι τότε του έλεγαν:

«Το χωριό είναι μαγεμένο,
από καιρό εγκατελειμένο.
Ζει κεί μόνο ένας τρελός,
δε ζει κανένας λογικός».

Το σκέφτηκε ο λογικός από δω, το σκέφτηκε από κει, φυσικά δε θα πήγαινε.

Τότε πέρασε ο τρελός κι αμέσως τον αναγνώρισε:

«Καλωσήρθες, λογικέ μου,
έλα μαζί μου, εσύ σοφέ μου,
στο χωριό που άφησες,
στους δρόμους που περπάτησες».
«Μα εσύ είσαι τρελός,
κει δεν είναι ζωντανός!».

«Σωστά, έχεις δίκιο» είπε ο τρελός κουρασμένα. «Θα έρθεις να με βοηθήσεις, να φέρω τα πράματά μου, να έρθω να μείνω κι εγώ εδώ; Κουράστηκα πια...». «Έρχομαι!» είπε ο λογικός ενθουσιασμένος που έκανε τον τρελό επιτέλους να βρει τα λογικά του.

Δρόμο πήραν, δρόμο αφήσαν, δρόμο πήραν, δρόμο αφήσαν, έφτασαν. Όταν μπήκαν στο χωριό, ο λογικός άρχισε να βλέπει τα γνώριμα σπίτια, μισογκρεμισμένα, τη βρύση στην πλατεία, τα κορίτσια του χωριού. Όλα έρημα, νεκρά μα τόσο ζωντανά! Είδε το σπίτι του, βγήκαν από μέσα του η φωνή της μάνας του, του πατέρα του, των παππούδων του, οι διδαχές τους... Το μυαλό του έφυγε... Άφησε τα βιβλία να πέσουν απ’ τα χέρια του. Οι δυο τρελοί έζησαν μαζί στο μαγεμένο χωριό, αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Νατάσα Μιχαηλίδου

Ενημερωθείτε για όλη την επικαιρότητα της Λακωνίας και όχι μόνο μέσα από τη συνεχή ροή του www.lakonikos.gr. Κάνετε like στη σελίδα και γίνετε μέλος στην ομάδα του lakonikos.gr στο Facebook για να μαθαίνετε τα νέα πρώτοι! Με το κύρος και την αξιοπιστία του "Λακωνικού Τύπου", της μοναδικής ημερήσιας εφημερίδας της Λακωνίας με ιστορία 20 και πλέον ετών