Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κορίτσι. Ζούσε σε ένα χωριό στον Όλυμπο με τον γέρο-πατέρα της και τη μεγάλη αδερφή της. Αυτή ζήλευε τη μικρή, γιατί ήταν όμορφη, καλή κι εργατική. Πολλά παλικάρια του χωριού την ήθελαν για γυναίκα τους.
Μια μέρα που αρρώστησε ο πατέρας τους, η μεγάλη αδερφή κάλεσε τη μικρή και της είπε: «Ο πατέρας είναι βαριά άρρωστος. Κάποια από μας πρέπει να ψάξει στο βουνό και να φέρει το βοτάνι που θα τον κάνει καλά». «Θα πάω εγώ! Μόνο να μου πεις ποιο βοτάνι να αναζητήσω», είπε η μικρή κόρη. «Το βοτάνι φυτρώνει σε σκιερά μέρη. Έχει άσπρο ανθάκι. Λέγεται μελισόχορτο», είπε η μεγάλη αδερφή. «Θα το βρω», λέει η μικρή κόρη.
Ύστερα η μικρή καβάλησε το άλογο της. Αποχαιρέτησε την αδερφή της, που έστειλε τη μικρή στο βουνό για να τη φάνε τα αγρίμια και να την ξεφορτωθεί.
Δρόμο πήρε, δρόμο άφησε η μικρή κόρη, συναντάει μια γριά. «Κυρούλα, ξέρεις που βγαίνει το μελισόχορτο;» τη ρωτάει. «Ξέρω, αλλά μην γυρίζεις μόνη σου το βουνό». Άκουσα ότι μια καφετιά αρκούδα κατασπάραξε ένα τσοπάνη». Η μικρή είπε: «Πρέπει να πάω. Αν δε βρω το μελισόχορτο ο πατέρας μου δε θα γιάνει». Η γριά της λέει «Πάρε μαζί σου τούτο το ξύλινο σταυρουδάκι. Κάνε την προσευχή σου στο Θεό να σε φυλάει. Καλή τύχη, παιδί μου!»
Η μικρή κόρη πήρε το σταυρουδάκι και το κρέμασε στο λαιμό της. Προχώρησε πιο ψηλά στο βουνό. Συναντάει ένα γέρο ξυλοκόπο. «Ώρα καλή σου! Που πας; Σε λίγο θα πέσει η νύχτα», της λέει αυτός. «Πάω να βρω το μελισόχορτο». «Έλα στο καλύβι μου. Ψάχνεις το πρωί. Τώρα βγαίνουν όλα τα αγρίμια». «Ευχαριστώ!» είπε το κορίτσι.
Πήγαν στο καλύβι του γέρου. Αυτός άναψε φωτιά. Έβαλε ψωμί και χόρτα σε δύο πιάτα. Σαν έφαγαν, ο γέρος είπε: «Ο Όλυμπος είναι όμορφο βουνό. Έχω γυρίσει παντού. Μα σαν ετούτο τον τόπο δε βρήκα. Λένε ότι σε μια σπηλιά του βουνού ασκήτευε ο Άγιος Διονύσιος του Ολύμπου. Έχω πάει εκεί. Ο Άγιος είναι θαυματουργός. Με έσωσε κάποτε από ένα γκρεμό. Τον είδα ολοζώντανο μπροστά μου. Το πιστεύεις;» «Το πιστεύω!» είπε η μικρή κόρη. «Αν βρεθείς σε κίνδυνο, φώναξε το όνομά του», είπε ο γέρος. Μετά έστρωσε σε ένα ντιβάνι για τη μικρή. Αυτή αποκοιμήθηκε.
Το πρωί η μικρή κόρη σηκώθηκε και είπε στο γέρο: «Πρέπει να φύγω». Δρόμο πήρε, δρόμο άφησε η κόρη κι έφτασε σε ένα μέρος που φύτρωναν βότανα. Έψαξε για το μελισόχορτο. Το βρήκε και μάζεψε δύο σακούλια. Ύστερα προχώρησε προς την κορυφή του βουνού. Σε μια πηγή έσκυψε να δροσιστεί. Έδεσε το άλογό της σε ένα δέντρο. Το πότισε. Καθώς αγνάντευε από ψηλά, ακούει δυνατό χλιμίντρισμα. Γυρίζει και τι να δει; Μια αρκούδα είχε ορμήσει στο άλογο. Η μικρή μαρμάρωσε από το φόβο της. Δεν είχε τη δύναμη να το βάλλει στα πόδια. Θυμήθηκε το σταυρό στο λαιμό της. Έκανε προσευχή. Της ήρθαν στο μυαλό τα λόγια του γέρου-ξυλοκόπου. Τότε φώναξε δυνατά: «Άγιε Διονύσιε, μεγάλη η χάρη σου, βοήθησέ με».
Δεν πρόλαβε να τελειώσει τη φράση της κι είδε ένα γέροντα με άσπρη γενειάδα να χιμάει πάνω στην αρκούδα. Ο γέροντας πήρε το χαλινάρι και το σαμάρι του αλόγου και τα έβαλε στην αρκούδα. Μετά την καβαλίκεψε. Χάθηκε μέσα στο δάσος. Η μικρή κόρη δεν πίστευε στα μάτια της. Μόλις συνήλθε, είπε: «Αυτός ήταν ο Άγιος Διονύσιος!» Έκανε το σταυρό της κι ευγνωμονούσε τον άγιο που έγινε ο σωτήρας της.
Ύστερα η μικρή γύρισε στο σπίτι του γέρου. Του ζήτησε να την πάει στη σπηλιά που ασκήτευε ο άγιος. Έτσι, πήγανε στη σπηλιά. Ανάψανε τρία κεριά στη μνήμη του αγίου. Έπειτα ο γέρο-ξυλοκόπος γύρισε τη μικρή με το κάρο του στο χωριό της.
Μόλις την είδε η μεγάλη αδερφή τα έχασε. Ο πατέρας της είχε γίνει καλά. Όταν τον είδε η μικρή, έτρεξε κοντά του. «Που ήσουνα, παιδί μου;» τη ρώτησε. Αυτή του διηγήθηκε όσα έγιναν. Ο πατέρας της θύμωσε. Κατάλαβε την κακία της αδερφής της. Την έδιωξε από το σπίτι. «Να μην ξαναφανείς μπροστά μου», της είπε. Η μεγάλη αδερφή έφυγε. Δεν ξαναγύρισε ποτέ στο πατρικό της.
Η μικρή κόρη έζησε με τον πατέρα της. Συγχώρησε την αδερφή της. Σε κάμποσο καιρό παντρεύτηκε. Πήρε έναν νέο που λεγόταν Διονύσιος. Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Δήμητρα Μπουμποπούλου
