Χτες ήταν που έκανα μια βόλτα γύρω στη γειτονιά που μένω, έτσι για να ξεμουδιάσω, για ʺατομική σωματική άσκησηʺ, όπως γράφουν τα χαρτιά από ώρα τάδε έως τάδε δηλαδή με άδεια αφού είναι αναγκαίο πια, όταν συνάντησα μια γνωστή κοπέλα με την οποία χαιρετηθήκαμε αλάργα αλάργα ο ένας απ’ τον άλλον σαν τα χουγιασμένα ζαγάρια. Κάποτε η συμφορά ένωνε τους ανθρώπος· δείτε τους δέκα (10) λεπρούς που ήσαν μαζί γιατί τους ένωνε η δυστυχία, ενώ σήμερα η συμφορά τους απομακρύνει. Μακριά κι αλάργα λοιπόν ο ένας απ’ τον άλλον να μη μεταδοθεί το μόλεμα. Και σε λύπη ή χαρά καθένας μοναχός του. Ως κι ο πεθαμένος στο στερνό ταξείδι.

Έτσι αφού χαιρετηθήκαμε τη ρώτησα ʺτί κάνουνʺ. Και η απάντηση μονολεκτική, αυθόρμητη και ακαριαία, με πίκρα και παράπονο, εξέφραζε τόση απόγνωση που δεν είχα ξανααισθανθεί ποτέ ακούγοντας κάποια λέξη. ʺΤί να κάνουμε, είπε, το Σταυρό μαςʺ. Η πιο ωραία λέξη που άκουσα με την έννοια τής εν τόπω και χρόνω, αφού αυτό είναι το ωραίο, όλον αυτόν τον καιρό που όλοι πατάμε στο κενό και δεν έχουμε να κάνουμε τίποτ’ άλλο από το Σταυρό μας.

Στο δρόμο για την ʺατομική σωματική άσκησηʺ ήρθαν στο νου αυτά που συμβαίνουν, βλέπουμε και ακούμε, που δεν είχαν ξαναγίνει στην Ιστορία της ανθρωπότητας και το μυαλό άρχισε να τρέχει. Να: Ακούμε τα δελτία ειδήσεων, που από ωριαία έγιναν δίωρα και βάλε, όλους τους διαύλους, ελληνιστί κανάλια και κανάλι σημαίνει οχετός, υπόνομος, ακόμα και εκπομπές κουτσομπολευτηρίων, μεσημερούδες, κωλοκουνίστρες και Σια και όλοι μιλούν για τον ιό. Ραδιόφωνα, εφημερίδες, συζητήσεις το ίδιο, σε ποσοστό μπροστά από 95%. Εκεί που θά ’πρεπε ένας δίαυλος να μεταδίδει ειδήσεις μόνο πρωί και βράδυ διαρκείας το πολύ μιας ώρας κάθε φορά -το πρώτο μέτρο που έπρεπε να λάβουν- αυτοί τραγικοποιούν την ήδη τραγική κατάσταση και όλοι ζούμε μέσα σε έναν πανικό. Αλήθεια, τί θα είπει, για να λάβω την πλέον ήπια περίπτωση, αυστηρή απομόνωση; Σκέτη η λέξη δεν αρκεί; Το αυστηρή και μάλιστα υπερβολικά τονισμένο τί σημαίνει; Να του δέσουμε και μια σιδερένια μπάλα στα πόδια; Κι έχουν διαμορφώσει ένα κλίμα αφόρητο και βαρύ. Ο κόσμος έχει κυριολεκτικά πανικοβληθεί. Αφήστε πια τους δολοφόνους με το μικρόφωνο της ελληνικής γλώσσας.

Δημοσιογραφάκια που δεν ξέρουν τί λένε. Που δεν πάει το μυαλό τους παραπέρα και η όλη ιστορία δείχνει συνάμα πόσο γελοίοι και αστείοι είμαστε. Είναι δηλαδή πέρα από τραγωδία και κωμωδία. Και το ΕΣΡ (Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο, Ανεξάρτητη Αρχή τρομάρα μας) δεν παρεμβαίνει, ώστε δεν μπορείς να κάνεις τίποτ’ άλλο από το Σταυρό σου.
Κλειστά τα πάντα. Σχολεία κάθε βαθμίδας, φροντιστήρια, θέατρα, καταστήματα -πλην παντοπωλείων και φαρμακείων- ταβέρνες, κουρεία κλπ. Να μην μπούμε σε Εκκλησιά να ακούσουμε λειτουργιά και να γευτούμε κοινωνιά. Απ’ όξω στα ρημοκκλήσια μόνο μπορούμε να γονατίζουμε η να σταυροκοπιόμαστε. Κι εκεί όμως απόκρυφα και λακιχτά. Και τίποτα δεν τελείται πια, μήτε κηδείες. Και σ’ αυτές χαροβαρεμένοι συγγενείς δεν υπάρχουν μήτε τραγούδια του πόνου· πάει… ο πεθαμένος μοναχός. Και δεν είναι πιο λυπητερό από κηδεία με μόνο τον παπά και το νεκρό, σας βεβαιώ. Είδα μία και ,πιστέψτε με, στο πρόσωπο του νεκρού -δεν είχε πεθάνει από ιό- ήταν απλωμένη η γαλήνη του ντουνιά. Γιατί άραγε; Ίσως γιατί αυτός πρόλαβε να πεθάνει και θάβρει πια την ξενοιασιά.

Και συγκεντρώσεις άνω των δέκα (10) ατόμων απαγορεύονται. Κι ο ένας απ’ τον άλλον μακρυά κι αλάργα. Αρεα αρέα καθώς λένε οι Μανιάτες. Κι αν η φωνή σας γίνει βραχνή σαν της κουρούνας αμέσως τηλέφωνο στο γιατρό, που κι αυτός ο δόλιος δεν ξέρει τι να πει. Και οι γιατροί σαν βγάνουνε τη μάσκα για να εμφανιστούν στις τηλεοράσεις -δεν τους αφήνει βλέπετε η φάρα των δημοσιογράφων να κάνουν τη δουλειά τους- τα πρόσωπά τους φουσκωμένα και πυροκόκκινα. Και όλοι τους λυπούνται και φοβούνται μη μολευτούν.
Και καταιγισμός ʺσυμβουλώνʺ από ʺειδικούςʺ, που είναι ειδικοί σε κάτι που δεν γνωρίζουν, το ψάχνουν και ομολογούν ότι τώρα τον μαθαίνουν τον ιό. Συμβουλές του τύπου: Τα γάντια δεν προστατεύουν, μόνο να πλένετε τα χέρια. Αλλά τα χέρια μακρυά απ’ το πρόσωπο. Και ο ιός ζει, αντέχει δύο-τρεις ώρες στην ατμόσφαιρα πριν τελικά πεθάνει. Πεθαίνει ο ιός. Δεν τολμούν να ειπούν ψοφάει. Είναι κακό, αγενές και αδόκιμο το ψοφάει. Μην προσβάλουμε τον ιό και πρέπει να μιλάμε με σεβασμό. Τ’ ακούσαμε κι αυτό. Ώστε για όλα τούτα δεν μπορείς να κάνεις τίποτ’ άλλο παρά μόνο το Σταυρό σου.

Και μέσα σ’ αυτή τη συμφορά (ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται) νάτα και τα κρούσματα του μαυραγοριτισμού που εμφανίστηκαν ήδη. Μια μάσκα λέει 18 €. Κι ένας γνωστός μου αγόρασε τη μια μέρα δέκα κιλά φακές κι άλλα τόσα την άλλη. Για παραπέρα δεν ξέρω. Πράγματα που θυμίζουν Κατοχή, όταν ο άλλος έπαιρνε ολόκληρη περιουσία για λίγες οκάδες αραποσίτι. Και αρκετοί βγάνουν τη μάσκα που φορούσαν όλον αυτόν τον καιρό και φανερώνουν τον πραγματικό τους εαυτό. Να ζήσουν αυτοί και να πεθάνουν οι άλλοι. Και στην πίσω, τη σκοτεινή πλευρά του μυαλού τους ο σκοπός να σε γδάρουν αν μπορέσουν για να σου δώσουν αργότερα στην ανάγκη σου μια βρασιά παίρνοντας ολόκληρη περιουσία για ένα πιάτο φακή. Σαν εκείνον τον Ιακώβ που άρπαξε πρωτοτόκια δηλ. όλο το βασίλειο εκμεταλλευόμενος την ανάγκη του αδερφού και εξαπατώντας τον γέροντα και τυφλό πατέρα, όλα σε συμπαιγνία με τη μάννα του που τον ξεχώριζε απ’ τον άλλον. Και τον έχουμε και πατριάρχη. Βλέπετε κάτι τέτοια δεν είναι καθόλου παραμύθια και οι κρίσεις αποδεικνύουν τί πράγμα είν’ ο άνθρωπος που δεν κυττάζει τίποτ’ άλλο από το συμφέρον του. Και το σύνθημα που κυριαρχεί σε κάθε εποχή ʺο θάνατός σου η ζωή μουʺ. Και να πεθάνεις εσύ να πλουτίσω εγώ κι ας είσαι κι αδερφός. Ώστε μέσα σ’ αυτή την ανθρώπινη κακότητα και παράνοια να μην μπορείς να κάνεις τίποτ’ άλλο παρά μονάχα το Σταυρό σου.

Κι όλα τα παράξενα του κόσμου τα βλέπεις τέτοιες ώρες. Παραδείγματος χάριν θλίψη κατέλαβε και σε μαύρη στενοχώρια περιέπεσαν τρεις γνωστές κι αυτές κυρίες, που τώρα το Πάσχα είχαν προγραμματίσει να πάνε στη Ρώμη, την ʺαιωνία πόληʺ. ʺΕίτανε να πάμε Ρώμη, μετά Παρίσι, την πόλη τους φωτός, Λονδίνο, Νέα Υόρκη κι από κει Τζακάρτα (Ινδονησία) και ακυρώθηκεʺ. Και σκέφτηκα: Γιατί λέμε πάω Αθήνα, πάω Ρώμη, μπήκα Αθήνα και άλλα τέτοια; Αυτά έβλεπε κι άκουγε ο συγχωρεμένος Μενέλαος Παλάντιος κι έλεγε ότι ʺη γλώσσα μας πάει διάβολοʺ. Και μ’ έπιασα να χαμογελώ μέσα στην κρίση για το πάθημα των κυριών.

Και μετά άλλες σκέψεις: ʺΑιωνία πόληʺ η Ρώμη, ʺπόλη του φωτόςʺ το Παρίσι και πάει λέγοντας, από πού κι ως πού; Εκεί που κυριαρχούν η βρωμιά, η ασυδοσία, η πώρωση, η διαστροφή. Από πού ξεκίνησε ο ιός; Από την Κίνα, από τις μεγάλες πόλεις. Σ’ ένα χωριό 100 και 200 και 300 κατοίκων δεν έχει κορονοϊό. Πάμε από τις πόλεις να τον διασπείρουμε και στα χωριά. Κι απορεί κανείς πώς σε πόλεις εκατομμυρίων υπάρχει μόνον ένας θανατηφόρος ιός και όχι εκατοντάδες και χιλιάδες. Όταν τα φτιάχναμε αυτά κι ο ένας καβάλα απάνου στον άλλον, τα πόδια του ενός στο κεφάλι τ’ αλλουνού, πώς δεν τα σκεφτήκαμε; ʺΧωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην χωρίς αιδώʺ, λέει ο ποιητής. Κι άλλοι οργανώνουν πάρτυ στην Πάρνηθα γιατί τους κλείσανε τα χιονοδρομικά και τί θα γίνουμε τώρα χωρίς χιονοδρομικά. ʺΤὶ πεπόνθαμεν καὶ τὶ ἔτι πεισόμεθαʺ (τί έχουμε πάθει και τί θα πάθουμε ακόμα).

Και δεν βγαίνει ένας άνθρωπος, από τα δισεκατομμύρια ένας για δείγμα, που να βγάνει σπίθες το μυαλό του και τα λόγια του άμα αρχίσει να μιλά να σκεπάζουν σαν το χιόνι τα πάντα γύρω του, όπως λέει ο Όμηρος για τον Οδυσσέα πως συνέβαινε όταν μιλούσε. Πού είναι ένας τέτοιος άνθρωπος να αρθρώσει λόγο ζουμερόν, πραγματικά φιλόσοφος. Να ειπεί εμείς που κάναμε αεροπλάνα, πυραύλους, πήγαμε σε άλλους πλανήτες, δείτε πού καταντήσαμε. Γονατίσαμε σ’ έναν αόρατον εχθρό. Αυτό πρέπει να μας προβληματίσει και να έρθουμε στα μέτρα μας, στα μέτρα του ανθρώπου. Μια χούφτα Ελλάδα στην αρχαιότητα και οι μισοί ήσαν φιλόσοφοι. Και σήμερα μέσα στα δισεκατομμύρια δύσκολο να υπάρχει ένας. Γεμίσαμε ειδικότητες και δημοσιογράφους που δεν ξέρουν τι λένε. Που δεν μπορούν να ξεφύγουν και να πάει το μυαλό τους παραπέρα. Ποιά είναι τα κατορθώματά μας; Γιατί επαναπαυθήκαμε; Κάναμε μια τρύπα στο νερό… Απ’ αυτούς με τα πολλά και μεγάλα πτυχία πού είναι ένας τώρα που τους χρειαζόμαστε; Αλλά μιλούν για τα τετριμμένα. Σε κανέναν δεν δημιουργήθηκε η όρεξη; Ένας Ισοκράτης, ένας Σοφοκλής, ένας Ευριπίδης, ένας Πλούταρχος να γράψει ένα άρθρο βαρύ, σημαντικό, εξαιρετικό που να αποτελέσει σταθμό; Να ειπεί ότι ο ιός ήρθε για να μας δείξει πόσο αδύνατοι είμαστε. Σ’ έναν ιό σύμπασα η ανθρωπότητα κατέθεσε τα όπλα. Να παραστήσει την κατάσταση δυνατά. Αλλά φτώχεια εγκεφαλική, νοημοσύνη ανησυχητική. Απέδειξε κι αυτό ο ιός. Και για ολ’ αυτά να μην μπορείς να κάνεις τίποτ’ άλλο παρά μονάχα το Σταυρό σου.   
Ξαφνικά ο νους άλλαξε ρότα. Και ενώ ορθά, κοφτά, καθαρά και ξάστερα εμείς που νομίζαμε ότι είμαστε παντοδύναμοι, άτρωτοι, ανίκητοι, αθάνατοι, πως μπορούμε να επικρατήσουμε παντού, που κανενός το μυαλό δεν πήγαινε ποτέ όσο καλπάζουσα φαντασία κι αν διέθετε, από το πουθενά έρχεται ένα τόσο δα πραγματάκι που για να το ιδείς δεν αρκεί το κοινό αλλά θέλει ηλεκτρονικό μικροσκόπιο και εξευτελίζει ολόκληρη την ανθρωπότητα. Και τακ κλειστείτε στο σπίτι, στη φυλακή, γιατί έξω από την κλειδαρότρυπα παραμονεύει ο ιός. Κλείσανε τα μαγαζιά και πώς θα πάνε ένα κομμάτι ψωμί στο σπίτι αυτοί που περιμένουν να πουλήσουν ένα ρούχο, δυο ζευγάρια παπούτσια; Πλοία δέσανε στα λιμάνια, αεροπλάνα άραξαν στα υπόστεγα, γιατί ένα τόσο μικρόβιο προσβάλλει και βάνει στη μαύρη γης αδιακρίτως τους ανθρώπους. Έκανε τις αγορές του κόσμου κουρέλια και… και παραλογάμε, χωρίς να μπορούμε να κάνουμε τίποτα παρά μόνο το Σταυρό μας.

Πού είναι η δύναμή μας; Τί γνωρίζουμε για την καταπολέμηση του ιού; Πού οι έρευνες, τα ινστιτούτα Παστέρ και τα άλλα ερευνητικά κέντρα; Και το μόνο που ξέρουμε γι’ αυτόν σίγουρα είναι πως έχει κορόνα! Είναι ιός με στέμμα, λουφίο, φτερά και μπιχλιμπίδια σα φύλαρχος και γι’ αυτό τον είπαμε κορονοϊό, που εξευτέλισε όλους της γης τους εστεμμένους και μη. Τί πρόοδο λοιπόν έχουμε σημειώσει και πήραμε τόσο ψηλά τον αμανέ; Γιατί τόση υπεροψία, τόση αλαζονεία και σιγουριά το ανθρώπινο είδος; Και τίποτα δεν διδαχτήκαμε από την Ιστορία και τις ασθένειες που αποδεκάτισαν τεράστια τμήματα του πληθυσμού. Και οι γιατροί δίνουν οδηγίες για κάτι που δεν γνωρίζουν πώς συμπεριφέρεται και λένε πράγματα αντιφατικά. Γιατροκουβέντες. Με μια λέξη το οικοδόμημα της Ιατρικής κατέρρευσε και απόδειξη τρανή ότι οι ίδιοι οι λειτουργοί της, παρά τα μέτρα που λαμβάνουν, τις στολές υψηλής προστασίας σαν αστροναύτες που φορούν, είναι εκτεθειμένοι στην οργή του, προσβάλλονται και πεθαίνουν. Τί άλλο λοιπόν μπορούμε να κάνουμε από το Σταυρό μας;

Ύστερα ποιός μας είπε ότι θα ζήσουμε 60, 70, 80, 90, 100 χρόνια; Ποιός μας ρώτησε όταν ήρθαμε σ’ αυτόν τον κόσμο από τύχη και με ποιόν υπογράψαμε χαρτί για το πόσο θα μείνουμε εδώ; Γιατί τόσο πολύ φοβόμαστε για τη ζωούλα μας αφού αυτός είναι ο προορισμός μας; Έχει δηλαδή εκ των προτέρων οριστεί, προ-όρισται, είναι προ-ορισμένο πως εκεί θα πάμε;
Και ποιός είπε ότι έχω εξασφαλίσει πως δεν θα πεθάνω από κάτι πολύ χειρότερο και με απώλεια της αξιοπρέπειάς μου; Και πόσοι πέθαναν στην Ελλάδα, στον κόσμο από τον ιό; Πόσοι κάθε μέρα από διάφορες μορφές καρκίνου; Και χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες και εξετάσεις κάθε 4 μήνες και μεταστάσεις και πόνους φρικτούς για καιρό. Πόσοι από καρδιόπαθειες; Από τροχαία ατυχήματα; Και όλοι μέσα στα φάρμακα, γιατί; Για να πεθάνουμε υγιείς. Άλλο οξύμωρο και τούτο. Και όλα μαζί δείχνουν πόσο τραγικό πλάσμα είναι ο άνθρωπος, ώστε να σου φέρνουν δάκρυα.
Ας κάνουμε λοιπόν το Σταυρό μας κι ας ευχηθούμε νάχουμε καλό τέλος, που κι αυτό λαχείο είναι. Άλλωστε εμείς οι άνθρωποι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα παρά μόνο να διατυπώνουμε ευχές. Και να ευχόμαστε πάλι οι ευχές να πραγματοποιηθούν, διότι κατά τα λοιπά ʺΘεός τε μέγας καὶ μοῖρα κραταιήʺ. Και η μόνη ιδιοκτησία μας είναι η μοίρα καθενός μας, το μόνο που μας ανήκει καθώς λέει ο φίλος που τα λέμε συχνά.

Και για να αλαφρώσουμε λίγο ας αλλάξουμε τόνο και να δούμε μια φορά ακόμα πόσο αλαζόνας, αυθάδης και παντογνώστης εμφανίζεται ο άνθρωπος, ιδιαίτερα οι ιδεολογικά φανατισμένοι και δείτε ενδεικτικά πώς σκέφτονται αρκετοί δικοί μας εδώ από τους αυτοπροσδιοριζόμενους προοδευτικούς αριστερούς.

Ο ένας είναι σίγουρος πως πρόκειται για ʺολοφάνερη εργαστηριακή επίθεση μείωσης του πληθυσμού των γέρωνʺ (δεν λέει γερόντων). Ότι ʺτο εμβόλιο υπάρχει· προϋπήρξε του ιού· θέλουν να ξεπουλήσουν και τα ελάχιστα που μείναν όρθιαʺ. (Σ’ όλον τον κόσμο πια; Θαυμάστε μυαλά). Άλλος λέει: ʺΟ ιός είναι χαστούκι στο ρατσισμόʺ. Τρίτος ότι ʺο ιός ήρθε από τους πλούσιους και τους Χριστιανούς. Τους Αμβρόσιους και τους Χριστιανοταλιμπάνʺ. (Καίτοι ξεκίνησε από κάτι γειτονιές της Κίνας που είναι κομμουνιστική και πάντως μη χριστιανική). Και: ʺΗ Διαρκής Ιερά Σύνοδος παλινωδεί και δεν παίρνει ξεκάθαρη θέση για την προστασία των πιστών τηςʺ, λέει άλλος αστέρας της αριστεράς. Άλλη ότι είναι παγωμένοι ιοί της Ανταρκτικής που ζωντάνεψαν λόγω κλιματικής αλλαγής και αυτή ευθύνεται για τις σημερινές και τις μελλοντικές πανδημίες. Και κατά την ίδια πάντα ʺδημιούργημα του καπιταλισμού που συμβάλει σε νέες πανδημίες βαθαίνοντας τις υπάρχουσες ανισότητες και δημιουργώντας νέεςʺ. (Το βάθαιμα και το πλάταιμα δεν το ξεχνούν αυτοί). Άλλος πως οι πολίτες πειθαρχούν στα μέτρα της Κυβέρνησης ʺαπό έλλειψη εμπιστοσύνης στην Κυβέρνησηʺ. (Κι αυτόν τον είχαμε υπουργό). Ο ίδιος πάλι κατηγορεί την Κυβέρνηση που φυλάει τα σύνορα λέγοντας ότι ʺξεφτιλίζει τη Χώραʺ. Ή ότι ʺπρόκειται για σόου που έχει στηθεί τώρα στον Έβρο από ανθρώπους που τον έχουν καταπατήσει έχτισαν παράνομα τις βίλλες τους και τώρα θέλουν να τις υπεραρπιστούνʺ. Ότι ʺφταίνε οι εκπρόσωποι της οικονομικής ευρωστίας και αυτός είναι ο πραγματικός ιός που τροφοδοτούμε και προστατεύουμε καθημερινάʺ. Και άλλα που δυσκολεύομαι να γράψω ώστε δεν μπορείς να ειπείς τίποτ’ άλλο από ʺΘεέ και Κύριεʺ και να κάνεις άλλη μια φορά το Σταυρό σου για την απύθμενη βλακεία. Διότι το να προσπαθήσεις να τους πείσεις ν’ αλλάξουν μυαλά είναι μάταιο. Οι αγκυλώσεις – ύφαλοι του μυαλού τους δεν τους αφήνουν να ανοιχτούν στο πέλαγος. Έχουν ένα μόνιμο τρόπο που τους υπαγόρευσαν οι διαφωτιστές ινστρούχτορες των ʺανεμιαίων δογμάτωνʺ και μ’ αυτόν ερμηνεύουν τα πάντα ανακατώνοντας τον κόσμο. Είναι οι ίδιοι που κάποτε μας έλεγαν πως ʺδεν υπάρχουν θαλάσσια σύνοραʺ και τώρα που πρέπει να ειπούν ότι ο ιός δεν γνωρίζει σύνορα κατελήφθησαν από εαρινή παραφροσύνη. Και φανταστείτε την περίοδο αυτή να κυβερνούσαν. Φαίνεται όμως πως ο Θεός μας λυπήθηκε.

Πολλοί λένε πως όταν θα περάσει η πανδημία θα αλλάξει επί τα βελτίω και η συμπεριφορά των ανθρώπων. Δεν το πιστεύω και τίποτα δεν συνηγορεί σ’ αυτό. Φοβούμαι ότι σε λίγο καιρό αφ’ ότου θα περάσει η θύελλα, ο άνθρωπος θα τα έχει όλα ξεχάσει και θα είναι ίδιος και χειρότερος. ʺΕγωιστικό και κουφόμυαλο το ανθρώπινο είδοςʺ όπως λέει ο ποιητής Φ. Βαρέλης, όπως συνέβη πάντοτε στην Ιστορία. Θα είναι δηλαδή προς τον συνάνθρωπο λύκος. Κι αυτό οι Λατίνοι δεν το είπαν τυχαία και τούτα δεν αλλάζουν. Κάνω το Σταυρό μου να διαψευσθώ, όμως δεν τον βελτίωσαν ούτε προηγούμενες πανδημίες, ούτε μεγάλες διδασκαλίες.

Αυτά σκεφτόμουν στη βόλτα ʺγια σωματική ατομική άσκησηʺ που έκανα κατά μόνας μιας και δεν έχω σκύλο να τον πάρω μαζί μου, κατοικίδιο όπως γράφει η βεβαίωση της κατ’ εξαίρεση μετακίνησης πολιτών για τις ανάγκες του, λέτε και βγάζουμε βόλτα κι άλλα κατοικίδια εκτός απ’ τα σκυλιά.
Και για όλα τούτα κι άλλα ακόμα -πέλαγα και βουνά οι σκέψεις- κίνησε το μυαλό μια κουβέντα μόνο της κοπέλας. ʺΤί να κάνουμε; Το Σταυρό μας.ʺ Αυτή άνοιξε το πορτάκι για τα παραπάνω. Και πόσο τ’ αγάπησα, Θεέ μου, εκείνο το κορίτσι!

Σημείωση: Οι πάντες μιλούν για τον εστεμμένον ιό χωρίς να προσφέρουν ουσιαστικά τίποτα παρά μόνο να σπέρνουν πανικό. Έτσι δεν πρόκειται να επανέλθω στο θέμα βαρύνοντας κι άλλο το κλίμα. Αρκετά δυσάρεστο είναι. Εμείς λοιπόν, συν Θεώ, θα συνεχίσουμε με άλλα ενδιαφέροντα που απαλύνουν την ψυχή κι αλαφρώνουν την ερημιά μας.