Συνέδρια, συνέδρια, συνέδρια. «Συνεδριακός πυρετός», όπως τα ίδια τα κόμματα λένε. Ήξερα τριταίο, τεταρταίο πυρετό, αφθώδη, δάγκειο, ελώδη, εξανθηματικόν, επιλόχειον, κίτρινον, μελιταίον, τυφοειδή και τόσους άλλους, αλλά συνεδριακόν άκουσα πρώτη φορά. Εκτός εάν βαφτίζει ως πυρετό τη δράση ή την κίνηση. Και σε ένα μήνα τα τρία «μεγάλα» έκαναν συνέδρια, γεμίζοντας τον κόσμο – παλιά τους τέχνη – ψέματα και κακό. Ενώ το καθαρόαιμο κομμουνιστικό, μοναδικό και σταθερό, κατέλαβε την Ακρόπολη απλώνοντας πανώ, ίνα αγρεύσει στο δόγμα οπαδούς και αρχαιολογικώς.
Και χιλιάδες οι σύνεδροι που μετείχαν επιδιώκοντες παντοειδείς απολαβές χωρίς να εργαστούν ποτές. Έτοιμα λοιπόν μεγάλα και μικρά για τις εκλογές, οψέποτε γίνουν αυτές. Ήτοι να τραβήξουν τα ξίφη για να κατασπαράξουν όχι κανέναν εχθρό, αλλά τον ελληνικό λαό. Και όλοι τους αγωνιούν για το καλό της πατρίδος, της οποίας η σωτηρία τούτη τη φορά είναι βεβαία.
Και απανωτές εκλογές για ανάδειξη αρχηγού από έναν υποψήφιο και κεντρικών επιτροπών και πολιτικών γραμματειών από «μπαρουτοκαπνισμένους» δηλ. πολιτικές μούμιες. Για το ποιο θα είναι το έμβλημα του άλλου κόμματος. Αν δηλ θα επανέλθει «ο πράσινος ήλιος π’ ανατέλει και μας οδηγεί», και συνθήματα - λέξεις παντελώς κενές περιεχομένου όπως: «η κοινωνία στο προσκήνιο», «πολιτικά σύνορα», «νέο συμβόλαιο», «νέος αέρας», «η Ελλάδα αλλάζει», «ευρεία ανανέωση», «σώζεται η χώρα» και πράσινα άλογα και κόκκινα κλαριά. Και όλα αυτά που καθόλου δεν ενδιαφέρουν τους Έλληνες, άλλα πράγματα τους κόφτουν με τα οποία τα κόμματα δεν ασχολούνται, γίνονται τροφή των γελοιογράφων. Όπως για παράδειγμα – να γελάσει και τ’ αχειλάκι μας – εκείνη του Μακρή στην «Καθημερινή», με αναδημοσίευση στον Λακ. Τύπο τς 12.5.22, που παρουσιάζει τον Αρχιεπίσκοπο να έχει μέσα στην κολυμπήθρα και να βαφτίζει έναν γέρο, καραφλόν, φαφούτη και ζαριασμένον και τον Ανδρουλάκη – «τρίτος παίχτης» καθώς λέει – έτοιμον με το σεντονόπανο να δεχθεί το νεοφώτιστο και τον Αρχιεπίσκοπο να εύχεται «να σας ζήσει», γελοιογραφία που θα μείνει μου φαίνεται ιστορική.
Και η άλλη με τον κύκλωπα Πολύφημο που διαβάζει εφημερίδα καθιστός με το μάτι του γουρλωμένο, πριν του το βγάλει ο Οδυσσέας να λέει γελώντας ως τις παραυτίδες του: «Ε, ψίτ Κανένα. Ο Τσίπρας ο άχαστος σε έκανε με τα κρεμμυδάκια. Πήρε 99,5%», και πολλά άλλα. Θυμηθείτε – τί να θυμηθεί κανείς; – πόσα κόμματα είχαμε στην Ελλάδα στο πρόσφατο παρελθόν. Ποτάμια, Λεβέντης, Αβραμόπουλος, Ντόρες και Ντορήδες, άλογα και αλογίνες, Τσοβόλες, Γιωργάκης ΚΙ.ΔΗ.ΣΟ, Κουβέλης, Άνοιξη, 25 μέρες, Τζήμερος, Φαήλος, Καμμένος, Παναγιωτόπουλοι, Τσιτουρίδηδες, Νικολόπουλοι, Ντινόπουλοι, Κρινιώ, Λύσεις Ελληνικές, Αυγές Χρυσές, Μπογδάνοι, Αντώναροι και άπειρα μαρξιστικά λενινιστικά, όπου καταυγάζει ο αστήρ Λαφαζάνης. Και όλα, κόμματα και αρχηγοί, άλλοτε σπαρταριστά και άλλοτε αξιοδάκρυτα να είναι μόνο για γελοιογραφίες.
Και ψάξε για όλ’ αυτά να βρεις εμβλήματα. Με απασχόλησε σοβαρά αν ορθότερο είναι να λέμε σήμα ή έμβλημα ή σύμβολο. Πήγα και σε λεξικά αλλά άκρη δεν βρήκα. Καίτοι ορθότερο είναι μου φαίνεται το σήμα, γιατί απευθύνεται προκειμένου περί κομμάτων και πολιτικών στο συναίσθημα του δέκτη και καθόλου στη λογική, εμείς εδώ θα χρησιμοποιούμε τον όρο έμβλημα, που τον είδα σε ειδησάριο παλιάς, προ 60 ετών εφημερίδας, του Φλεβάρη του 1961. Και τί δεν ανακαλύπτει κανείς σε τέτοια έντυπα! Κι ήταν αυτό που κίνησε και το δικό μου μυαλό για το σημερινό. Και κείμενο που βάζει μπροστά και το μυαλό του αναγνώστη είναι καλό. Και να τι έλεγε με τίτλο ΠΑΝΤΟΥ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, βγάζοντάς με από το αδιέξοδο για τα εμβλήματα των κομμάτων. Το μεταφέρω αυτούσιο. «Μεταδίδεται ἐξ Ἀδδὶς Ἀμπέμπα. Ἀπὸ 3000 ἐτῶν αἱ δεύτεραι ἐκλογαὶ πρόκειται νὰ διεξαχθοῦν προσεχῶς στὴν Ἀιθιοπία. Τὰ πολιτικὰ κόμματα καθιέρωσαν ὡς ἐμβλήματά των διάφορα ζῶα. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ θὰ ἐπηρεάσει τοὺς Ἀιθίοπας, οἱ ὁποῖοι θὰ ψηφίσουν τὰ κόμματα ἐκεῖνα ποὺ συμπαθοῦν περισσότερον. Ὥστε, κατὰ βάθος, πρόκειται περὶ εκλογῆς ζώων… Ἀλλὰ μήπως τὸ ἴδιο περίπου δὲν συμβαίνει καὶ εἰς ἄλλας Χώρας, ὅπου οἱ ἐκλογεῖς ψηφίζουν φεῦ! διάφορα ζῶα, ἄν καὶ τὰ κόμματά των ἔχουν ἄλλα ἐμβλήματα;»
Αυτό ήταν το δημοσίευμα, ιδίως η τελευταία του πρόταση, που κίνησε, όπως είπα και το δικό μου μυαλό, και αμέσως πήγε στον μεγάλον Γάλλον στοχαστήν του προπερασμένου αιώνα Οκτάβ Μιρμπώ και στο βιβλίο του «Η απεργία των ψηφοφόρων», όπου λέει ότι τα ζώα έχουν περισσότερο μυαλό απ’ τους ανθρώπους. Και το αποδεικνύει λέγοντας πως οι άνθρωποι κατά τις εκλογές δεν κάνουν τίποτε άλλο από του να επιλέγουν με την ψήφο τους, μεταξύ πολλών, τον χασάπη του ο καθένας. Αυτόν δηλαδή που θα τους σφάξει, ενώ τα ζώα δεν κάνουν τέτοια επιλογή, και τα σφάζουν χωρίς να τα ρωτήσουν. Συνεπώς (συμπέρασμα) τα ζώα είναι εξυπνότερα από τους ανθρώπους, αφού και τους μεν και τα δε τα σφάζουν που τα σφάζουν. Τα ζώα όμως που δεν διαλέγουν ποιος θα τα σφάξει δηλαδή το χασάπη τους είναι πιο μυαλωμένα από τους ανθρώπους που υποτίθεται ότι έχουν νοημοσύνη και τον σφαγέα τους τον διαλέγουν ψηφίζοντάς τον.
Κυνηγάει εντυπώσεις ο Γάλλος θα πουν μερικοί. Όμως είναι δυστυχώς η ωμή αλήθεια. Και σήμερα, «που πλημμυρούν τα φώτα», όπως θά ’λεγε ο Γεώργιος Σουρής, πολύ χειρότερα. Διότι σήμερα μας δίνουν τους χασάπηδες, διαλέγουμε υποτίθεται απ’ αυτούς που μας έδωσαν δηλαδή τους διαλεγμένους εκ των προτέρων από την ίδια συντεχνία των πολιτικών χασάπηδων, για να βγει τελικά εκείνος που θα μας σφάξει. Και το παιχνίδι στημένο. Και τους ψηφοφόρους αν τους ρωτάνε, είναι για το θεαθήναι και για να βγαίνουν πριν και μετά οι χασάπηδες με θράσος να λένε: μας ψήφισε ο λαός και να του βγάζουν τη γλώσσα μιλώντας για δημοκρατία, ισότητα, ελεύθερη επιλογή και τα όμοια. Με άλλα λόγια το λαό τον έχουν… γραμμένο. Του λένε πχ να ψηφίσει στο δημοψήφισμα ελεύθερα, ψηφίζει 62% ΟΧΙ, που το προπαγανδίζουν οι δότες και την άλλη μέρα ο πολιτικός μακελάρης το κάνει ΝΑΙ, γιατί έτσι τούδοξε. Και η λέξη κωλοτούμπα καθιερώνεται διεθνώς. Αφήστε πια τις υποσχέσεις προς εξαπάτηση του λαού για να τον προτιμήσει, όπως ότι θα καταργήσει τα μνημόνια μ’ ένα νόμο κι ένα άρθρο ή ότι ο ΕΝΦΙΑ δεν διορθώνεται καταργείται ή ο λαός διαδηλώνει κατά εκατομμύρια εναντίον της λεγομένης Συμφωνίας των Πρεσπών και τον… γράφουν κι εδώ κανονικά και πλείστα άλλα που τα ξέρετε. Και από τη μια δεν αρέσει η πίεση, η δικτατορία και από την άλλη όλοι τους πάνε πιέζοντας και κομπίνες χοντρές. Έχουν κάνει μια κλίκα κι ο κόσμος ακολουθεί από πίσω τρομαγμένος σαν τα πρόβατα. Κατά τα λοιπά δημοκρατία.
Όμως ας επανέλθουμε στο προ 60 ετών δημοσίευμα, αφού ούτως ή άλλως αυτή είναι η κατάσταση κι έτσι γίνεται πάντα, έχω να προτείνω και για την πατρίδα μας να αλλάξουν τα εμβλήματα των κομμάτων και να αντικατασταθούν με ζώα, όπως στην Αιθιοπία. Και μην ειπεί κανείς ότι αυτοί τάχα είναι υποανάπτυκτοι. Ύστερα άντε να βρεις εμβλήματα για τόσα κόμματα, τα οποία έτσι και εμφανιστούν κατοχυρώνουν και το σήμα και κανείς πια δεν μπορεί να τους το πάρει ακόμα κι αν το κόμμα διαλυθεί. Έτσι η λύση είναι να καθιερώσουν ως εμβλήματά τους ζώα που η σειρά τους από τετράποδα, δίποδα, πετούμενα, έντομα, ερπετά, μικρά, μεγάλα, άγρια, ήμερα, φυτοφάγα, σαρκοφάγα, αρπακτικά, φίδια, παμφάγα κλπ είναι ατέλειωτη και η ελληνική κοινωνία ώριμη πια όπως είναι και για τη σεξουαλική διαφορετικότητα καθώς θά ’λεγε ο κ. Πρόεδρος της Βουλής, και το κυριότερο οι πολιτικοί εμφανίζονται ως ζωόφιλοι. Από την κ. Πρόεδρο της Δημοκρατίας που έχει προτίμηση στις γάτες και η Καλυψώ, η επίσημη προεδρική γάτα αποφασίζει αν θα επιστρέψει ο Εθνικός Ύμνος, τον επίσης φιλόζωο πρωθυπουργό, τον υπουργό Εθνικής Αμύνης και όλους τους πολιτικούς κυβερνητικούς και μη, και τον αρχιεπίσκοπο που κατά την πρόσφατη επίσκεψη της κ. Προέδρου στην Αρχιεπισκοπή, διεπιστώθη ότι και τους δύο ενώνει η προτίμησή τους στις γάτες. Και φυσικά ζωόφιλοι είναι το μέγα μέρος του εκλογικού σώματος ήτοι του κυρίαρχου λαού που κυρίως ενδιαφέρει τους πολιτικούς.
Ας σπεύσουν λοιπόν τα κόμματα να καθιερώσουν ως εμβλήματά τους ζώα. Φυσικά όποιο προλάβει και κατοχυρώσει πρώτο το σκύλο είναι βέβαιο ότι θα «σαρώσει» στις επόμενες εκλογές, όποτε και με όποιο σύστημα γίνουν. Και τούτο διότι στην Ελλάδα όταν λέμε ζωόφιλοι εννοούμε πρωτίστως σκυλόφιλοι και η ζωοφιλία των Ελλήνων εστιάζεται στους σκύλους και αυτούς μόνον η επίσημη πολιτεία θεωρεί κατοικίδια, όπως έγραφε και η κρατική βεβαίωση τής κατ’ εξαίρεση μετακίνησης εν μέσω πανδημίας. Ότι επιτρέπεται για τις ανάγκες του κατοικιδίου. Δηλαδή να βγάλεις, αν έχεις, το σκύλο βόλτα. Αν όμως δεν έχεις εσύ μένεις κλεισμένος μέσα και βγαίνεις μόνο για χατίρι του. Και φυσικά ο σκύλος καλύπτει όλο το φάσμα των κατοικιδίων αφού κανένα άλλο δεν βγάζουμε βόλτα.
Και τούτα απ’ την επίσημη πολιτεία που έχει καθιερώσει ημέρα ελληνικής γλώσσας και οι αξιωματούχοι σπεύδουν να στείλουν μηνύματα και η λέξη υιοθεσία αναφέρεται πια στα σκυλιά, όπως το αγόρι ή το κορίτσι ή το μωρό είναι ο σκύλος σερνικός ή θυλικός κατά περίπτωση. Τέτοιος σεβασμός στη μεγάλη ελληνική γλώσσα. Και ο σκύλος δεν κατοικεί πια στο φυσικό του περιβάλλον αλλά τον έχουμε σαλονάτον. Ως και μαθήτριες σε ορισμένα σχολεία της πρωτεύουσας, διαβάζω ότι πάνε στο σχολειό με το σκυλί και κανείς δεν τολμά να τους πει κουβέντα. Και όλα τούτα τα λέμε ζωοφιλία.
Έχω κι έναν γνωστόν ανώτερον αξιωματικόν του στρατού με τον οποίον προ μηνών – ξανάγραψα γι’ αυτόν – κλείσαμε ραντεβού να συναντηθούμε. Δεν ήρθε. Την ίδια μέρα μου τηλεφώνησε αργότερα ζητώντας συγνώμη που με… έστησε, αλλά τού ’τυχε, όπως είπε επείγουσα εργασία, διευκρινίζοντας ότι πήγε τη σκύλα του στο γιατρό για να της κάνει αφαίρεση μήτρας. Ρώτησα απορημένος γιατί αφαίρεσε τη μήτρα του ζώου και απάντησε: Για να μην έχει επιθυμία να ζευγαρώσει και να παραταθεί το όριο της ζωής της. Έκπληκτος τον ξαναρώτησα
-Κι εσύ είσαι ζωόφιλος;
-Βεβαίως, απάντησε με καμάρι, φροντίζω το ζώο και γι’ αυτό το κάνω.
-Και το ρώτησες το ζώο αν θέλει να του κάνετε αφαίρεση μήτρας; Και δεν πάτε κατηγορούμενοι εσύ και ο κτηνίατρος για βασανισμό, αφού όλ’ αυτά τα απαγορεύει η διακήρυξη για τα δικαιώματα των ζώων, που υπεγράφη στο Παρίσι το 1978 (αρθρά 4 και 8); Τέτοια ζωοφιλία.
Εν τέλει ανανεώσαμε το ραντεβού για την άλλη μέρα κι όπως ήταν φυσικό η κουβέντα ξαναήρθε στο σκύλο και τη ζωοφιλία. Έπεσα απ’ τα σύννεφα όταν είπε ότι το περασμένο βράδυ κοιμήθηκε με τη σκύλα στο ίδιο κρεββάτι επειδή ήταν δύσθυμη. Σηκώθηκα αμέσως κι έφυγα λέγοντάς του: κι εμείς περιμένουμε από ’σένα να ανακολώσεις τον Τούρκο, κρίμα. Και έκτοτε δεν ξανασυναντηθήκαμε.
Ο σκύλος λοιπόν πάει γάντι για έμβλημα κόμματος, αφού με πηδήματα χαράς κι ενθουσιασμού υποδέχεται το αφεντικό, το ακολουθεί παντού και ρίχνεται στον κίνδυνο θυσιαζόμενος γι’ αυτόν και ας τον δένει μέρες ολόκληρες νηστικόν, ο σκύλος εκεί. Θα τον βρούμε πάντα έτοιμον να εκτελέσει το χρέος του δηλαδή να αρχίσει τον καβγά με όλους για τα συμφέροντα του αφεντικού. Και είναι πάντα σε θέση υποταγής λες και έχει ανάγκη να ταπεινώνεται όπως οι ψηφοφόροι. Και αυτή είναι η δουλειά του. Να μην κάνει καμμιά δουλειά. Ούτε σκάβει, ούτε ξύλα κουβαλά ούτε τον φορτώνουν, ούτε γάλα, ούτε κρέας δίνει, ούτε τίποτα. Ακριβώς όπως οι πολιτικοί. Και η φράση «τεμπελιάζει σα σκυλί» από εδώ θα βγήκε. Όπως και η άλλη «δουλεύει σα σκύλι» δηλαδή δε δουλεύει καθόλου και σε όλα μέσα είναι. Όταν όμως στο δρόμο συναντηθεί με άλλο σκύλο λυσσάει απ’ το κακό του, όπως εμείς οι άνθρωποι που οι μεγάλοι μας εχθροί είναι οι συνάνθρωποί μας. Κρίμα στα πόδια και τα δόντια και τη σβελτάδα που έχει, ίδιο γνώρισμα και των πολιτικών.
Το κόμμα λοιπόν που είναι βέβαιον ότι θα θριαμβεύσει στις εκλογές θα είναι εκείνο με έμβλημά του το σκύλο. Όλοι οι σκυλόφιλοι με την τρέλα που τους δέρνει θα το προτιμήσουν γι’ αυτό και μόνο. Άλλωστε τέτοια κριτήρια επικρατούν πλέον στη ζωή μας και ας μην επεκταθούμε. Μάλιστα προτείνω το έμβλημα να είναι σύμπλεγμα σκύλων από μολοσσούς, μούργους, τραχήληδες, κοπρίτες και άλλες ράτσες κατά προτίμηση εξευγενισμένες (κόκελ, λουλού, πεκινουά κ.ά) για να πιάσει όσο γίνεται πιο πολλούς ψηφοφόρους. Το ίδιο και για το κόμμα με έμβλημα γάτες. Διασταυρώσεις από κεραμμυδόγατους, αγκύρας, σιάμ, περσίας και αγριόγατους για να πάει επί τέλους μπροστά ο τόπος.
Επίσης προτείνω άλλο κόμμα να έχει ως έμβλημα λύκο. Άλλωστε λύκαινα ήταν κάποτε το έμβλημα κραταιάς αυτοκρατορίας. Φυσικά και την αλεπού και άλλο το τσακάλι ή το λυκοτσάκαλο που και κοντά στα λοιπά κυνοειδή είναι, κυρίως όμως το έμβλημα θα είναι ειλικρινές, αφού τα κόμματα όλα και τα στελέχη τους στους λύκους και στα τσακάλια φέρνουν. Και η λέξη κομματόσκυλα έμεινε γιατί τα μέλη τους προσβλέπουν σε ποικίλες απολαβές, παραφυλάνε, και όπως οι σκύλοι τα πλέον δουλοπρεπή, αγαπούν τους αφεντάδες τους με κριτήριο το μέγεθος του κοκκάλου.
Όσο για τον πρώτο διδάξαντα εν Ελλάδι Στέφανον Μάνον που είχε ως έμβλημα τού κόμματός του τον ταύρον, πάλι δεν τον βλέπω να κάνει χαῒρι ό,τι κι αν του λένε οι δημοσκόποι, αφού ο ταύρος, η κατσίκα, το πρόβατο, ο χοίρος δεν θεωρούνται ζώα κατοικίδια και τα έχουμε μόνο για να τρώμε τα παϊδάκια τους, τις μπριζόλες, τα ψαρονέφρια κλπ, και αυτό το φαῒ γίνεται με εκείνο το κομμάτι και να μην έχει δέρμα, λίπος, κόκκαλο και να είναι όσο πιο μικρό, ει δυνατόν γάλακτος το σφαγμένο. Και αν κανείς καθιερώσει τέτοιο έμβλημα θα πατώσει. Ούτε φυσικά το μπούφο, καίτοι θα πήγαινε σε όλα τα κόμματα. Όνομα και πράγμα για κομματανθρώπους και ψηφοφόρους που απεχθάνονται σαν το διάβολο το λιβάνι την αξιοκρατία.
Ύστερα τα ζώα ως εμβλήματα κομμάτων δεν καθιερώθηκαν προ 60 ετών από τους Αιθίοπες. Εμφανίστηκαν πολύ παλαιότερα. Για παράδειγμα στις Γαλλικές εκλογές του 1890 έμβλημα ενός πολιτικού κόμματος ήταν ένα γαϊδουράκι. Ενώ στην Αμερική πρόσφατα οι Δημοκρατικοί ανακήρυξαν ως μασκώτ του Συνεδρίου τους επίσης ένα γαϊδουράκι, τον Μαρδοχαίο, που τους έφερε γούρι και κέρδισαν τις εκλογές. Γιατί λοιπόν όχι κι εδώ, αφού όλα έρχονται απ’ την Αμερική.
Αφήστε που ο κυρ Μέντιος, το σύνηθες όνομα του γαϊδάρου, φαίνεται να κατεβαίνει από την αρχαιότητα. Από την αρχαία πόλη Μένθη της Χαλκιδικής, λέει ο καθηγητής της αρχαιολογίας Πέτρος Θέμελης. Από εδώ και τον θεό της μέθης τον Διόνυσο. Στον πλούτο της πόλεως της Μένθης της Χαλκιδικής μεγάλο ρόλο έπαιξαν και τα γαϊδουράκια, γι’ αυτό και φιλοτεχνήθηκαν στα νομίσματά της. Αλλά και ο Χριστός μπήκε στα Ιεροσόλυμα καβάλα σε ένα γαϊδουροπούλι, ενώ οι εξουσιαστές τότε και σήμερα στήνουν ρωμαϊκούς θριάμβους.
Γενικά στην αρχαιότητα το γάιδαρο από τη μια μεριά τον είχαν σε μεγάλη εκτίμηση και κατείχε περίοπτη θέση, αφού σε πολλές των περιπτώσεων πουλιότανε ως και 80 φορές ακριβότερα από τους δούλους. Το αναφέρει αυτό και ο Όμηρος και ο Ξενοφών και ήταν σύμβολο της υπομονής (γαϊδουρινή), της αντοχής και της ταπεινοσύνης.
Από την άλλη όμως έγινε, άδικα βέβαια, και σύμβολο της αμάθειας, της αυθάδειας και της ασέλγειας. Ως και ο μέγας Αίσωπος τον εμπλέκει ως τέτοιον στους μύθους του. Αλλοπρόσαλλα πράγματα. Ενώ η μπαλάντα του κυρ Μέντιου του Κώστα Βάρναλη θα το λέει στους αιώνες.
Μεροδούλι, ξενοδούλι!
Δέρναν ούλοι: αφέντες, δούλοι·
ούλοι: δούλοι, αφεντικό
και μ’ αφήναν νηστικό.
Και ζευγάρι με το βόδι
(άλλο μπόι κι άλλο πόδι)
όργωνα στα ρέματα
τ’ αφεντός τα στρέμματα
Και γι’ αυτόνε τον ερίφη*
εκουβάλησα τη νύφη
και την προίκα της βουνό
την τιμή της ουρανό!
………………………….
Χάιντε θύμα χάιντε ψώνιο
χάιντε Σύμβολον αιώνιο!
Αν ξυπνήσεις μονομιάς
θά ’ρτει ανάποδα ο ντουνιάς.
Παρά ταύτα οι επιτελείς των κομμάτων ας μην σπεύσουν να τον καθιερώσουν ως έμβλημα. Δεν έχει ελπίδα. Και όπως τείνει να εκλείψει παντελώς έτσι και το κόμμα θα χαθεί ελλείψει ψηφοφόρων, καίτοι το υπουργείο Ανάπτυξης και τροφίμων τον υποστηρίζει για το γαϊδουρόγαλο. Και ένας φίλος μου λογαριάζει τώρα με την ακρίβεια στα καύσιμα να αγοράσει ένα γάιδαρο. «Σκέπτομαι, μου είπε, με τούτη την ακρίβεια στα καύσιμα και παντού να πάρω ένα γαϊδουράκι. Το χτήμα να βόσκει τό ’χω απ’ τον παππούλη μου, μάλιστα υπάρχει ακόμα και το καλύβι». Και δεν έχει ελπίδα το κόμμα με έμβλημα το γάιδαρο, γιατί ο γάιδαρος έχει ένα σοβαρότατο μειονέκτημα. Δεν είναι ματαιόδοξος, όπως αντίθετα όλοι οι πολιτικοί και όσοι ανακατεύονται στα κόμματα. Είναι τελείως απολιτίκ! Να: Κάποτε τα ζώα ήθελαν να τον βγάλουν Δήμαρχο, ο γάιδαρος όμως δεν δέχτηκε καν να είναι υποψήφιος. Πώς λοιπόν να κάνεις έμβλημα σε κόμμα ένα τέτοιο ζώο; Ούτε φυσικά τη μέλισσα. Τον σκύλο ή τον καρχαρία (σκυλόψαρο) μάλιστα.
Επί των προτάσεων ας συσκεφτούν οι επιτελείς των κομμάτων και ας σπεύσουν να συγκαλέσουν αμέσως συνέδρια, ίνα αποφασίσουν οριστικά. Εγγύς γαρ οι εκλογές. Άλλωστε κόμματα και ψηφοφόροι γενικώς βρίσκονται σε οργανική σχέση με τα ζώα. Για να επανέλθει η κανονικότητα και αναστηθεί η εθνική αξιοπρέπεια, τουτέστιν η σαβούρα των κενοκέφαλων και πωρωμένων, που δεν θυμούνται τίποτα από τις θηριωδίες τους, τη χρεοκοπία και υποδούλωση της Χώρας για 99 χρόνια, τις λίστες των ληστών, τα χρέη τους – μοναδικό παγκόσμιο φαινόμενο – και η Ελλάδα πρώτη παγκοσμίως στη διαφθορά κλπ κλπ. Και η δύσμοιρη Πατρίδα απ’ την οποία δεν έχει μείνει ούτε Πατρίδα, ούτε θρησκεία, ούτε γλώσσα, ούτε οικογένεια λες και πέρασε οδοστρωτήρας, εξακολουθήσει να δοξάζεται.
* ερίφης = πονηρός, κατεργάρης, σκληρόκαρδος