Μιλώ για τους αεροπόρους που σκοτώθηκαν, απάνω στο καθήκον βέβαια κατά την πτώση του πυροσβεστικού αεροπλάνου στην Κάρυστο, σμηναγό ΜΟΥΛΑ Χρίστο και ανθυποσμηναγό ΣΤΕΦΑΝΙΔΗ Περικλή (να αναφέρονται τα ονόματά τους), τους οποίους η επίσημη πολιτεία και τα μέσα ενημέρωσης αναγόρευσαν εις ήρωες (που ξεχάστηκαν ήδη).
Όμως ειλικρινά τους δύο (2) αεροπόρους τους κλαίνε μόνον οι δικοί τους, γιατί απ’ αυτούς μόνο λείπουν. Οι μαννάδες τους, οι πατεράδες τους, τ’ αδέρφια τους, η σύζυγος, οι συνάδελφοί τους. {Σε μονάδες αεροπορίας όταν φθάνει σήμα ότι κατέπεσε αεροπλάνο και σκοτώθηκε αξιωματικός, εκεί να δείτε και ν’ ακούσετε το θρήνο και τον οδυρμό κι ας είναι άγνωστος ο αξιωματικός. Πώς όλη η μονάδα σπαράζει! Τί λένε για τα Καναντέρ. Ό,τι οι παλαιότεροι για τα Τζετ και τις Ντακότες, που αποκαλούσαν φέρετρα και νεκροφόρες}.
Όσο για την πολιτεία που μεταθανατίως τους προήγαγε εις αντιπτεράρχους, έγιναν δηλώσεις από την πολιτική και πολιτειακή ηγεσία και τους αρχηγούς των κομμάτων, όπως γίνεται πάντα, όλα σκηνοθετημένα, για το θεαθήναι και πολιτική εκμετάλλευση. Το ίδιο και από τους δημοσιογράφους, κατά βάσιν υπαλλήλους των μέσων μαζικής (βάρβαρος όρος) ενημέρωσης, οι οποίοι χάριν της τηλεθέασης δεν υστέρησαν σε μεγάλα λόγια. Και όλοι τους πλειοδότησαν αποκαλώντας τους ήρωες.
Αλλά ήρωες θα ήσαν αν έπεφταν στον πόλεμο. Και μην ειπεί κανείς ότι η πυρόσβεση είναι τάχα πόλεμος. Αυτοί οι δύο (2) αεροπόροι, θα το πω ευθέως, δεν ήσαν ήρωες αλλά κάτι πολύ παραπάνω. Ήσαν θύματα. Δεν ήσαν στον πόλεμο αλλά σε πυρόσβεση και αυτή η αποστολή τους. Όμως με ποιά μέσα; Με Καναντέρ αγόντων την πέμπτην δεκαετίαν της ηλικίας τους δηλαδή νεκροφόρες, πράγμα που δεν το είπε κανένας. Όλα τα άλλα υποκρισίες, στρατηγήματα και θεατρινισμοί της ανάλγητης εξουσίας. Τυμβωρυχεία, θόρυβος και εν τέλει προσβολή της μνήμης τους. Έτσι αυτά ονομάζονται στην ακριβολογούσα ελληνική γλώσσα.
Και είναι θύματα γιατί – να απαντάμε στα γιατί – το συγκεκριμένο Καναντέρ ήταν 47 ετών. Ακούμπησε το καλώδιο ή το κλαδί όταν ο αείμνηστος χειριστής το κατέβασε χαμηλά για να στοχεύσει καίρια και αποτελεσματικά τη φωτιά και μετά δεν μπόρεσε να πάρει ύψος γιατί απλούστατα ήταν γερασμένο. Και αυτή η κύρια αιτία της πτώσεως. Και ας αφήσουμε τις μικρολεπτομέρειες που επικαλούμαστε για συσκότιση. Θα το γράψει κανένας πραγματογνώμονας στο πόρισμα;
Εδώ ένας άνθρωπος είναι 40 και 30 ετών και είναι γέρος ιδιαίτερα αν έκανε καταχρήσεις. Αυτό που δούλευε 47 χρόνια υπό συνθήκες που δεν γίνονται πιο αντίξοες, πόσο θα άντεχε; Δεν είχε γεράσει; Σκεφθείτε τα. Δεν υπήρχαν λεφτά για την αντικατάστασή του και γιατί υπάρχουν και κατασπαταλώνται σε κομματικές φιέστες και κομματικούς στρατούς; Για τις ανεξάρτητες λεγόμενες αρχές, υπέρ των τριάντα (30) ζωή νά ’χουν, που δεν προσφέρουν τίποτα, παρά να βολεύονται ημέτεροι; Κι εδώ σταματώ.
Αλλά τους κάναμε αντιπτεράρχους (τί άλλο θέλουν;), τους είπαμε ήρωες «στο κοροϊδιλίκι το ηρωικό», όπως θάλεγε ο Νίκος Τσιφόρος, τους θάψαμε με την Ελληνική Σημαία κι έγινε και ανάκρουση τους Εθνικού μας Ύμνου, που τον ακούνε οι άρχοντες και αραδίζουν πέρα δώθε. Και οι αεροπόροι είναι για τους πολιτικούς «αντιπαραγωγικοί» και αναλώσιμοι. Φτηνό κρέας. Και είναι παραγωγικοί οι 300 της Βουλής, ζωή νά ’χουν κι αυτοί να τη γεμίζουν με τις παρουσίες τους όπως μέχρι σήμερα. Είναι παραγωγικοί και γι’ αυτό οι αστρονομικές παντοειδείς απολαβές τους, που τις βαφτίζουν αποζημίωση για να μην φορολογούνται. Μέχρι και βουλευτικά αυτοκίνητα πολυτελή τους χορηγούνται, που δεν δικαιούνται οι Γερμανοί βουλευτές με τη βαριά αυτοκινητοβιομηχανία της χώρας τους. Και γενικά παραγωγικές οι κομματικές επιχειρήσεις, όπου τα αρπακτικά, χρόνια τώρα ληστεύουν, άμεσα ή έμμεσα την πατρίδα. (Χιλιάδες μετακλητοί, επί το πλείστον αργόσχολοι, αμέτρητα στελέχη ως γενικοί και ειδικοί γραμματείς όλοι με τα σέα τους, αναπληρωτές γενικών διευθυντών νοσοκομείων, εξοργιστική διαφθορά, θολή διαφάνεια παντού, κυρίως στα δημόσια έργα και τους δήμους, ευνοιοκρατία, οικογενειοκρατία κλπ κλπ). Για όλ’ αυτά κι άλλα πολλά υπάρχουν λεφτά. Όχι όμως για την αντικατάσταση των γερασμένων Καναντέρ.
Θύματα λοιπόν ήσαν οι αξιωματικοί. Θύματα της ανάλγητης πολιτείας και πρωταιτίους εκείνους που έκαναν τις βαρύγδουπες δηλώσεις περί ηρωισμού και αραδιάζουν διαχρονικά λόγια απατηλά για να επιτυγχάνουν τους σκοπούς τους, χωρίς ποτέ να πουν και να πράξουν κάτι ενθαρρυντικό για περιορισμό των ατέλειωτων προνομίων τους, καταπολέμηση της διαφθοράς, ανύψωση του φρονήματος του Έλληνα.
Και αν καμμιά φορά ξεσπάσει σκάνδαλο που δεν καλύπτουν οι ασυλίες τους (όχι μόνο των πολιτικών, και άλλων πολλών), και το κατάπτυστο άρθρο 86 του Συντάγματος, φτιαγμένο και τούτο από τους ίδιους στα μέτρα τους, αναμείνατε παραγραφήν. Και η Ελλάδα με την εγκληματικότητα, τη διαφθορά και τη ρεμούλα στο ζενίθ «η πιο ευνομούμενη Χώρα της Ευρώπης», κατά την ρήσιν πρωτοκλασάτου υπουργού.
Εδώ διαφεντεύει διαχρονικά η παντοδύναμη συνομοταξία των πολιτικών και των παρατρεχάμενων, ίσαμε να υπάρξουν τα επόμενα θύματα που θα κηδέψουμε με τιμές, συλλυπητήρια τηλεγραφήματα και μεταθανάτιες προαγωγές δηλαδή μία από τα ίδια. Χωρίς ελπίδα να αναθάλλει κάτι στην πατρίδα. Για όλα φροντίζει η συντεχνία που έχει κάνει «δίκιο τ’ άδικο κι αληθινό το ψέμα».
Κλείνω λέγοντας ότι είμαστε η Χώρα που μισεί τα νιάτα της. (600 χιλιάδες νέοι άνθρωποι, ο ανθός της Ελλάδος στην ξενιτιά). Αλήθεια τί τιμές να αποδοθούν σε παιδιά 34 και 27 χρονών; Η υπόσταση του Έθνους τελεί δυστυχώς υπό απειλήν.
