Τη δύναμη των λόγων του Χριστού κατάλαβαν μόνον οι Έλληνες, τόσο καλά ώστε έφθασαν στο σημείο να αλλάξουν θρησκεία. Βέβαια τους Έλληνες τους κυνήγησε το Βυζάντιο, τους ανάγκασε κατά κάποιο τρόπο να γίνουν χριστιανοί κι αυτό δεν αλλάζει. Αντί πολλών ας θυμηθούμε το κλείσιμο της Ακαδημίας του Πλάτωνος και των άλλων φιλοσοφικών Σχολών, την κατάργηση των Ολυμπιακών αγώνων και γενικά τη δίωξη που υπέστη ο ελληνισμός. Στο Βυζάντιο αν έλεγες απλώς ότι είσαι Έλληνας εκατηγορείσο «ἐπὶ ἑλληνισμῷ» και η ποινή ήταν θάνατος. Ύστερα κατά τη Βυζαντινή περίοδο ολόκληρη η Ελλάδα εθεωρείτο ένα θέμα που εφορολογείτο αγρίως και γι’ αυτό την είχαν οι Βυζαντινοί, το δε σύνθημα που κυριαρχούσε τότε ήταν «μιαρός τις ἕλλην».
Αυτά είναι αλήθεια, όμως αν δεν υπήρχε η δύναμη του λόγου του Χριστού δεν γινόταν τίποτα. Μόνον έτσι έπιασε και ρίζωσε η νέα θρησκεία, άπλωσε κλαριά κι έγινε δέντρο θεόρατο. Στην ουσία ο ελληνικός λόγος ανέδειξε τον λόγον του Χριστού και ο Χριστός τον ελληνικόν λόγον τον πήγαινε πιο πέρα, τον απογείωνε. Την ελληνική φιλοσοφία την εκτόξευε. Και αυτό ο Χριστός το εγνώριζε και είπε όταν τον επεσκέφθησαν Έλληνες (μόνοι αυτοί και οι μάγοι πήγαν στο Χριστό, σε όλους τους άλλους ο Χριστός πήγαινε) «ἤγγικεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου». Και η συνέχεια που έσβησαν, δυστυχώς οι χριστιανοί, καταλυτική, καταιγιστική. «Ἑλλὰς γὰρ μόνη ἀνθωπογενεῖ. Φυτὸν οὐράνιον, βλάστημα Θεῖον ἠκριβωμένον. Λογισμὸν ἀποτίκτουσα οἰκειούμενον ἐπιστήμην».
Να γιατί ήγγικεν η ώρα. Διότι μόνον η Ελλάς γεννά ανθρωπισμόν. Είναι φυτόν ουράνιον και θεϊκό βλαστάρι εξακριβωμένο. Γεννά τη σκέψη (λόγον) που μέσω αυτής κατακτάται η γνώση και η επιστήμη. (Κι αυτά βγήκαν απευθείας απ’ τα χείλη του Χριστού. Όχι οι δήθεν χειρόγραφες επιστολές κάποιου ανόητου πολιτικού). Έτσι δέχτηκαν οι Έλληνες τον Χριστό, ενώ αντίθετα στην Ανατολή τον έχουν κυριολεκτικά… γραμμένον. Τον είχαν απ’ την αρχή και τον έχουν και τον μισούν και τώρα. Κι εκεί τον σταύρωσαν, όχι οι Ρωμαίοι. Τους Ρωμαίους αυτά δεν τους ενδιέφεραν και τούτο φαίνεται καθαρά με τον Πιλάτο.
Δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για τη δύναμη του λόγου του Χριστού, ούτε να κάνουμε σύγκριση με τον αρχαιοελληνικόν. Για δε τον Μωσαϊκόν νόμο δεν συζητάμε, διότι αυτόν, επί της ουσίας τον καταξεσκίζει, τον κουρελιάζει ο Χριστός.
Αντί πολλών στο «ὀφθαλμὸν ἀντὶ ὀφθαλμοῦ καὶ ὀδόντα ἀντὶ ὀδόντος» του μωσαϊκού νόμου αντιπαραθέτει όχι μόνο το «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους», αλλά «ἀγαπᾶτε καὶ τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν καὶ εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους». Ή τί σχέση έχει ο λιθοβολισμός της μοιχαλίδος – επιταγή του μωσαικού νόμου – με το: «ὁ ἀναμάρτητος ὑμῶν πρῶτος βαλέτω λίθον;» Όσο για τη φράση του Χριστού όταν τον ρώτησαν αν καταργεί τον μωσαϊκόν νόμο και απάντησε δεν ήρθα να τον καταργήσω αλλά να τον συμπληρώσω, ο Χριστός εδώ κάνει σχήμα λόγου και δεν θέλει να δώσει λαβή, γιατί δεν είναι ακόμη η κατάλληλη στιγμή.
Ύστερα ποια η έννοια του Νόμου ξεκαθαρίζει ο ίδιος όταν λέει: «Ὁ δ’ ἃν ἠθέλητε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι ποιεῖτε καὶ αὐτοῖς ὁμοίως. Οὗτος γὰρ ἐστὶν ὅλος ὁ Νόμος καὶ οἱ ποφῆται». Και ο Νόμος αυτός έχει καθολικό περιεχόμενο, είναι δίχως εξαιρέσεις. Τί θέλω εγώ να κάνουν οι άνθρωποι σε μένα: Να με βοηθούν στην ανάγκη μου, στον πόνο μου να με παρηγορούν, να με σέβονται και να με υπολήπτονται, να… να… να… Ε, αυτά να κάνω κι εγώ σ’ αυτούς. Ή θέλω να με κλέψουν, να με εξαπατήσουν, να με υβρίσουν και να με προπηλακίσουν, να με μειώσουν, να σκοτώσουν εμένα ή τα παιδιά μου, να… να… να…; Ε, να μην τα κάνω ούτε εγώ σ’ αυτούς. Και τούτος είναι όλος ο Νόμος και οι προφήτες. Και αν αυτός ο Νόμος εφαρμοστεί, λειτουργήσει έτσι αμφίδρομα, χαρά στους ανθρώπους και στον αξιοβίωτο βίο τους!
Γι’ αυτό είπα ότι επί της ουσίας τον μωσαϊκό νόμο ο Χριστός τον ξεσκίζει. Και δεν ακυρώνει μόνον τον μωσαϊκόν αλλά όλους τους νόμους, όλα τα δίκαια, όλες τις λεγόμενες επιστήμες ιδίως τις μοντέρνες και όλους τους δασκάλους. Όλους εμάς τους ηθικολόγους. Και δεν με ενδιαφέρει αν έκανε θαύματα. Αν έκανε καλά σακάτηδες, τυφλούς να βλέπουν, ανάσταινε νεκρούς. Αυτός ο Νόμος από μόνος του ανασταίνει την ανθρωπότητα. Ύστερα για την ανάσταση των νεκρών κλπ, αγράμματοι και φαντασιόπληκτοι άνθρωποι με ανατολίτικη νοοτροπία τα γράψανε. Να: Ο Ματθαίος πχ 27.5 λέει ότι τη στιγμή του θανάτου του Ιησού έγινε σεισμός, άνοιξαν τα μνήματα και σώματα κεκοιμημένων αγίων αναστήθηκαν και βγήκαν στην πόλη.
Βέβαια θα ήθελα, αν ήταν δυνατόν, να τα είχε γράψει κάποιος αυθεντικά. Όμως μήπως για τον Σωκράτη είμαστε βέβαιοι ότι τα πράγματα έγιναν όπως τα λένε ο Πλάτων ή ο Ξενοφών; Επαναλαμβάνω, δεν με ενδιαφέρουν τα θαύματα. Αν όμως απ’ ό,τι είπε το εκατοστό είναι αλήθεια, που είναι περισσότερα, το θεωρώ μέγα θαύμα. Όσο για ό,τι έπραξε και επεσφράγισε με τον Σταυρικό Του θάνατο εδώ πια ο νους σταματά.
Και έδειξε τον δρόμο που μπορεί να σωθεί ολόκληρη η ανθρωπότητα. Όχι μόνο ένα κομμάτι της. Κι αυτός δεν είναι άλλος από το να πατήσουμε τον εγωισμό μας, την κακία μας, την αδυναμία μας. Και τούτο το βλέπω στον εαυτό μου. Τον εγωισμό μου, την αδυναμία μου είναι που δεν μπορώ να πολεμήσω και ας το ξέρω. Είναι φαίνεται στη φύση μας να είμαστε κακά και εκδικητικά πλάσματα. Τη σταυρώνουμε λοιπόν την ιδέα, τον Θεό, ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ. Άκου, να έχω δύο κόττερα και να δώσω το ένα. Δύο χιτώνες και να δώσω τον ένα, ή εκατό χιτώνες και να δώσω όχι τους μισούς αλλά τους 99; (Δεν δίνω λοιπόν κανένα). Άκου, να μην είναι κανένας δούλος κανενός; Υπάρχει καλλίτερη, αποδοτικότερη, αποτελεσματικότερη μηχανή από τον άνθρωπο δούλο; την νοήμονα μηχανή;
Τί λέει λοιπόν αυτός ο τρελός, είπαν σίγουρα οι κρατούντες της εποχής του και κάθε εποχής, αφού καθόλου δεν άλλαξε ο άνθρωπος από τότε ή αν άλλαξε είναι επί τα χείρω. Τα βλέπω απλά τα πράγματα. Θέλω να είναι έτσι. Να νοιώθω την αδυναμία μου για να μπορέσω να σηκωθώ, να αναστηθώ. Μια παράκληση είναι η Ανάσταση. Μια επιθυμία, μια προσδοκία, ένας πόθος και μια λαχτάρα να αναστηθεί, να μπορέσει να αναστηθεί ο άνθρωπος. Εμείς να αναστηθούμε, όχι ο Χριστός, και γι’ αυτό τρέχουμε στις εκκλησιές την Ανάσταση. Αυτή την ιδέα θέλουμε να αναστήσουμε. Θέλει ο καημένος ο άνθρωπος να νικήσει τις αδυναμίες του, να σηκωθεί, αλλά δεν μπορεί. Και πέστε ότι έτσι πιάνουμε σωστά τα πράγματα για να τα ομορφύνουμε, να ικανοποιήσουμε την ψυχή μας.
Ήταν πολύ σοβαρά πράγματα αυτά που είπε και ακούστηκαν για πρώτη φορά με τον τρόπο που ακούστηκαν, και γι’ αυτό τον σταύρωσαν. Αν έλεγε ό,τι οι σημερινοί εξουσιαστές και μη δεν τον πείραζε κανείς. Γι’ αυτό και γιατί κατακεραύνωνε τους θεομπαίχτες και τους υποκριτές του καιρού του και όλων των καιρών. Και γι’ αυτά που είπε σφάχτηκε στη συνέχεια η ανθρωπότητα. Ξεριζώθηκαν γλώσσες, βγήκαν μάτια, κόπηκαν κεφάλια, έγιναν πόλεμοι, μπήκαν άνθρωποι στην πυρά γι’ αυτή τη διδασκαλία. Έγιναν μεγάλα κακά γιατί οι άνθρωποι δεν κατάλαβαν.
Η μάννα όμως που έχασε το παιδί της και πάει στην εκκλησία ταπεινά, είναι αυτό το κάτι που έμεινε. [Γνωρίζω μια μάννα που πριν λίγα χρόνια έχασε το 16χρονο παιδί της ξαφνικά, την ώρα που κοιμόταν, ενώ ήταν μια χαρά. Όταν μετά από μέρες το έμαθα, την επισκέφθηκα στο σπίτι της να τη συλλυπηθώ και να της πω δυο λόγια παρηγοριάς. Τη βρήκα μέσα σε απέραντη θλίψη.
Τί να έλεγα σ’ αυτή τη μάννα; Μίλησε όμως εκείνη και είπε: «Ήθελα να αυτοκτονήσω μετά τον αναπάντεχο θάνατο του παιδιού μου. Δεν υπήρχε τίποτα να με παρηγορήσει. Όμως σκέφτηκα πως έχω κι άλλο παιδί, ένα κορίτσι μικρότερο, κι αυτό τί θα γίνει; Και άντρα και τί θα γίνει κι αυτός. Στάθηκα λοιπόν μπροστά στην Παναγία και κουβέντιασα μαζί της. Την είδα να βλέπει το παιδί της να υπομένει τόσα, να το αντικρίζει πάνω στο Σταυρό καταδικασμένο χωρίς καμμία αιτία, ομολογημένο από τον σταυρωτή – δικαστή, και τόσα άλλα και άντεξε.
Πρέπει λοιπόν ν’ αντέξω κι εγώ τώρα». Τί λόγια να βρεις να πεις σ’ αυτή τη γυναίκα; Τα είπε όλα η ίδια δείχνοντας ταυτόχρονα και ποια είναι ακόμα η δύναμη της θρησκείας. Το κάτι που έμεινε στην πονεμένη μάννα].
Παρ’ όλη την κακία μας, τα λόγια Του είναι λόγια αγωνίας. Τα ακούμε, τα βλέπουμε, μα εμείς δεν κάνουμε άλλη δουλειά (ναι, αυτή είναι η δουλειά που κάνουμε) παρά να τρώμε ο ένας τον άλλον. Αυτό δίδαξε το παλληκάρι, να μην τρώμε ο ένας τον άλλον. Τόσο απλά. Όμως επειδή αυτό δεν το γουστάρουμε, σε σταυρώνουμε, γιατί εμείς θέλουμε να σκοτώνουμε, να βιάζουμε τον αδύναμο, να πλουτίζουμε, να θησαυρίζουμε. Να γίνονται οι “αλάθητοι” τραπεζίτες.
Και δεν μίλησε μόνο για τα προσωπικά προβλήματα του καθενός, αλλά συγκεφαλαιωτικά για το πανανθρώπινο δράμα της ζωής.
Καλή Λαμπρή
