Μια γωνία της Σπάρτης, ήρεμα κι απλά, έγινε σημείο συνάντησης και συνεννόησης δύο παρατάξεων του Δημοτικού Συμβουλίου. Συμβολικά μιλώντας. Στην πολυσύχναστη διασταύρωση Χαμαρέτου και Βρασίδου, κέντρο απόκεντρο, περνώντας, συναντάς ανοιχτό οικόπεδο, ευάερο, ευήλιο κι «απροστάτευτο». Βορά στις κάθε είδους ορέξεις ανάγωγων ή «καλομαθημένων» δημοτών, που το αντιλαμβάνονται ως ανοιχτή χωματερή και «πετάνε» εκεί ό,τι τους περισσεύει απ’ το νοικοκυριό, κάθε μεγέθους και υλικού. Το σημείο επεσήμανε, φωτογραφίζοντάς το, ο δημοτικός σύμβουλος της μείζονος αντιπολίτευσης Νίκος Τσούκλερης. Με την υποσημείωση: «Για άλλη μια φορά η γνωστή γωνία της πόλης έγινε χωματερή. Όσο και καλή δουλειά να κάνουν τα συνεργεία του Δήμου και ο αντιδήμαρχος Δημήτριος Γιαννόπουλος -που κάνουν και φαίνεται- υπάρχει και η ατομική ευθύνη. Δεν γίνεται να βρίσκονται συνεχώς πίσω από τον καθένα μας! Έλεος πια.»
Ένα κατοσταρικάκι πρόστιμο
Το θέμα το «τσίμπησε» αμέσως ο πανταχού παρών και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης Μακαρούνας και σε χρόνο ντετέ διευθετήθηκε, αρμοδίως. Με τον ίδιο να αναφέρει στα social: «Είναι η δεύτερη φορά που συμβαίνει αυτό σε διάστημα μιας εβδομάδας, είμαι σίγουρος από τον ίδιο (σ.σ. δράστη). Και επειδή τα σκουπίδια έχουν όνομα, επιβλήθηκε χρηματικό πρόστιμο 100 ευρώ. Δεν χαίρομαι για αυτό, αλλά δυστυχώς έπρεπε». Και τον Ν. Τσούκλερη να επισημαίνει με τον ίδιο τρόπο, αργότερα: «Τρεις ώρες μετά, ο χώρος είναι πεντακάθαρος. Μπράβο Δημήτρη Γιαννόπουλε, για την άμεση επέμβαση. Όμως χωρίς και τη δικιά μας βοήθεια και την αλλαγή στη συμπεριφορά, δε θα γίνει απολύτως τίποτα».
Φαίνεται λοιπόν, πως, παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα, μπορεί να υπάρξει έδαφος συνεννόησης μεταξύ των δημοτικών παρατάξεων, στη Σπάρτη. Με καθαρό μυαλό και διάθεση για προσφορά, μακριά από ιδιοτέλεια και οίηση. Το ίδιο αυτό παράδειγμα σύνεσης που περιεγράφηκε θα μπορούσε να έχει γίνει αφορμή ανόητης σύγκρουσης, αν κάποιος από τους δύο είχε προσβληθεί από το μικρόβιο της θερμοκεφαλίτιδας που γυροφέρνει κάποια μέλη της δημοτικής αρχής, τελευταία. Γι’ αυτό, καλύτερα «σεμνά και ταπεινά» και λιγότερο «εγώ», για την πόλη και τον Δήμο…
Δ.Π.
