Όταν ο Αλέξης Τσίπρας  εισηγήθηκε κι εν συνεχεία υλοποίησε τον μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ από ένα σύνολο συνιστωσών και προσωπικοτήτων σε έναν ενιαίο κομματικό χώρο με απόλυτο σεβασμό στην εσωτερική δημοκρατία, ώστε να εμπνεύσει στον ελληνικό λαό αισθήματα εμπιστοσύνης και προοπτικής με την κυβερνώσα Αριστερά, ο αξιότιμος Μανώλης Γλέζος εξέφρασε την έντονη  διαμαρτυρία του, γιατί όπως δήλωσε τότε μ’ αυτόν τον τρόπο διαλύονταν οι συνιστώσες, μεταξύ των οποίων και η δική του, και διαχέονταν στο ενιαίο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Όταν το Φθινόπωρο του 2013 ανακοινώθηκε το Κυβερνητικό Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ , που αποτελούσε μια εναλλακτική κυβερνητική πρόταση τελείως διαφορετική από την ακολουθούμενη τότε μνημονιακή πολιτική αυστηρής λιτότητας, που εξόντωσε το μεγαλύτερο τμήμα του ελληνικού λαού, ο αξιοσέβαστος Μανώλης Γλέζος και πάλι διαφοροποιήθηκε δημοσίως, ρωτώντας πού θα βρεθούν τα χρήματα για την εφαρμογή του.
Τώρα που η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ διαπραγματεύτηκε σκληρά για πρώτη φορά με τους εταίρους και δανειστές μας, αμφισβητώντας στην πράξη την αδιέξοδη πολιτική των μνημονίων κι επιτυγχάνοντας σε πρώτη φάση ένα μικρό αλλά σημαντικό ρήγμα στην γερμανική λιτότητα, που έχει επιβληθεί σ’ όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, βυθίζοντάς την στην ύφεση, στην ανεργία και την φτώχεια, ο Μανώλης Γλέζος κατήγγειλε την Κυβέρνηση για υπαναχώρηση από τις προεκλογικές της εξαγγελίες, συμπαρασύροντας σε όμοια γραμμή και τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Παναγιώτη Λαφαζάνη και την Αριστερή Πλατφόρμα, μία από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ.
Ως απλός πολίτης που αγωνιά για το παρόν και το μέλλον αυτού του τόπου θα έλεγα προς όλους αυτούς: «Μεταξύ μας...ειλικρίνεια σύντροφοι»! Διότι ναι μεν ο ΣΥΡΙΖΑ στην προεκλογική περίοδο μίλησε για το τέλος των μνημονίων, της τρόικα και υποσχέθηκε σημαντική διαγραφή του χρέους, αναπτυξιακή πολιτική και αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, αλλά όλα αυτά θεωρώ σωστό να εξεταστούν μετεκλογικά με το υπάρχον ευρωπαϊκό καθεστώς, τους διαμορφωμένους συσχετισμούς δυνάμεων, τις αντικειμενικές οικονομικές συνθήκες και το λεγόμενο εσωτερικό μέτωπο.
Προσωπικά δεν πιστεύω πως ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και η Κυβέρνησή του, όντως Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας, έκαναν «κωλοτούμπα» όπως αρέσκονται να λένε κατά κόρον οι πρώην συγκυβερνώντες και οι κονδυλοφόροι των προθύμων! Κωλοτούμπα έκανε ο τέως Πρωθυπουργός που πήγε στο Βερολίνο αντιμνημονιακός και γύρισε πίσω υποταγμένος στην γερμανική πολιτική με την δικαιολογία «ουδείς αναμάρτητος»!
Η νέα κυβέρνηση μέσα σ’ ένα μήνα έφερε τα πάνω κάτω στην Ευρώπη. Με τις περιοδείες και τις επαφές, που πραγματοποίησαν σ’ αυτό το διάστημα, ο Πρωθυπουργός και ο Υπουργός Οικονομικών, κατάφεραν να βάλουν στο τραπέζι την ελληνική ατζέντα και να υποχρεώσουν τους άτεγκτους Γερμανούς να την συζητήσουν, έστω και αρνητικά!  Για πρώτη φορά αμφισβητήθηκε σε τέτοια έκταση η πολιτική της λιτότητας και άρχισαν οι πρώτες συζητήσεις για την ανάγκη μιας νέας αναπτυξιακής πολιτικής στην Ευρώπη. Και για πρώτη φορά έγινε διαπραγμάτευση επί της ουσίας μεταξύ της Ελλάδας και των εταίρων-δανειστών της για την έξοδο της χώρας μας από την δημοσιονομική κρίση και την επανεκίνηση της ανάπτυξης. Αυτήν την φορά δεν πήγαμε στα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα σαν οι άτακτοι μαθητές, που δέχονται αδιαμαρτύρητα τις επιτιμήσεις των «πατρώνων» τους, αλλά ως ισότιμοι συνομιλητές που υπεβαλαν, προς συζήτηση, το δικό τους σχέδιο και τις δικές τους προτάσεις.
Σε μια διαπραγμάτευση πηγαίνεις με μαξιμαλιστικούς στόχους για να επιτύχεις το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Κατά την ταπεινή μου γνώμη υπό τις υπάρχουσες συνθήκες η Κυβέρνηση τα πήγε καλά! Και θέλω να πιστεύω ότι στο αμέσως προσεχές μέλλον θα κάνει και νέες προόδους, προωθώντας σιγά σιγά όλες τις προεκλογικές της εξαγγελίες, ακυρώνοντας στην πράξη τις εύλογες ανησυχίες των διαφωνούντων.
Η πραγματικότητα, είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι δεδομένη! Οι Έλληνες σε ποσοστό 70% θέλουν ως εθνικό νόμισμα το ευρώ και να παραμείνει η χώρα μας στην ευρωζώνη! Άραγε τι είδους «όχι» θα μπορούσε να πει η Κυβέρνηση στους εταίρους-δανειστές μας, όταν αυτό θα σήμαινε αυτομάτως την έξοδό μας από την ευρωζώνη και την επιστροφή μας στη δραχμή;  Δεν είναι φανερό ότι η εντολή των ψηφοφόρων προς τη νέα Κυβέρνηση ήταν σκληρή διαπραγμάτευση και όχι ρήξη;  Επιπλέον,  πώς θα μπορούσε ο Πρωθυπουργός να φτάσει την αντιπαράθεση στα άκρα, όταν  οι καταθέτες - εμείς δηλαδή - έσπευσαν πανικόβλητοι στις Τράπεζες και απέσυραν όλα τα χρηματικά τους αποθέματα, προκαλώντας τεράστιο πρόβλημα ρευστότητας στο ήδη καταπονημένο ελληνικό τραπεζικό σύστημα;
Συμπέρασμα: Καλές κι ευχάριστες οι επαναστατικές ρητορείες, αλλά με την προϋπόθεση ότι θα παίρναμε, ως λαός, την απόφαση να φύγουμε από το ευρώ και την ευρωζώνη και να γυρίσουμε στη δραχμή! Αυτό θα σήμαινε, βεβαίως, πως για ένα μεγάλο διάστημα θα περνούσαμε δύσκολες ώρες, για τις οποίες θα έπρεπε να είμαστε προετοιμασμένοι! Εμείς, όμως, όπως αποδεικνύει η ωμή πραγματικότητα «θέλουμε και τον σκύλο χορτάτο και την πίτα ολάκερη»! Δεν γίνονται έτσι επαναστάσεις, ούτε λέγονται ηρωικά «όχι»! Ας κοιτάξουμε, λοιπόν, να στηρίξουμε όσο μπορούμε την Κυβέρνηση, ώστε να υλοποιηθεί το μεταρρυθμιστικό της πρόγραμμα στο κράτος, στην οικονομία και την κοινωνία, για να κατορθώσουμε να γίνουμε ευνομούμενο κράτος δικαίου, για να μπούμε σε τροχιά ανάπτυξης, για να σβήσει η ανεργία, για να ξαναφέρουμε πίσω τα ξενιτεμένα παιδιά μας, για να αποκτήσουμε  πραγματική εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία και για να πάψει ο κάθε Ευρωοπαίος πολιτικός ή αξιωματούχος να μας κουνάει το δάχτυλο και να μας προσβάλλει κατάφωρα.