Καθώς οδεύουμε προς τις εθνικές εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου και ο προεκλογικός αγώνας των κομμάτων εξελίσσεται πλήρως, αρχίζουν να διαφαίνονται καθαρά οι διαφορές τους και να γίνονται διακριτοί οι στόχοι τους. Ο πολίτης οφείλει να ακούσει με προσοχή αυτές τις προεκλογικές εξαγγελίες, να τις επεξεργαστεί αναλυτικά, να τις σταθμίσει με την ιστορική πορεία τους και να τις εξετάσει σε σχέση με το συλλογικό συμφέρον και το μέλλον της πατρίδας.
Κατ’ αρχάς για να είμαστε τίμιοι με τον εαυτό μας και συνεπείς σ’ αυτά που επιθυμούμε ως πολίτες θα πρέπει να ξεκινήσουμε από μερικές γενικές, έως τώρα, παραδοχές:
• Η χώρα μας είναι χρεωκοπημένη, τα κρατικά ταμεία είναι άδεια και δίχως δανειοδότηση δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε στις εσωτερικές κι εξωτερικές υποχρεώσεις μας.
• Δεδομένης της τραγικής δημοσιονομικής κατάστασής μας κανείς δεν δέχεται να μας χρηματοδοτήσει εκτός από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ.
• Οι εταίροι-δανειστές μας για να μας χορηγήσουν τα δις, που μας χρειάζονται, θέτουν ορισμένες προϋποθέσεις και όρους, για να διασφαλίσουν-κατά την γνώμη τους- την οικονομική μας ανάκαμψη και την επιστροφή των δανεισθέντων.
• Επειδή στην Ευρώπη αυτήν την στιγμή κυριαρχούν τα συντηρητικά κόμματα η οικονομική πολιτική που επιβάλλουν είναι αυτή της μονόπλευρης λιτότητας και των κανόνων της ελεύθερης αγοράς, που έρχεται σε κατάφωρη σύγκρουση με τα συμφέροντα των μικρομεσαίων και των χαμηλών τάξεων, που «πληρώνουν το μάρμαρο».
• Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων δηλώνει απερίφραστα πως επιθυμεί η χώρα μας, πάση θυσία, να παραμείνει στην ευρωζώνη και στο ευρώ .
• Στις εκλογές του Γενάρη 2015 η εντολή που δόθηκε στο πρώτο κόμμα τον ΣΥΡΙΖΑ και στον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα ήταν ακριβώς αυτή: Να μείνουμε στην ευρωζώνη και στο ευρώ, προσπαθώντας να επιτύχουμε μια όσο το δυνατόν καλύτερη συμφωνία.
• Κατά τις εξάμηνες διαπραγματεύσεις η κυβέρνηση Τσίπρα επεδίωξε να υλοποιήσει τη λαϊκή εντολή, πιστεύοντας ότι θα κάμψει τις αντιρρήσεις των συντηρητικών εταίρων-δανειστών και δη της Γερμανίας.
• Η προσπάθεια αυτή δεν ευωδόθηκε και η κυβέρνηση Τσίπρα μέσα σε πολύ αντίξοες συνθήκες υποχρεώθηκε σε τακτική υποχώρηση και συμβιβασμό, προκειμένου να διασφαλίσει το μείζον δηλαδή την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη και στο ευρώ, σύμφωνα με τη λαϊκή εντολή.
• Στο δημοψήφισμα το 62% του ελληνικού λαού δεν ψήφισε ΟΧΙ για να αποχωρήσουμε από την ευρωζώνη και το ευρώ και να επιστρέψουμε σε εθνικό νόμισμα, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι, αλλά για να παραμείνουμε, διασφαλίζοντας μια συμφωνία με καλύτερους όρους. Επιπλέον, με την τροπή που είχε πάρει η αντιπαράθεση μεταξύ των οπαδών του ΝΑΙ και του ΟΧΙ, η υπερψήφιση του ΟΧΙ ήταν μια μορφή στήριξης κι έκφρασης εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και προσωπικά προς τον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα.
• Στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων και μάλιστα προς το τέλος υπήρξαν πολιτικά πρόσωπα και κομματικοί φορείς, που πίεζαν τον Πρωθυπουργό να υπογράψει μια συμφωνία όποια κι αν είναι!!!
• Η αλήθεια είναι πως ο Πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του κατέληξαν σε μια συμφωνία η οποία έχει πάρα πολλά θετικά στοιχεία και μάλιστα σε μείζονα ζητήματα όπως είναι η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, η επαρκής χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας, ο απαραίτητος χρόνος για να ανταποκριθεί η χώρα μας στις υποχρεώσεις της, αναπτυξιακά κονδύλια, ακύρωση του επαχθούς αγγλικού δικαίου που δίεπε τα δύο πρώτα μνημόνια, η προστασία της δημόσιας περιουσίας κ.α.
• Σε μια διαπραγμάτευση, ιδίως όταν είσαι «μπατίρης», δεν τα κερδίζεις όλα. Είσαι υποχρεωμένος να υποχωρήσεις και να δεχτείς, σε κάποιο βαθμό, και τις απαιτήσεις των δανειστών σου, αλλιώς δεν μπορείς να περιμένεις τίποτα. Έτσι και στη συμφωνία αυτή υπάρχουν αρνητικές πλευρές, που επιβλήθηκαν από τους δανειστές και θα θίξουν κάποιους από εμάς με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να αποτελέσει αιτία για να επικρίνουμε την κυβέρνηση Τσίπρα και να παραβλέψουμε την εντολή που της δώσαμε και τα πολλά θετικά της συμφωνίας και να οδηγηθούμε στην απόφαση για την καταψήφισή της. Ιδίως αυτοί που ψήφισαν στο δημοψήφισμα ΝΑΙ είναι ακατανόητο για ποιο λόγο κατακρίνουν τον Αλέξη Τσίπρα και τον κατηγορούν για αθέτηση των υποσχέσεών του, αφού αυτά ακριβώς ζητούσαν με την επιλογή τους.
• Να μην ξεχάσουμε ούτε για μια στιγμή πως απέναντι στην συμφωνία της κυβέρνησης με τους εταίρους – δανειστές δεν έχει αντιπροταθεί καμία ρεαλιστική και αποτελεσματική λύση. Από τη φρασεολογία και την δήθεν επιχειρηματολογία των αντιρρησιών, που συνιστούν έξοδο από την ευρωζώνη κι επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, είναι φανερό πως ούτε οι ίδιοι δεν πιστεύουν αυτά που λένε!
Κατόπιν όλων αυτών ερχόμαστε τώρα στην ουσία της εκλογικής διαδικασίας που είναι, κατά την γνώμη μου, αυτό που έθεσε ως προμετωπίδα του προεκλογικού αγώνα ο Αλέξης Τσίπρας: Η επιλογή ανάμεσα στο παλιό και το νέο!
Ο ψηφοφόρος πρέπει, πριν αποφασίσει, να σκεφτεί με περίσκεψη τα εξής:
• Ποια κόμματα κυβέρνησαν, μονοπωλιακά, την Ελλάδα από το 1974 έως ότου ξέσπασε η κρίση;
• Είναι αυτά τα κόμματα υπεύθυνα για την κομματικοποίηση του κράτους, τη διάλυση της ελληνικής οικονομίας και τη χρεωκοπία μας λόγω του ασύστολου δανεισμού ναι ή όχι;
• Ποιοι ευθύνονται για το κλίμα της αρπαγής και της ρεμούλας που επικράτησε στο δημόσιο τομέα με συνέπειατην καλλιέργεια της διαπλοκής και την εμφάνιση δεκάδων σκανδάλων πολλά από τα οποία εκκρεμούν στη δικαιοσύνη;
• Ποιοι διέλυσαν τις κρατικές δομές και το κράτος πρόνοιας, αφήνοντας τον απλό πολίτη στο έλεος του Θεού;
• Ποιοι μιλούσαν τόσα χρόνια για «εκσυγχρονισμό», για «επανίδρυση του κράτους» και άλλα γοητευτικά, αλλά στην πράξη μετέτρεψαν τη χώρα μας σε τριτοκοσμικό κράτος περίγελο στην Ευρώπη και τον κόσμο;
• Πώς είναι δυνατόν να εμπιστευτούμε πάλι τους υπαίτιους της καταστροφής μας λες και προήλθαν από παρθενογένεση και δεν τους βαρύνουν τα ανωτέρω κι άλλα τόσα;
• Είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς, ακόμα κι αν σκέπτεται αφελώς, πως ανερχόμενες αυτές οι παλαιοκομματικές δυνάμεις στην εξουσία θα φροντίσουν λόγου χάρη να σταματήσει το καθεστώς της διαπλοκής και των σκανδάλων στη δημόσια ζωή, να ελεγχθούν οι ολιγάρχες-πλουτοκράτες, να προχωρήσει ο έλεγχος των σκανδάλων και η παραδειγματική τιμωρία των ενόχων, να αποκομματικοποιηθεί το κράτος, να καθιερωθούν ισότιμες, αντικειμενικές και αξιοκρατικές σχέσεις στη δημόσια διοίκηση, να βελτιωθούν οι αρνητικές πλευρές της συμφωνίας υπέρ των αδυνάτων, να υπάρξει μια οραματική προοδευτική εκκίνηση του κράτους, της οικονομίας και της κοινωνίας προς τα εμπρός;
• Ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το νέο. Παρά τα λάθη, τις ελλείψεις και τις υπαναχωρήσεις, τα οποία παρουσιάστηκαν στο εξάμηνο που πέρασε, έδωσαν δείγματα γραφής πως θέλουν και μπορούν να εκφράσουν μια άλλη Ελλάδα, η οποία διψάει για πρόοδο και δημιουργία! Ας τον εμπιστευτούμε!