Δεν είναι άγνωστος ο ανηλεής και πολυεπίπεδος πόλεμος που δέχεται ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και η Κυβέρνησή του, στο εσωτερικό και το εξωτερικό, από αντιπολιτευόμενα κόμματα, από πολιτικές προσωπικότητες, οικονομικούς παράγοντες κ.α.. Πολλοί μάλιστα είχαν σπεύσει να προεξοφλήσουν την σύντομη θητεία της, μιλώντας για την «αριστερή παρένθεση»! Άλλοι πάλι, εξ αριστερών, μηδενίζουν τα πάντα και αναφέρονται απαξιωτικά για τις κυβερνητικές προσπάθειες ωσάν να μην έχει αλλάξει τίποτε. Κι όμως, αν συγκρίνει κάποιος καλόπιστος την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, με αυτήν των Τσίπρα-Καμμένου, θα βρει ουκ ολίγες ευδιάκριτες διαφορές τόσο στον τύπο όσο και στην ουσία της διακυβέρνησης. Το κυριότερο είναι πως μέσα σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο, που έχει δημιουργηθεί από την σχεδόν απόλυτη καταστροφή της χώρας, η οποία ήταν αποτέλεσμα της πολύχρονης, «επιτυχημένης» κυβερνητικής θητείας των δύο μεγάλων μεταπολιτευτικών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) και την οικονομική μέγγενη των δανειστών-εταίρων μας, η Κυβέρνηση Τσίπρα πράγματι προσπαθεί να διατηρήσει κάποια φιλολαϊκά στοιχεία και να χαράξει μια άλλη πορεία αλλαγής για την πατρίδα μας.
Σ’ αυτήν την περίοδο, δυστυχώς, είναι φυσικό να υπάρχει αρνητικό κλίμα, δυσαρέσκεια και γκρίνια για την εφαρμοζόμενη πολιτική, η οποία απορρέει από την συμφωνία που επετεύχθη, μετά από σκληρή διαπραγμάτευση, υπερψηφίστηκε τον Αύγουστο του 2015 από την πλειονότητα των κομμάτων και τέθηκε προς έγκριση στη λαϊκή ετυμηγορία τον Σεπτέμβρη του παρελθόντος έτους, όπου ανανεώθηκε η κυβερνητική εντολή στον Αλέξη Τσίπρα, στον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ. Στην παρούσα φάση είναι ολοφάνερο πως η Κυβέρνηση Τσίπρα παλεύει με όλες της τις δυνάμεις για να μην περάσουν οι άτεγκτες και σκληρές πολιτικές επιλογές των δανειστών μας, οι οποίοι βάζουν πρώτα απ’ όλα τους οικονομικούς δείκτες και μετά τον άνθρωπο.
Οι αντιδράσεις, με αφορμή το νέο ασφαλιστικό, είναι σε κάποιο βαθμό οξείες, αλλά σε γενικές γραμμές η ελληνική κοινωνία δείχνει μια απρόσμενη υπομονή και ανοχή στις οικονομικές δυσκολίες, ελπίζοντας πως σύντομα η Κυβέρνηση θα πετύχει τους στόχους της και θα βάλει, επιτέλους, την Ελλάδα σε τροχιά ανάκαμψης και προόδου. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το εκτιμήσει και να το σεβαστεί η Κυβέρνηση, γιατί χάρις στις θυσίες αυτού του λαού υπάρχει, ακόμα, ελπίδα σωτηρίας.
Ο κύριος Πρωθυπουργός, όμως, και το επιτελείο του είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουν πως όση υπομονή κι αν κάνει ο λαός μας στο οικονομικό επίπεδο, δεν πρόκειται να δείξει ανάλογη ανοχή σε φαινόμενα κρατικής διαχείρισης, τα οποία παραπέμπουν σε αλήστου μνήμης εποχές, όταν ο δημόσιος τομέας αντιμετωπιζόταν ως τιμάριο των εκάστοτε κυβερνήσεων, με επακόλουθο τους διορισμούς συγγενών και ημετέρων από την πίσω πόρτα ή το παράθυρο. Το φαινόμενο αυτό, που συνέβαλε τα μέγιστα στην δημιουργία κλίματος διαφθοράς και συναλλαγής, είναι καταδικασμένο και η λαϊκή εντολή προς τον Αλέξη Τσίπρα ήταν να το σταματήσει «εδώ και τώρα»!
Παρ’ όλ’ αυτά τον τελευταίο καιρό πληθαίνουν οι καταγγελίες –συχνά επώνυμες – για επιλεκτικούς και αδιαφανείς διορισμούς συγγενών, φίλων και ημετέρων, στον στενό και των ευρύτερο δημόσιο τομέα, που συνοδεύονται μερικές φορές από προκλητικές δικαιολογίες, οι οποίες σχοινοβατούν μεταξύ ανοησίας και αστειότητας. Επειδή για κάποιους η εξουσία σημαίνει και νομή των προνομίων, που απορρέουν απ’ αυτήν, ο Πρωθυπουργός έχει χρέος απέναντι σ’ όλους όσοι τον εμπιστεύτηκαν να θέσει άμεσο τέλος σ’ αυτήν την κατάσταση που εκθέτει τον ίδιο προσωπικά, την κυβέρνησή του και τα δύο κόμματα, τα οποία τον στηρίζουν. Δεν είναι δυνατόν, μετά τις επαγγελίες για μια πλήρη αλλαγή στον πολιτικό βίο και την δημόσια ζωή, να συμβαίνουν τέτοιες ιστορίες διορισμών ξαδερφοσυνυφάδων, που δίνουν το δικαίωμα και την ευκαιρία σ’ αυτούς που λεηλάτησαν ανερυθρίαστα αυτήν την χώρα τώρα να σηκώνουν το δάχτυλο και να γίνονται τιμητές και κατήγοροι.
Κύριε Πρωθυπουργέ μη μας το χαλάς! Είναι άλλο πράγμα να ξεκαθαρίσεις το στελεχικό δυναμικό του δημόσιου τομέα από τους εκλεκτούς των προηγούμενων κυβερνήσεων, που συχνά είχαν ως μόνο προσόν την κομματική εύνοια, κι άλλο να επιτρέπεις να αναπτύσσονται τέτοια φαινόμενα ημετεροκρατίας και οικογενειοκρατίας στον προοδευτικό χώρο, τον χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Ανακαλέστε, πάραυτα, όλους αυτούς που διορίστηκαν χωρίς διαδικασίες και κυρίως τους μετακλητούς, που είναι ανάγκη να μειωθούν στο ελάχιστο και κυρίως να δικαιολογούν στο έπακρο την αναγκαιότητά τους. Πώς να το κάνουμε κύριε Πρωθυπουργέ, έχουμε κι εμείς άνεργα παιδιά με ακαδημαϊκές σπουδές και προσόντα και δεν μπορούμε να ανεχθούμε πως σ’ αυτήν την χώρα, εσαεί, κάποιοι είναι πιο ίσοι από τους άλλους.