Κάποτε ο αριθμός της αστυνομικής ταυτότητας ήταν αρκετός για να ρυθμίζει τις σχέσεις του πολίτη με το κράτος. Άντε και η διεύθυνση με τον αριθμό κατοικίας, αν υπήρχε...
Σήμερα με έκπληξη διαπιστώνει ο καθένας μας ότι, για να έλθει σε επαφή κι επικοινωνία με τις κρατικές υπηρεσίες και τους τραπεζικούς οργανισμούς, πρέπει να γνωρίζει, λίγο ως πολύ, τα εξής:
• Αριθμό αστυνομικής ταυτότητας.
• Αριθμό Φορολογικού Μητρώου.
• Αριθμό Μητρώου Κοινωνικής Ασφάλισης (ΑΜΚΑ).
• Κλειδάριθμο ηλεκτρονικών υπηρεσιών Γενικής Γραμματείας Πληροφοριακών Συστημάτων.
• Αριθμό τραπεζικού λογαριασμού.
• PIN για τραπεζικά ΑΤΜ.
• Αριθμό Λογαριασμού ΔΕΗ.
• Αριθμό Λογαριασμού ΔΕΥΑ
• Αριθμό σταθερού τηλεφώνου.
• Αριθμό κινητού τηλεφώνου.
• Κωδικό εισαγωγής σε λογαριασμό email.
• Αριθμό υπηρεσιακού μητρώου, αν είσαι δημόσιος υπάλληλος.
• Κωδικό συναγερμού ιδιωτικής ασφάλειας ακινήτου.
• Αριθμό πινακίδας αυτοκινήτου ή άλλου μέσου.
Η ζωή μας πλέον αριθμοκρατείται. Σταδιακά και πάντα με το δέλεαρ της καλύτερης εξυπηρέτησης έχουμε γίνει δέσμιοι ενός συστήματος, που υπαγορεύεται απο τα παντοδύναμα κέντρα της οικονομικής ολιγαρχίας, η οποία εξουσιάζει τον πλανήτη μας και χαράζει προγραμματισμένα, οργανωμένα και αθόρυβα, εν πολλοίς, τις εξελίξεις για το παρόν και το μέλλον της ανθρωπότητας.
Στα πλαίσια αυτής της συνολικής προσαρμογής ο άνθρωπος χάνει την προσωπικότητά του, την ιδιαιτερότητά του και γίνεται ένα απρόσωπο άτομο χαμένο πίσω από αριθμούς και κωδικούς, που αποτελούν ένα ιδιότυπο «φακέλωμα», που εξυπηρετεί άγνωστους και απροσδιόριστους σκοπούς. Έχετε αναρωτηθεί άραγε πού βρίσκουν τα στοιχεία μας οι εταιρίες που προσπαθούν τηλεφωνικά ή ηλεκτρονικά να μας κάνουν πελάτες τους;
Η προσαρμογή του ατόμου στις απαιτήσεις και τους τύπους συμπεριφοράς της ομάδας στην οποία θέλει να ανήκει (κομφορμισμός) είναι παλιά ιστορία. Είναι διαφορετικό, όμως, να επιδιώκεις εσύ την ένταξη και την προσαρμογή σου από το μεθοδευμένο οργουελικό σχέδιο των εμπνευστών της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης πραγμάτων.
Κοντά στην «αριθμοκρατία» να συνυπολογιστεί και το μέγα πείραμα που γίνεται στις παιδικές και νεανικές ηλικίες μέσω του κινητού τηλεφώνου και των κοινωνικών (;) δικτύων ενημέρωσης, μέσω των οποίων επιδιώκεται η αλλοτρίωση, η αποχαύνωση και η άκριτη η υποταγή των νέων ανθρώπων στην «κοινωνία» της ομοιομορφίας και της τυποποίησης δηλαδή στη μαζοποίηση των ανθρώπων.
«Η μαζοποίηση κλείνει μέσα της διαβρωτική και διαλυτική δύναμη, η οποία προσβάλλει κατά προτίμηση την ανθρώπινη προσωπικότητα, την αυθυπαρξία του ανθρώπου και κατ’ επέκταση ενισχύει τη φυγή του ατόμου από την κοινωνική του ευθύνη», είχε αποφανθεί ο αείμνηστος Καθηγητής και Παιδαγωγός Ιωάννης Ξηροτύρης.
Σ’ αυτήν την κατάσταση, πράγματι, ο άνθρωπος παύει να είναι πρόσωπο και μετατρέπεται σε «εξάρτημα της μηχανής» δίχως σκέψη και αυτενέργεια, με ναρκωμένη συνείδηση, έτοιμος να δεχτεί αμαχητί ό,τι του επιβάλλεται, υποτασσόμενος στη θέληση των διαμορφωτών της σύγχρονης κοινωνίας.
Τα φαινόμενα της μαζοποίησης είναι ορατά γύρω μας: στη μόδα, στην κατανάλωση, στην δήθεν ψυχαγωγία, στον χουλιγκανισμό, στον ομοιόμορφο τρόπο ομιλίας και στην χυδαία ψευτοκουλτούρα της σύγχρονης τέχνης.
Είμαστε καταδικασμένοι να ενταχθούμε θέλοντας και μη στη νέα μαζοποιημένη κοινωνία; Δεν μπορούμε να αντιδράσουμε και να καταργήσουμε στην πράξη τα σχέδιά τους; Βεβαίως ναι! Αρκεί να αφυπνιστούμε σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο με ενέργειες όπως αυτές:
Ως άτομα, δίνοντας έμφαση στην πνευματικότητά μας και αναπτύσσοντας πολύπλευρα ενδιαφέροντα στη ζωή μας, αποκτώντας ψυχική δύναμη και αντοχή, διαθέτοντας γόνιμα τον ελεύθερο χρόνο μας, κάνοντας ενδοσκόπηση κι αυτοκριτική, ώστε να έχουμε την απαιτούμενη αυτογνωσία.
Ως συλλογικοί φορείς κοινωνικοποίησησης, ενισχύοντας την οικογένεια να γαλουχεί με πνεύμα ελεύθερης σκέψης τα μέλη της, ιδίως τα παιδιά, καθιερώνοντας την ανθρωπιστική παιδεία στα σχολεία μας και διατηρώντας την σύνδεση με την παράδοσή μας, υποχρεώνοντας την Πολιτεία μας να αποκεντρώσει πλήρως το κράτος, να βελτιώσει ουσιαστικά τη ζωή των πολιτών και το κυριότερο να αποκαταστήσει τη χαμένη αξιοπιστία της πολιτικής ζωής. Σ’ αυτήν την προσπάθεια δεν επιτρέπεται να απουσιάσουν τα λεγόμενα ΜΜΕ, τα οποία οφείλουν να είναι αντικειμενικά και αμερόληπτα στην ενημέρωση, να αναβαθμίσουν την ποιότητα των εκπομπών τους και να μετριάσουν δραστικά την προβολή των καταναλωτικών προτύπων. Οι πνευματικοί άνθρωποι, τέλος, που στην πλειονότητά τους, σήμερα, σιωπούν, να αναλάβουν ενεργή στάση και να αποτελέσουν για τους νέους ανθρώπους υποδείγματα ευθύνης, συνέπειας και χρέους.