Τα τελευταία χρόνια, εδώ στη Λακωνία, γινόμαστε μάρτυρες μιας ιδιότυπης κοινωνικής αντίδρασης, η οποία εκφράζει είτε μεμονωμένα πρόσωπα, είτε μικρές συλλογικότητες, που προσπαθούν να υψώσουν αναχώματα σε κάθε νέα πρόταση ή πρωτοβουλία για την αντιμετώπιση ή την επίλυση μεγάλων και χρόνιων προβλημάτων του τόπου μας.
Αυτή η κοινωνική αντίδραση είναι, εν μέρει, δικαιολογημένη από το γεγονός ότι, το κράτος μας και οι ιδιώτες επιχειρηματίες, σε όλη την μεταπολιτευτική περίοδο, λειτούργησαν με παρασκηνιακούς όρους αδιαφάνειας, υπερκοστολογώντας τα δημόσια έργα τα οποία αναλάμβαναν και καταστρατηγώντας τις συμφωνίες ορθής εκτέλεσης, που σημαίνει πως σε πολλά απ’ αυτά οι εργασίες διόρθωσης και συντήρησης ξεκινούσαν «άμα τη παραδώσει»!
Η λαϊκή παροιμία λέει πως «άμα καείς στο χυλό, φυσάς και το γιαούρτι». Προσοχή, όμως, γιατί από το να είσαι επιφυλακτικός και να ζητάς εγγυήσεις για την ορθότητα ενός έργου, μέχρι την καθολική απόρριψη των πάντων, η απόσταση είναι μεγάλη και υπερβαίνει τα φυσιολογικά όρια κάποιας αντίδρασης. Εάν σ’ αυτό συνυπολογίσουμε ότι οι περισσότεροι Έλληνες είμαστε παντογνώστες κι έχουμε γνώμη για όλα, η οποία επηρεάζεται πάντοτε από την ιδεολογικοπολιτική συγκρότησή μας και την κομματική ένταξη μας, τότε οδηγούμαστε σε πλήρες αδιέξοδο, αφού λέμε: «Όχι σε όλα»!
Είμαστε αντίθετοι στα αιολικά και φωτοβολταϊκά πάρκα για δεκάδες λόγους, συχνά ανυπόστατους ή αστήρικτους. Την ηλεκτρική ενέργεια, όμως, τη θέλουμε, έστω κι αν αυτή παράγεται σε θερμοηλεκτρικά ρυπογόνα εργοστάσια, που δημιουργούν σοβαρά προβλήματα στους ανθρώπους και το φυσικό περιβάλλον.
Αντιδρούμε με σφοδρότητα στην αντιμετώπιση του προβλήματος των απορριμμάτων με εργοστάσια καύσης, λύση δοκιμασμένη με επιτυχία στη λοιπή Ευρώπη και στον κόσμο, προτιμώντας την διαίωνισή του μέσω της λειτουργίας «κλειστών» ΧΑΔΑ και παράνομων χωματερών, της ανθυγιεινής συσσώρευσής σε δημόσιους χώρους και της μεταφοράς με εργολάβους σε άλλους οργανωμένους χώρους απόθεσης.
Απορρίπτουμε κάθε επιχειρηματική πρόταση για την εκμετάλλευση της βιομάζας για την παραγωγή ενέργειας, κάτι που θα έδινε λύση για την διαχείριση ειδικών παραπροϊόντων και παραγώγων των ανθρώπινων δραστηριοτήτων, που σήμερα γίνονται «σκουπίδια» ή αποβάλλονται σε φυσικούς αποδέκτες, προκαλώντας βέβαιη ρύπανση στο φυσικό περιβάλλον.
Είμαστε αρνητικοί σε κάθε εκτεταμένη πεζοδρόμηση, που θα άλλαζε άρδην τις πόλεις μας και θα τις έκανε ανθρώπινες, λειτουργικές, ξεκούραστες κι αισθητικά ωραίες, αφήνοντας το αυτοκίνητο να καταδυναστεύει και να υποβαθμίζει τη ζωή μας.
Αρνούμαστε, κατακρίνουμε και υπονομεύουμε κάθε μεγάλο έργο, που παρά τις όποιες ελλείψεις ή ατέλειές του, μας πάει μπροστά, μας δίνει προοπτικές ανάπτυξηςκαι μας ανοίγει την πόρτα στο μέλλον.
Είναι εύκολο να λες «όχι σε όλα» και να επιλέγεις την ακινησία, τη στασιμότητακαι την αποτελμάτωση, που οδηγούν σε μαρασμό και παρακμή, αδιαφορώντας για την κληρονομιά που αφήνεις στις επόμενες γενιές.Στην προηγμένη Δανία, όπου κράτος και πολίτες έχουν τελείως διάφορη οπτική, η παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος από εναλλακτικές πράσινες πηγές ενέργειας είναι τόσο προχωρημένη, ώστε η χώρα να είναι αυτάρκης και να έχει μειώσει σε πολύ μεγάλο βαθμό τις εκπομπές του διοξειδίου του άνθρακος. Και δεν είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που το έχει πετύχει αυτό.
Εμείς, όπως συμβαίνει συχνά σε μεγάλα σύγχρονα ζητήματα, έχουμε επιλέξει δυστυχώς να παραμείνουμε θεατές των εξελίξεων, αν κι έχουμε το φυσικό προνόμιο της σχεδόν ολόχρονης ηλιοφάνειας και των δυνατών ρευμάτων αέρα, τα οποία αξιοποιούμενα θα μας κατέτασσαν μεταξύ των πρώτων στην παραγωγή πράσινης ηλεκτρικής ενέργειας, με όλα τα συνακόλουθα αναπτυξιακά και οικονομικά οφέλη. Ιδίως στη Λακωνία, που είναι τόσο αδικημένη από το λεγόμενο αθηνοκεντρικό κράτος μας, το «όχι σε όλα μοιάζει και είναι μια εντελώς περιττή πολυτέλεια.