Το ξεκίνημα του νέου χρόνου βρίσκει τη χώρα μας στον 7ομνημονιακό χρόνο σε συνθήκες παρατεταμένης οικονομικής ύφεσης, φτωχοποίησης μεγάλου μέρους του ελληνικού πληθυσμού, έξαρσης των κοινωνικών ανισοτήτων και ανάπτυξης επικίνδυνων αντιδημοκρατικών ακροδεξιών φαινομένων ξενοφοβίας, ρατσισμού και άκρατου εθνικισμού.
Η κυβέρνηση Τσίπρα, παρά τη μηδενιστική πολεμική που δέχεται από τα κόμματα της αντιπολίτευσης και την πλειονότητα των μέσων μαζικής ενημέρωσης, ανταποκρίνεται πολύ ικανοποιητικά στις ευθύνες της διακυβέρνησης και της τιτάνιας προσπάθειας για να τελειώσει η επιτροπεία και να ξαναγίνει η Ελλάδα μας ένα φυσιολογικό κράτος. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν γίνονται λάθη, αστοχίες και υπαναχωρήσεις, αλλά στη συνολική αποτίμηση του κυβερνητικού έργου το πρόσημο είναι όντως θετικό.
Πολλοί ξένοι παράγοντες απορούν με την αντοχή του ελληνικού λαού, η οποία είναι πράγματι αξιοθαύμαστη, και παρατηρούν με σκωπτική διάθεση πως αν ήταν άλλος λαός στη θέση μας θα είχε καταρρεύσει πλήρως, αφού η συγκεκριμένη κατάσταση δεν έχει παρατηρηθεί ούτε σε χώρες που βγήκαν από τις φλόγες ενός πολέμου. Αυτή η διαπίστωση, βεβαίως, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να θεωρηθεί ως επίτευγμα ή ως αιτία υπερηφάνειας, γιατί τα δεινά όλων αυτών των χρόνων έχουν επιφέρει και θα επιφέρουν ανυπολόγιστες αρνητικές συνέπειες σε ατομικό, οικογενειακό και κοινωνικό επίπεδο.
Ο λαός μας πρέπει να συνειδητοποιήσει – αν δεν το έχει κάνει ήδη – πως για να βγούμε από αυτήν την πολύχρονη κρίση, που κράτησε πέραν του αναμενομένου, είναι ανάγκη το ταχύτερο δυνατόν να τα αλλάξουμε όλα και η αλλαγή αυτή να μην είναι των λόγων αλλά των έργων δηλαδή της ουσίας. Η απαίτηση αυτή είναι επιτακτική και δεν παίρνει αναβολή, αν θέλουμε να αλλάξουμε τον ρου της Ιστορίας και να πάψουμε να είμαστε ως κράτος ο περίγελως της διεθνούς κοινότητας.
Κατ’ αρχάς η αλλαγή αυτή αφορά όλους εμάς τους απλούς πολίτες που έχουμε μάθει να φορτώνουμε τα πάντα στους άλλους, να απαλλάσσουμε τον εαυτό μας από κάθε ευθύνη και να παρουσιαζόμαστε «ως αθώες περιστερές». Εμείς, όμως, είμαστε αυτοί που επιτρέπουμε στους φαύλους και τους ανίκανους να αναρριχώνται στην εξουσία, καταδικάζοντας τους άριστους στην αφάνεια, εμείς είμαστε αυτοί που στα λόγια θέλουμε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος και οικτείρουμε τους πολιτικούς που δεν το κατορθώνουν, ενώ κατά βάθος επιθυμούμε ένα τριτοκοσμικό κράτος για να μπορούμε να κάνουμε από το παράθυρο τις δουλειές μας, χρησιμοποιώντας συχνά τη δωροδοκία, να βολεύουμε τους δικούς μας στις δημόσιες θέσεις, να φοροδιαφεύγουμε και να πλουτίζουμε σε βάρος των άλλων.
Εικόνα μας είναι τα πολιτικά πρόσωπα και τα κόμματα, που διαμορφώθηκαν από τη μεταπολίτευση και μετά, κόμματα που αντί να υπηρετήσουν το καλώς εννοούμενο δημόσιο συμφέρον – με την έννοια της εκκλησιαστικής διακονίας - εκμεταλλεύτηκαν την κυβερνητική εξουσία για να δώσουν τη δυνατότητα σε ιδιοτελείς, άπληστους, διεφθαρμένουςανθρώπους να αφαιμάξουν τα κρατικά ταμεία, αδιαφορώντας για την επικείμενη χρεωκοπία της χώρας λόγω της ανεύθυνης, ψηφοθηρικής υπερδανειοδότησής της. Πρέπει κι αυτά να αλλάξουν τάχιστα κι αν δεν μπορούν ή δεν το θέλουν να τα αλλάξουμε εμείς με την ψήφο μας στις επόμενες εκλογές.
Το μεγάλο στοίχημα για την κυβέρνηση Τσίπρα είναι να αλλάξει, εκ θεμελίων, το ελληνικό κράτος, που διαμόρφωσαν τα δύο κυρίαρχα κόμματα της μεταπολιτευτικής περιόδου (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ). Η Ελλάδα χρειάζεται ένα σύγχρονο λειτουργικό κράτος δομημένο στις δημοκρατικές αρχές της αξιοκρατίας, τις ισονομίας και της δικαιοσύνης, ένα κράτος στην υπηρεσία του πολίτη και όχι του πολιτικού. Έχουν γίνει βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση, αλλά οι δυνάμεις του παρελθόντος ποδηγετούν αυτήν την προσπάθεια, η οποία απειλεί τον ψηφοθηρικό μηχανισμό, που είχαν στήσει οι σημερινοί επικριτές της κυβέρνησης για να παίρνουν τις εκλογές.
Μία από τις πλέον σημαντικές συνιστώσες για την πλήρη αναμόρφωση του κράτους είναι η καθιέρωση ενός απλού, δίκαιου φορολογικού συστήματος που θα μοιράζει ακριβοδίκαια τα βάρη ανάλογα με τα πραγματικά εισοδήματα του καθενός και δεν θα ανέχεται να εμφανίζονται ως πλουσιότεροι Έλληνες οι μισθωτοί υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι. Εάν η κυβέρνηση επιτύχει την εγκαθίδρυση ενός τέτοιου φορολογικού συστήματος και αποδείξει έμπρακτα πως τα χρήματα των φορολογουμένων «πιάνουν τόπο» τότε και οι πολίτες θα αποκτήσουν σταδιακά εμπιστοσύνη στο κράτος και φορολογική συνείδηση, ώστε να πάψει η προκλητική μικρή και μεγάλη φοροδιαφυγή και φοροαποφυγή.
Η απόδειξη πως το κράτος διαχειρίζεται με σύνεση και σωφροσύνη τα χρήματα των φορολογουμένων για το κοινό καλό θα προέλθει από την δημιουργία δημόσιων υποδομών, τον εκσυγχρονισμό της ελληνικής Παιδείας όλων των βαθμίδων, την αποκατάσταση ενός ολοκληρωμένου συστήματος υγείας και των θεσμών του κοινωνικού κράτους. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα ανασυγκροτηθούν οι κλονισμένες σχέσεις κράτους-πολιτών και θα δοθεί δυναμική πορεία προς τα εμπρός.
Η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να χάσει άλλη μια ευκαιρία, ίσως την τελευταία ευκαιρία της. Στην ιστορική πορεία του νεοελληνικού κράτους υπήρξαν οι εξής σταθμοί-ευκαιρίες για να πάψουμε να είμαστε το καθυστερημένο κρατικό μόρφωμα, που προήλθε από την Επανάσταση του 1821: 1) Η διακυβέρνηση Ιωάννη Καποδίστρια, 2) Η πρωθυπουργία Χαριλάου Τρικούπη, 3) Η αβασίλευτη δημοκρατία του Αλεξανδρου Παπαναστασίου και 4) Η κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου και 5) Η πρώτη κυβερνητική περίοδος του ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον Ανδρέα Παπανδρέου. Και οι 5 παρέμειναν ανολοκλήρωτες προς κακή τύχη μας. Τώρα, μέσα στις δύσκολες συνθήκες της πολυετούς κρίσης η κυβέρνηση Τσίπρα έχει το προνόμιο να συνδέσει το όνομά της με τη δημιουργία ενός σύγχρονου ευρωπαϊκού ελληνικού κράτους, που θα έχει όλα τα στοιχεία της Αλλαγής.