Ο όρος Σουλτάνος είναι ισλαμικός μοναρχικός τίτλος, ο οποίος προήλθε από την αραβική λέξη sultah, που σημαίνει «εξουσία, δύναμη». Ιστορικά έχει αποκτήσει πολλαπλές σημασίες και πολιτικούς ρόλους. Σε αντίθεση με τους προγενέστερους βασιλικούς τίτλους, που συνέχισαν να χρησιμοποιούνται στον μουσουλμανικό κόσμο, ο σουλτανικός τίτλος δημιουργήθηκε σε ένα ισλαμικό πολιτικό περιβάλλον και συνδέεται με μία θεωρητική εξουσιοδότηση από το πρόσωπο του χαλίφη (ηγεμονικός μουσουλμανικός κληρονομικός τίτλος, που σημαίνει διάδοχος του Μωάμεθ)
Ο πρώτος μονάρχης που χρησιμοποίησε τον τίτλο ήταν ο Τούρκος Μαχμούτ του Γκάζνι, του οποίου οι μαμελούκοι ακόλουθοι (στρατιωτικές δυνάμεις δούλων) κατέλαβαν τις ανατολικές επαρχίες του χαλιφάτου. Όντας μουσουλμάνος, χρησιμοποίησε τον καινούργιο τίτλο για να νομιμοποιήσει την πολιτική ανεξαρτησία του από την κοσμική εξουσία του χαλίφη.
Ο τελευταίος Τούρκος Σουλτάνος ήταν ο Μωάμεθ Στ΄ ή Μεχμέτ Βαχιντεντίν (2 Φεβρουαρίου 1861 - 16 Μαΐου 1926) ο 36οςΣουλτάνος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ανατράπηκε από τους κεμαλικούς την 1η Νοεμβρίου 1922, όταν αυτοί δημιούργησαν Εθνική Εθνοσυνέλευση στην Άγκυρα και κατάργησαν το σουλτανικό πολίτευμα. Ο Σουλτάνος, τότε, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη (17 Νοεμβρίου), με το Βρετανικό θωρηκτό Malaya, και να καταφύγει στη Μάλτα. Αργότερα εγκαταστάθηκε στο Σαν Ρέμο της Ιταλίας, όπου και πέθανε από αιφνίδιο καρδιακό επεισόδιο, τη νύκτα της 15ης προς 16ηΜαΐου 1926.
Μετά από 95 χρόνια, σχεδόν έναν αιώνα, η γειτονική Τουρκία βρίσκεται αντιμέτωπη με το ενδεχόμενο της κυριαρχίας ενός συγκαλυμμένου σουλτάνου, του Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος θα φέρει τον τίτλο του «Προέδρου» της Δημοκρατίας, αλλά θα έχει απολυταρχική, σχεδόν, εξουσία. Κι αυτό μετά το οριακό και αμφισβητούμενο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 16ης Απριλίου, που ενέκρινε τις προτεινόμενες από τον ίδιο συνταγματικές τροποποιήσεις με ποσοστό 51%.
Το παιχνίδι εξουσίας που παίζει ο Ερντογάν είναι παλιό και αφορά όλα τα μοναρχικά ή απολυταρχικά καθεστώτα από τότε που ο άνθρωπος άρχισε να ζει σε μια οργανωμένη κοινωνία. Πάντοτε υπάρχει ένας αρχηγός που περιβάλλει τον εαυτό του με ένα υπερφυσικό ή μυστικιστικό μερικές φορές κύρος κι ακολουθείται από μία ομάδα προνομιούχων που επωφελούνται από την κυριαρχία του. Ένα από τα χαρακτηριστικά αυτού του είδους ηγεμόνων είναι η ανελέητη αγριότητα ιδίως κατά των αντιπάλων τους και κατά όσων αμφισβητούν την εξουσία του. Και πάντα αυτός ο αρχηγός καλλιεργεί την εντύπωση πως ανήκει σε μια ανώτερη κάστα ανθρώπων και πως είναι προορισμένος να κυβερνήσει. Δυστυχώς, βρίσκεται πάντα ένα μέρος του λαού – κάποτε είναι η πλειονότητά του – που πείθεται πως αυτή η υπεροχή είναι υπαρκτή.
Στην πολιτική ζωή δεν υπάρχει πιο επικίνδυνο πράγμα από την συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια ενός ανθρώπου. Ηιστορία μας παρέχει πολλά παραδείγματα τέτοιων εξουσιαστών που τυράννησαν το λαό τους, προξένησαν αιματηρούς πολέμους και κατέστρεψαν τη χώρα τους αλλά και άλλες χώρες. Η Τουρκία μετά το διάτρητο δημοψήφισμα φαίνεται ότι μπαίνει σε απρόβλεπτες περιπέτειες που αφορούν τόσο το εσωτερικό της καθεστώς όσο και τις εξωτερικές της σχέσεις, αφού ο εκκολαπτόμενος σουλτάνος έχει ήδη ανοίξει πολλά μέτωπα.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση και φυσικά η χώρα μας θα πρέπει να παρακολουθήσουν τις κινήσεις του Ερντογάν με μεγάλη προσοχή και να ετοιμαστούν να παρέμβουν με δραστικό και αποτελεσματικό τρόπο, όπου χρειαστεί για να προστατεύσουν τα δημοκρατικά και ανθρώπινα δικαιώματα του τουρκικού λαού, τα οποία απειλούνται ευθέως από μια σειρά αντιδημοκρατικών, ανελεύθερων και απάνθρωπων μέτρων όπως είναι η επαναφορά της θανατικής ποινής.
Κατόπιν αυτών των διαφαινόμενων αρνητικών εξελίξεων στη γειτονική μας χώρα είναι εύλογο να αναρωτηθεί κάποιος μήπως το αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα του περασμένου Ιουλίου δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα πολύ έξυπνα χειραγωγημένο στρατιωτικό κίνημα που έλυσε τα χέρια του Ερντογάν και του έδωσε τη δυνατότητα να υλοποιήσει το κρυφό του όνειρο να γίνει ο 37ος σουλτάνος μιας νεο-οθωμανικής Τουρκίας.