Όσοι έχουν επισκεφθεί την Τουρκία έχουν διαπιστώσει με τα μάτια τους πως ο απλός λαός στην πλειονότητά του αποτελείται από ανθρώπους καλών προθέσεων που δείχνει μεγάλη συμπάθεια στους «καρντάσηδες» τους Έλληνες και δεν διέπεται από εχθρικά και φιλοπόλεμα αισθήματα όπως αυτά που προσπαθεί να καλλιεργήσει τελευταία η ηγεσία του.
Ο Πρόεδρος της Τουρκίας φαίνεται πως εδώ και χρόνια αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως συνεχιστή της παλαιάς οθωμανικής αυτοκρατορίας και τον εαυτό του ως σουλτάνο γι’ αυτό και οι κινήσεις τους στο εσωτερικό κι εξωτερικό πολιτικό μέτωπο χαρακτηρίζονται από έναν ξεπερασμένο μεγαλοϊδεατισμό, μια επικίνδυνη επίδειξη δύναμης και πυγμής κι από ενέργειες που στοχεύουν στην ανατροπή των γεωπολιτικών δεδομένων στην περιοχή μας και στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Έτσι, ενώ μετά την εθνική τραγωδία της Μικράς Ασίας ο Ελευθέριος Βενιζέλος με την διπλωματική μαεστρία και διορατικότητα, που τον διέκρινε, κατάφερε να ρυθμίσει όλα σχεδόν τα ανοιχτά ζητήματα μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και να αποκαταστήσει «φυσιολογικές» σχέσεις μεταξύ δύο κρατών που είχαν περάσει από μια οδυνηρή αιματηρή περιπέτεια, σήμερα ο νεο-οθωμανός Ερντογάν και η ομάδα του, επιδιώκουν να «ανακατέψουν» την τράπουλα και να επαναφέρουν προς διαπραγμάτευση (!!!) κλεισμένα θέματα.
Οι Νεότουρκοι του Κεμάλ Ατατούρκ και μετά του Ισμέτ Ινονού όταν πέτυχαν τον σκοπό τους να διαλύσουν την πολυεθνική οθωμανική αυτοκρατορία και να ιδρύσουν στη θέση της ένα αμιγές εθνικό τουρκικό κράτος με τη χρήση της ωμής βίας, της γενοκτονίας και της εθνοκάθαρσης, έπαψαν σε κάποιο βαθμό να ασχολούνται με τη λεγόμενη επεκτατική πολιτική σε βάρος των γειτονικών κρατών, επιδιώκοντας την ένταξη της Τουρκίας στο δυτικό μπλοκ.
Η εμφάνιση του Ταγίπ Ερντογάν στην πολιτική σκηνή της Τουρκίας, πρώτα ως δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης, μετά ως πρωθυπουργός και τώρα ως πρόεδρος, είναι αυτή που σηματοδοτεί την καλλιέργεια και την ανάπτυξη ενός παρωχημένου οθωμανικού κρατικού προτύπου με απόλυτο ηγέτη τον ίδιο. Σταδιακά το καθεστώς Ερντογάν, ιδίως μετά το αμφιλεγόμενο πραξικόπημα του Ιουλίου, αμφισβητεί όλο το διεθνές νομικό πλαίσιο για την περιοχή μας και θέτει απαιτήσεις σε βάρος της χώρας μας, οι οποίες δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να γίνουν αποδεκτές, καθώς πλήττουν την εθνική ανεξαρτησία και την εθνική κυριαρχία της.
Στα πλαίσια αυτής της νεο-οθωμανικής παράκρουσης η τουρκική ηγεσία θέτει ζητήματα «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο, διεκδικεί τμήματα του ελληνικού κράτους, παραβιάζει τον εθνικό εναέριο και θαλάσσιο χώρο, «ξαναγράφει» την Ιστορία σύμφωνα με τις επιδιώξεις της, περιφρονεί κάθε έννοια εθνικού, ευρωπαϊκού και διεθνούςδικαίου, είναι προκλητική και προσβλητική απέναντι στη χώρα μας και προσπαθεί «να βάλει χέρι» στο σύμβολο της Χριστιανοσύνης και του παγκόσμιου πολιτισμού την Αγία Σοφία.
Η ελληνική κυβέρνηση και δη το Υπουργείο Εξωτερικών αντιμετωπίζει αυτήν την εχθρική τακτική της τουρκικής ηγεσίας με ψυχραιμία, σύνεση και νηφαλιότητα και μέχρι στιγμής φαίνεται η στάση αυτή να κερδίζει την αποδοχή της ευρωπαϊκής, της αμερικανικής, της ρωσικής και της διεθνούς πολιτικής, καθώς και του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών. Είμαι βέβαιος πως ο Πρωθυπουργός μας, ο Αλέξης Τσίπρας, η κυβέρνησή του και ειδικά η ηγεσία του Υπουργείου Εξωτερικών, δεν επαναπαύονται σ’ αυτά τα θετικά αποτελέσματα κι έχουν επεξεργαστεί ένα συνολικό στρατηγικό σχέδιο για την αντιμετώπιση των δόλιων τουρκικών επιδιώξεων. Στον αγώνα αυτό ο Ερντογάν μας «προσφέρει» ένα ακαταμάχητο όπλο που μπορεί να συναγείρει τους χριστιανούς και τους ανθρώπους του πολιτισμού σε όλον τον κόσμο: την Αγία Σοφία που θέλει να την μετατρέψει σε τζαμί!
Η Τουρκία του κακού γείτονα Ερντογάν είναι κατ’ ουσίαν ένας γίγαντας με πήλινα πόδια. Έχει να αντιμετωπίσει το οξύτατο ζήτημα τωνΚούρδων, των χιλιάδων διωκόμενων ως εχθρών του νεο-οθωμανικού καθεστώτος, τις ωμές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τις κακές σχέσεις με αρκετά γειτονικά κράτη και την Ευρωπαϊκή Ένωση κτλ. Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι η χώρα μας δεν πρέπει να παίρνει στα σοβαρά τους απειλητικούς λεονταρισμούςτου υπερφίαλου Τούρκου ηγέτη. Οι Ένοπλες Δυνάμεις μας είναι ανάγκη να εκπέμπουν, ανά πάσα στιγμή, την αίσθηση της αποτρεπτικής ισχύος, ώστε οι Τούρκοι επιτελείς να γνωρίζουν πως κάθε άμυαλη επιθετική ενέργεια εναντίον μας θα τους κοστίσει πολύ ακριβά. Παράλληλα το Υπουργείο Εξωτερικών πρέπει να συντονίσει μια διεθνή εκστρατεία για το μέγα θέμα της Αγίας Σοφίας, το οποίο με τους κατάλληλους χειρισμούς μπορεί να γίνει «η αχίλλειος πτέρνα» στα σχέδια του σουλτάνου.
Προπάντων, ως λαός,να μην ξεχνάμε τον κάλβειο στίχο: «Θέλει αρετήν και τόλμη η Ελευθερία»!