Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς
Χρόνης Μίσσιος

Για το Πολυτεχνείο πρόκειται! Σαν να υπήρξε, σα να μην υπήρξε ποτέ Σα να πουλήθηκε, μα σίγουρα κάποιοι ξεπουλήθηκαν για τον θώκο.

Σα να μην πέρασε μια μέρα, κοντά πενήντα χρόνια μετά!

Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία.

Τι από αυτά έχουμε σήμερα; Ποιοι αγώνες γίνονται για να τα κερδίσουμε; Ποιοι είναι πρωταγωνιστές σ’ αυτό τον αγώνα; Τι διεκδικούμε σήμερα; Ποιος μας εμψυχώνει;

Δεν ζει!

Η λέξη αγώνας, έγινε άγνωστη. Από κοντά και η λέξη αγωνία. Πού είναι το όνειρο για να γίνει το θαύμα; Πού είναι οι ιδέες για να γίνουν οι αγώνες; Πού είναι τα οράματα για να πιστέψουμε; Πού οι συζητήσεις για το τι μέλλει γενέσθαι;

Μήνυμα κενό καταντήσαμε. Η πλήρης ισοπέδωση είναι εδώ!

Ποιος νοιάζεται για το μέλλον; Ποιος για την πατρίδα; Ποιος για τον άνθρωπο; Ποιος προβληματίζεται;

Μήνυμα κενό ή καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς!

Τι θα έλεγαν σήμερα οι νεκροί του Πολυτεχνείου; Για ποιες ιδέες έπεσαν; Α ναι, υπάρχει κι η λέξη καθήκον, όπως κι ένα τραγούδι χιλιοειπωμένο κάποτε, χωρίς νόημα σήμερα «Πότε θα κάνει ξαστεριά…»

Υπάρχει και κάτι άλλο που οι σύντροφοι του κινήματος παιάνιζαν ανέμελα «ομπρός παιδιά και δε βολεί μονάχος του ν’ ανέβει ο ήλιος…». Αχ Άγγελε Σικελιανέ το τραγούδι σου παιζόταν στα πανηγύρια του ΠΑΣΟΚ προς τέρψην του φιλοθεάμονος κοινού.

Και τώρα τι;

Μηδέν στο πηλίκιον όπως θα έλεγε ο υιός του πρωθυπουργού του Κινήματος ή ανέμελα χρόνια όπως θα έλεγε ο άλλος πρωθυπουργός, υιός κι αυτός πρωθυπουργού.

Το Πολυτεχνείο δεν ζει. Μια ανάμνηση είναι για έναν αγώνα που δόθηκε από κάποιους που πίστευαν, που ήθελα, που μπορούσαν για ένα ιδανικό να θυσιαστούν. Μα και το θυσιάζω απόμεινε άγνωστη λέξη.

Μήνυμα κενό. Το Πολυτεχνείο δεν ζει.

Το σύνθημα ήταν «Έξι αμερικάνοι», τώρα είναι… μέσα όλοι κι όποιος προλάβει. Ας μην κοροϊδευόμαστε.

Ο όρθρος είναι βαθύς, και το κεφάλι του Διομήδη μόνο, έρημο, μα δαφνωστεφανωμένο!

Σκοτώθηκε νωρίς!

Αλλά, τώρα γι’ αυτά θα μιλάμε;

Εδώ απόγνωση…