Η πατρίδα μας αυτήν την περίοδο βρίσκεται σε μια από τις δύσκολες στιγμέςστην προσπάθειά της να βγει από τα μνημόνια και την επιτροπεία των δανειστών. Η Κυβέρνηση δίνει μια σκληρή μάχη, ώστε να μην προστεθούν νέα δημοσιονομικά μέτρα πέρα από το 2018, οπότε λήγει το τρίτο μνημόνιο και ταυτόχρονα να εξασφαλίσει μια χειροπιαστή πολιτική απόφαση των εταίρων μας για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους με στόχο να δημιουργηθούν ευνοϊκές προϋποθέσεις για νέες επενδύσεις στην Ελλάδα και τον δανεισμό τηςαπό τις λεγόμενες αγορές.
Κι ενώ το πλαίσιο αυτό είναι από τη φύση του βεβαρυμένο κι απαιτεί εθνική ομοψυχία κι ενότητα, προκειμένου να καμφθούν οι αντιστάσεις και οι αντιδράσεις των πιο δύσκολων από τους ξένους διαπραγματευτές, η αντιπολίτευσή μας με σημαιοφόρο τη Νέα Δημοκρατία επαναφέρει σε καθημερινή βάση το αίτημά της για την παραίτηση του Πρωθυπουργού και της Κυβέρνησής του και τη διενέργεια πρόωρων εκλογών!
Αξίζει να θυμηθούμε ότι η αντιπολίτευση έχει έως τώρα διαψευστεί όχι λίγες φορές, αφού τόσο οι αρχηγοί των κομμάτων όσο και τα στελέχη τους έχουν προβλέψει την κατάρρευση της Κυβέρνησης Τσίπρα και την πραγματοποίηση εκλογών σε μηνιαία, σχεδόν, βάση από το Σεπτέμβρη του 2015 κι εντεύθεν. Κανείς τους, όμως, δεν είχε το φιλότιμο να αναλάβει την ευθύνη των προβλέψεών του και να ζητήσει συγνώμη από τον ελληνικό λαό, τον οποίο προφανώς θεωρούν ως λαό λωτοφάγων.
Έτσι και τώρα, η αξιωματική αντιπολίτευση με τους συνοδοιπόρους της, ζητάει καθημερινά να γίνουν πρόωρες εκλογές, διατυπώνοντας την άποψη πως αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να υπάρξει πολιτική αλλαγή και να βγει η Ελλάδα από την πολύχρονη κρίση.
Το αίτημα αυτό είναι επιεικώς απαράδεκτο για να μην το χαρακτηρίσουμε εθνικώς επικίνδυνο στη δεδομένη συγκυρία που δίνεται η μάχη των μαχών για το μέλλον του τόπου και του λαού μας. Δεν χρειάζεται μεγάλη φαντασία για να καταλάβει και ο πλέον άσχετος το αρνητικό κλίμα που δημιουργεί στους δανειστές και τους εταίρους μας, οι οποίοι αντιλαμβανόμενοι την πίεση που ασκείται στην ελληνική κυβέρνηση, εκ των έσω, δεν δείχνουν και τόσο πρόθυμοι να κλείσουν την αξιολόγηση και να προχωρήσουν στη διευθέτηση του χρέους μας.
Ανάλογη εικόνα προκαλείται στον κύκλο των εν δυνάμει επενδυτών, οι οποίοι μπροστά σ’ αυτήν την ακραία αντιπολιτευτική τακτική και στην πιθανότητα πολιτικής αβεβαιότητας από την ενδεχόμενη πρόωρη εκλογική αναμέτρηση, προτιμούν να απέχουν από επενδυτικές κινήσεις στη χώρα μας, αναμένοντας το ξεκαθάρισμα του πολιτικού τοπίου και την επιβεβαίωση της απαραίτητης σταθερότητας για να μεταφέρουν κεφάλαια στη χώρα μας.
Η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας γνωρίζει άριστα τις ανωτέρω δυσμενείς συνέπειες της αντιπολιτευτικής τακτικής που ακολουθεί, αλλά «ρισκάρει» διακινδυνεύοντας μιαεθνική αποτυχία αρκεί να μην πετύχει ο Τσίπρας και η Κυβέρνησή του. Σ’ αυτήν την περίπτωση, όμως, εγείρονται ερωτήματα σχετικά με την εθνικά υπεύθυνη στάση των αντιπολιτευόμενων κοινοβουλευτικών κομμάτων, καθώς το μικροκομματικό συμφέρον τίθεται υπεράνω των συμφερόντων της πατρίδας και του λαού.
Η χώρα μας, δυστυχώς, έχει κακή παράδοση στην ολοκλήρωση της κυβερνητικής τετραετίας. Από τη μεταπολίτευση και ύστερα η μόνη κυβέρνηση που συμπλήρωσε τετραετία ήταν αυτή του Κώστα Σημίτη, η οποία εξελέγη τον Απρίλιο του 2000. Η επόμενη κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή του νεότερου έμεινε στην εξουσία για τρία χρόνια (2004-2007) κι αφού ανανέωσε την λαϊκή εντολή κυβέρνησε για άλλα δύο χρόνια (2007-2009) και παρέδωσε τα ηνία στον Γεώργιο Παπανδρέου τον νεότερο, ο οποίος άντεξε κι αυτός για δύο χρόνια (2009-2011). Η Ελλάδα έχει εισέλθει στο πρώτο επώδυνο μνημόνιο που καλείται να εφαρμόσειτρικομματική κυβέρνηση (ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., ΛΑΟΣ) υπό τον τεχνοκράτη Λουκά Παπαδήμο. Η κυβέρνηση Παπαδήμου είχε ζωή 6 μηνών. Η υπηρεσιακή κυβέρνηση Πικραμμένου διενήργησε εκλογές τον Μάη του 2012, οι οποίες δεν είχαν κυβερνητικό αποτέλεσμα με συνέπεια να γίνουν νέες εκλογές τον Ιούνιο. Από αυτές τις εκλογές προέκυψε η τρικομματική κυβέρνηση (ΝΔ.,ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) με πρωθυπουργό τον Αντώνη Σαμαρά και αντιπρόεδρο τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Η νέα κυβέρνηση συμφώνησε το δεύτερο μνημόνιο και κρατήθηκε στην εξουσία 2,5 χρόνια (2012-2015 Γενάρης). Στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 πρώτο κόμμα αναδείχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ που συγκρότησε κυβέρνηση εθνικής προσπάθειας με τους ΑΝΕΛ. Η κυβέρνηση αυτή μετά από 6 μήνες άκαρπων οριακών διαπραγματεύσεων υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο, το οποίο πέρασε από τη λαϊκή έγκριση στις εκλογές του Σεπτέμβρη 2015 απ’ όπου αναδείχθηκε η σημερινή κυβέρνηση.
Η αναδρομή αυτή είναι χρήσιμη γιατί είναι πασιφανές πως, αν γινόταν δεκτό το αίτημα της αξιωματικής αντιπολίτευσης για τη διενέργεια πρόωρων εκλογών από τις οποίες θα αναδεικνυόταν πιθανόν πρώτο κόμμακαι θα σχημάτιζε μια νέα κυβέρνηση συνεργασίας υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη, το μόνο βέβαιο είναι πως το υφιστάμενο μνημονιακό πρόγραμμα θα έληγε άδοξα και θα άρχιζαν νέες διαπραγματεύσεις με τους δανειστές και τους εταίρους, που θα οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια στο 4ο επώδυνο μνημόνιο. Η ελληνική κοινωνία, σ’ αυτήν την περίπτωση, θα είχε υπερβεί πλέον κάθε κατάλοιπο ανοχής και αντοχής και θα αντιδρούσε ενδεχομένως με απρόβλεπτο και ανεξέλεγκτο τρόπο, επικίνδυνο για την κοινωνική συνοχή και τη λειτουργία του δημοκρατικού μας πολιτεύματος.
Προσωπικά ελπίζω να πάνε όλα καλά και οι εξελίξεις να είναι όσο το δυνατόν πιο θετικές για τη χώρα και το λαό μας. Η κυβέρνηση έχει μπροστά της έναν μονόδρομο κι αυτός είναι ο δρόμος της υποχρεωτικής επιτυχίας για να βγούμε επιτέλους από την πολύχρονη κρίση. Είναι καθήκον της να εξαντλήσει την τετραετία, ώστε να κατορθώσει να αναπτύξει σε όλο του το εύρος το κυβερνητικό της πρόγραμμα και να θέσει τις βάσεις για μια νέα Ελλάδα. Και τότε θα κριθεί με ψυχραιμία από τον ελληνικό λαό για το σύνολο του έργου της, καθώς οι δύσκολες μέρες θα έχουν περάσει για πάντα.