Το Σεπτέμβριο του 1960 με πήρε τηλέφωνο ο αδελφός μου Ηλίας από τη Σπάρτη να δώσω εξετάσεις για την Τράπεζα την Εθνική στη Σπάρτη. Τότε εγώ υπηρετούσα στην Βασιλική Πρόνοια στην Καλαμάτα και ήτανε ευκαιρία, αφού ο διαγωνισμός γινότανε εκεί, να συμμετέχω, ώστε, να είμαι εγώ, κοντά στους γονείς μας, αφού αυτός θα έφευγε για Τρίπολη, από τη Σπάρτη. Διάβασα κάποια μαθήματα και έδωσα. Επέτυχα δεύτερος. Πρώτος ήτανε ο Βασίλης. Οι συνθήκες εργασίας ήτανε άσχημες τότε. Μας ήθελαν πολλές ώρες στην Τράπεζα και τις γιορτές ακόμα. Ο Βασίλης σαν πτυχιούχος που ήτανε, έφυγε, πήγε αλλού να δουλέψει. Εγώ δεν είχα άλλη επιλογή και τα λίγα χρήματα που έπαιρνα, μου ήτανε απαραίτητα.
Πέρασε ο καιρός άλλαξε η Κυβέρνηση, τήρησε άλλη πολιτική, διόρισε επόπτη εργασίας, που μας έκανε εφόδους για την τήρηση του ωραρίου. Έκανε η Τράπεζα προσλήψεις νέων υπαλλήλων. Περάσαμε μία περίοδο ομαλότητας με την Ε.Κ. στην Κυβέρνηση. Ο νέος Διευθυντής με τοποθέτησε στις χορηγήσεις Δανείων, στις προεξοφλήσεις Γραμματίων που υπέγραφαν οι πελάτες και έπαιρναν τα χρήματά τους άμεσα. Πελάτες μας ήτανε επαγγελματίες από όλον τον Νομό. Μόνο στο Γύθειο υπήρχε τότε δεύτερο κατάστημα. Ο διευθυντής ήτανε ευχαριστημένος από μένα και με αγαπούσε. Η τράπεζα κέρδιζε τη διαφορά επιτοκίου χορήγησης με το επιτόκιο κατάθεσης. Ήτανε αρκετό και οι πελάτες ευχαριστημένοι, γιατί προλάβαιναν και το μεσημέρι έφευγαν για την περιφέρειά τους με τα λεωφορεία, αυτοί είχαν την προτεραιότητα, οι Σπαρτιάτες μετά.
Είχα αναλάβει τότε και τη λογιστική διεκπεραίωση των εράνων, το ΕΕΣ και του Αντικαρκινικού, με μεγάλη ευτυχία, αφού με βοηθούσε ενίοτε για τον σκοπό αυτόν και μία αρχοντοπούλα της Σπάρτης. Παρακολουθούσαμε ανελλιπώς τις εκδηλώσεις της ΠΕ Σπάρτης, της Υπαιθρίου ζωής και του Ορειβατικού Συλλόγου. Πηγαίναμε και στα Αγγλικά μας, με έξοδα της Τράπεζας. Στη μουσική επικρατούσε τότε, το νέο κύμα, ο Θεοδωράκης, ο Χατζηδάκης κα. Ήτανε η καλλίτερη περίοδος της ζωής μας.
Ήτανε η εποχή που έπρεπε να δώσω εσωτερικές εξετάσεις για να πάρω το βαθμό του Λογιστή Α΄ στην Τράπεζα. Στην Αθήνα λειτουργούσε φροντιστήριο με καθηγητή τον κ. Γιάννη Περαντώνη, που δίδασκε τους συναδέλφους των Αθηνών για να έχουν επιτυχία. Για μας τους επαρχιώτες μας έστελνε φυλλάδια με διάφορες ασκήσεις, που έπρεπε να απαντήσουμε, όπως και θέματα εκθέσεων, οικονομικού περιεχομένου που έπρεπε να αναπτύξουμε. Εγώ τότε σαν οπαδός της ΕΚ διάβαζα το συγκρότημα Λαμπράκη, που μαζί με τις εφημερίδες εξέδιδε περιοδικά ενημερωτικά γύρω απ’ την οικονομία της χώρας μας. Φρόντιζα λοιπόν τις ελεύθερες ώρες μου, να διαβάζω ότι χρήσιμο έβρισκα στα περιοδικά και τις εφημερίδες, για να απαντώ στις ερωτήσεις του καθηγητή μας και να αναπτύσσω τα θέματα των εκθέσεων που του έστελνα στην Αθήνα και του άρεσαν όπως απεδείχθη, εκ των υστέρων.
Όταν ήτανε εποχή των εξετάσεων, πήγα στην Αθήνα, μερικές ημέρες πριν, για να παρακολουθήσω κι εγώ κάποια μαθήματα από τον καθηγητή κ. Περαντώνη. Κάθισα στο τελευταίο θρανίο, δίπλα σε μια κοπέλα. Με ρώτησε από πού έρχομαι, της απάντησα. Σηκώθηκε αμέσως και φώναξε προς τον καθηγητή. Κύριε Καθηγητά εδώ είναι ο κ. Δημητρακόπουλος. Ο καθηγητής έκανε νεύμα να τον πλησιάσω. Εγώ εξεπλάγην και συνέχισε να μου λέει ότι μόλις έλαβε τις τελευταίες μου εκθέσεις και με παρακαλεί να πάω στην έδρα να διαβάσω μία. Προχώρησα τον χαιρέτησα και από την έδρα άρχισα να τη διαβάζω σαστισμένος. Ήτανε βλέπεις το τρακ του πρωτάρη. Δεν γνωρίζω αν ανταποκρίθηκα στις προσδοκίες τους. Την ημέραν των εξετάσεων όμως, άκουγα ψιθυρίσματα της δικής μου έκθεσης που ήτανε «Οι συγκοινωνίες ως μέσα ανάπτυξης του τουρισμού μας». Όταν τελείωσαν οι εξετάσεις πήγα και χαιρέτησα τον καθηγητή. Μου προσέφερε το βιβλίο του με ποιήματα, να τον θυμάμαι. Υπέγραφε με το ψευδώνυμο Ιναχος περάν. Ήτανε απ’ την Αργολίδα, όπου υπάρχουν ποταμός και χωριό με το όνομα Ιναχος. Δεν είχα έκτοτε άλλη επικοινωνία με τον κ. καθηγητή. Μεσολάβησαν γεγονότα που μου απέσπασαν την προσοχή.
Τα Ιουλιανά επεισόδια του 1965 με βρήκανε στη Ρόδο με κανονική άδεια. Στη θάλασσα, δύο κύριοι με μαγιό, ακούνε ραδιοφωνάκι με προσοχή. Ταράχτηκαν και άρχισαν να τα μαζεύουν. Σε ερώτησή μου, απάντησαν ότι γίνονται επεισόδια στην Αθήνα και σαν αξιωματικοί που είναι πρέπει να φύγουν. Έφυγα κι εγώ, πήρα το πρώτο καράβι. Στην Αθήνα έπεσα σε διαδήλωση, πήγαμε στο Στάδιο του Παναθηναϊκού, ενημερώθηκα από τους ομιλητές. Έφυγα για τη Σπάρτη. Τίποτα δεν ήτανε πλέον ίδιο με τα προηγούμενα. Η κατάσταση είχε πάρει το δρόμο της. Όλοι μιλούσανε για ανωμαλία στο πολίτευμα. Κι εμένα άλλαξε η ζωή μου, στην τράπεζα κυρίως. Θα προσπαθήσω να περιγράψω κάποια γεγονότα, όπως τα έζησα, εφόσον οι φίλοι μου αναγνώστες το επιθυμούν και η εφημερίδα μου το επιτρέπει.
