του Εμμανουήλ Δημητρακπουλου
 
Ευτυχές το νέον έτος 2021, φίλοι μου αναγνώστες. Ελπίζω σύντομα να εξαλειφθεί η πανδημία του κορωνοϊού, απ’ την Ελλάδα μας κι ολόκληρον τον κόσμον και να επανέλθουμε στα παλιά μας λιγότερα προβλήματα. Τα χρόνια που κουβαλώ με δίδαξαν ότι ζωή χωρίς προβλήματα, σ’ αυτόν τον κόσμον τον μοναδικόν μέσα στο Σύμπαν, δεν υπάρχει. Οι άλλοι κόσμοι, ίσως απέχουν έτη φωτός από εμάς. Ας αρκεστούμε λοιπόν σ’ αυτόν που έχουμε, έστω με τα προβλήματά του, αυτόν που καθημερινά βιώνουμε, τον μοναδικόν, βελτιώνοντάς τον. Στο χέρι μας είναι, στα χέρια των επιστημόνων μας των πλανηταρχών μας, με τις σωστές αποφάσεις τους. Να τον προσέχουμε σαν κόρη οφθαλμού, να τον παραδίνουμε αλώβητο στους απογόνους μας κι αυτοί το ίδιο να πράττουν. Τα καμπανάκια άρχισαν να κρούουν. Τα διαβάζω στη στήλη της εφημερίδας μας, του «ΛΤ» για το περιβάλλον. Κινδυνεύει ο κόσμος μας, ο μόνος χειροπιαστός, που υπάρχει, οι άλλοι είναι στο μυαλό μας, μόνον.
 
Το ευχάριστο είναι ότι, προ του κινδύνου του κορωνοϊού, ήλθαν πιο κοντά τα κράτη και οι επιστήμονες όλου του κόσμου, συνεργάζονται. Από χθες άρχισαν τα εμβόλια. Τα χρηματιστήρια όλου του κόσμου, βλέπουν να έρχονται καλύτερες ημέρες. Ο ανοδικός αυτός κύκλος τροφοδοτείται από τα πακέτα στήριξης του Ταμείου Ανάκαμψης κι άλλων ευρωπαϊκών ταμείων. Στον τόπο μας έριξε λίγο νεράκι και σώθηκε η παραγωγή μας απ’ την ανομβρία που πλήττει τη Λακωνία. Ελπίζω να συνεχίσει ο χειμώνας να είναι βροχερός και ο Ταΰγετός μας να σκεπαστεί από χιόνια. Περπάτησα μέχρι την πλατεία της Μαγούλας να δω τον ποταμό Κνακίωνα, μετά τις βροχές. Διαπίστωσα ότι ρέουν 1-2 μυλάβλακα μόνον. Θα ικανοποιηθώ όταν γίνουνε πάνω από 10 μυλάβλακα και σε όλα τα άλλα ποτάμια κυλίσουν ανάλογα γάργαρα νερά. Αυτά είναι, όλη μας η ζωή.
 
Ήλθαν τα Χριστούγεννα και γιορτάσαμε μόνοι μας με τη συμβία μου τη γέννηση του Θείου Βρέφους. Απαγορεύονται οι μετακινήσεις των παιδιών μας, αλλά δεν έλειψαν τα μέσα επικοινωνίας. Μου ευχήθηκαν κι εμένα τα χρόνια πολλά σαν Μανόλης που λέγομαι. Εντύπωση μου έκανε το τηλεφώνημα μιας φίλης μας απ’ την Αθήνα. Μαζί με τις ευχές της μου ανακοίνωσε ότι με διαβάζει στον «ΛΤ» ανελλιπώς κι ότι έχω αφήσει μιαν εκκρεμότητα στα γραπτά μου της 10ετίας του 1980. Έχει κρατήσει το κείμενό μου με τίτλο «Κρατήσατε την αξιοπρέπειάν σας, προθυμίαν και ευγένειαν» της 3/7/2020 και έκτοτε δεν είδε την συνέχεια, μου ανέφερε χαρακτηριστικά. Με κατσάδιασε που αφήνω εκκρεμότητες στα γραπτά μου και δεν ολοκληρώνω κάτι που ξεκίνησα να γράφω, τότε, πριν από πολλούς μήνες. Φοβήθηκε μήπως με κτύπησε κι εμένα ο κορωνοϊός και μου άλλαξε τα σχέδια.
 
Την διαβεβαίωσα ότι είμαι καλά και ότι θα ξεκινήσω με το νέο έτος να γράφω, ότι άφησα τότε. Στο μεταξύ με απασχόλησε η Βίλα Τουρκοβασίλη και τα πέτρινα χρόνια την 22/7 και οι πηγές της Τρύπης την 22/9 με τη λειψυδρία. Την διαβεβαίωσα επίσης, ότι, θα γράψω σύντομα, για την 10ετία του 80, θα το αφιερώσω σε κείνη, τώρα που διαπίστωσα ότι με διαβάζουν και γυναίκες και τις έχω αδικήσει. Ας μου επιτρέψει η φίλη μου από την Αθήνα κι’ όλες οι αναγνώστριες και αναγνώστες του «ΛΤ» να κλείσω μ’ ένα ανάλαφρο θέμα, χρονιάρες μέρες που είναι. Το έναυσμα μου το έδωσε ο μετρ της μόδας κ. Λάκης Γαβαλάς που τον βλέπαμε στο ΣΚΑΪ τα βράδια σε εκπομπή γύρω απ’ τη μόδα και τελείωσε την Κυριακή 20/12/20, με εκλογή νικήτριας κι απονομή βραβείου.
 
Είναι κάποια χρονιά στα τέλος της 10ετίας του 1970 και στην τράπεζα της ΕΤΕ που στεγάζεται ακόμα στο ισόγειο του Μενελάιου, έρχεται απ’ την Αθήνα μία νέα υπάλληλος, να εργαστεί. Ήτανε ωραία και τα συνολάκια που φορούσε ήτανε κάπως προκλητικά, για τον τόπο μας. Μια μέρα, νομίζαμε ότι ξέχασε να κουμπώσει ένα κουμπί σε καίριο σημείο και οι συνάδελφοί μου στην τράπεζα μου το έδειχναν, σαν προϊστάμενος που ήμουνα, επιμόνως.
 
Εγώ τους συμβούλεψα να πάψουν να ασχολούνται μ’ αυτό και ότι έχουμε τόσα άλλα πράγματα να κάνουμε. Την πλησίασα όμως και της ανέθεσα κάτι ν’ ασχολείται. Διαπίστωσα ότι πράγματι το συνολάκι της ήτανε ξεκούμπωτο. Άναψε τσιγάρο και το απολάμβανε. Τα βλέμματα όλων ήτανε στραμμένα προς εμάς. Δεν κρατήθηκα και τη συμβούλεψα να κουμπωθεί λιγάκι γιατί θα κρυώσει. Τότε αυτή σηκώθηκε ορθή, έπιασε το κουμπί, το ονόμασε ανενεργό και με πληροφόρησε ότι δεν κουμπώνεται. Ότι φοράει, είναι δημιούργημα του Λάκη Γαβαλά που εγώ τότε δεν τον γνώριζα, και ότι το συνολάκι της φοριέται έτσι, τη συμβούλεψε ο Μόδιστρος Λάκης, στην Αθήνα. Εμείς όμως ζούσαμε στη Σπάρτη και μας ξένιζε αυτό. Έσβησε το τσιγάρο της κι άρχισε να δουλεύει εντατικά. Είχε κοφτερό μυαλό κι’ ήτανε αποδοτική, όταν το ήθελε. Άφησε εποχή στη Σπάρτη με τα καμώματά της. Έφυγε γρήγορα και τυχαία τη συνάντησα σε γραφείο της Διοίκησης στην Αθήνα. Ήτανε ιδιαιτέρα Περιφερειάρχη και κοντά στο Μόδιστρό της Γαβαλά.
 
Απολάμβανε τα μοντελάκια του στην Αθήνα χωρίς προβλήματα, ενώ εδώ στη Σπάρτη με είχαν πληροφορήσει συνάδελφοι, ότι την 10ετία του ‘50, γυναίκες υπάλληλοι, φορούσαν ολόσωμες ποδιές και δακτυλογραφούσαν στραμμένες προς τον τοίχο με τις μηχανές τους, για να είναι περισσότερο αποδοτικές. Αλλάξανε οι καιροί, απέκτησαν οι εργαζόμενοι δικαιώματα, χειρίζονται έξυπνα μηχανήματα και γενικά απολαμβάνουν τα μοντελάκια τους σ’ όλες τις φάσεις της ζωής τους. Φροντίζουν γι’ αυτό οι Μετρ της Θεάς Μόδας.
 
Ευτυχές το 2021!