Έτυχε να περάσουμε όλα τα πανεπιστημιακά μας χρόνια την περίοδο της Απριλιανής χούντας του΄67. Εκ των πραγμάτων, αναγκαστήκαμε πιο γρήγορα να συνειδητοποιήσουμε την Ελληνική πραγματικότητα, να μάθουμε για τα διεθνή κοινωνικά συστήματα και κινήματα και να προσδιοριστούμε πολιτικά.
Τότε που:
Στις αίθουσες διδασκαλίας πάσης φύσης χαφιέδες παρακολουθούσαν τις εκφράσεις και τις κινήσεις των φοιτητών.
Στο κυλικείο του πανεπιστημίου της Αθήνας, Ιπποκράτους 15 στον 3ο όροφο, οι ασφαλίτες με πολιτικά εκφράζονταν εναντίον της χούντας.
Στην ταράτσα της Μπουμπουλίνας, τα φρικτά βασανιστήρια συνεχίζονταν αδιάκοπα μέρα και νύχτα.
Στα κουτούκια των Εξαρχείων μια κιθάρα παρέσυρε όλους και όλες σε τραγούδια απαγορευμένα και μη.
Ήταν συχνά τα πάρτι σε ρυθμούς μπλουζ και σέικ με τη συνοδεία των Beatles, των παγκόσμιων εκφραστών της ελευθερίας.
Κρυφά ακούγαμε Θεοδωράκη.
Η ελευθερία κατανοήθηκε ως πολύτιμο αγαθό και δικαίωμα των ανθρώπων.
Άλλη εποχή, άλλες συγκινήσεις, άλλα όνειρα. Όμως, οι ίδιες αξίες, προσδοκίες και ελπίδες παραμένουν.
